Προκειμένου να κάνει το χατίρι των ανεύθυνων, εμμονικών ορντολιμπεραλιστών της Γερμανίας, αλλά και των ασυγκράτητων νεοφιλελεύθερων εντός και εκτός των τειχών, η Ελληνική Κυβέρνηση κλείνει αυτιά και μάτια και προβλέπει αφενός μείωση του ΑΕΠ μόνο 8,2 % το 2020 και αντ’ αυτού αύξηση 7,5% το 2021! Όλα αυτά για να πείσει ότι θα κλείσει με πρωτογενές έλλειμμα μόλις 1% την ερχόμενη χρονιά.
Εθελοτυφλώντας στις μακράν δυσμενέστερες εξελίξεις του τρίτου και τέταρτου τριμήνου του 2020, φουσκώνοντας αμετροεπώς τις προβλέψεις της επόμενης χρονιάς – συν 22% οι εξαγωγές το 2021 από μείον 25% φέτος και συν 30% οι επενδύσεις από μείον 10% το 2020.
Κι όλα αυτά σε ένα διεθνές περιβάλλον που κάθε άλλο παρά δικαιολογεί τέτοιες προσδοκίες.
Πέρα από τις δυσπρόβλεπτες εξελίξεις σχετικά με την πανδημία, η σοβαρή γεωπολιτική όξυνση στην Παρευξείνια Ζώνη και στην Ανατολική Μεσόγειο, μαζί με τις δυσοίωνες προβλέψεις για τις εξελίξεις στη διεθνή χρηματαγορά καθιστούν αφενός τις προβλέψεις ενός χαμηλού πρωτογενούς ελλείμματος αλλά και την ευκολία της κάλυψής του το λιγότερο υπερβολικά αισιόδοξες.
Παράλληλα το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2021 αναδεικνύει την ταξική εξαλλοσύνη της νεοφιλελεύθερης και ακροδεξιάς κυβερνητικής συμμαχίας: φοροελαφρύνσεις κυρίως για τις κεφαλαιακές υπερσυγκεντρώσεις, περιορισμό της χρηματοδότησης της δημόσιας ασφάλισης και υγείας, πρόκριμα επενδύσεων κεφαλαιακής συγκέντρωσης με μικρή ένταση απασχόλησης, συγκεντρωμένες σε τομείς με υψηλή και σύντομη κερδοφορία αλλά με αμφίβολες επιπτώσεις στην ισόρροπη, διακλαδική ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και ανεδαφικές προσδοκίες για σημαντική μείωση της ανεργίας προκειμένου να δικαιολογηθεί ή πρόβλεψη για σημαντικά μειωμένα επιδόματα.
Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα: στην πολύ πιθανή περίπτωση που οι προβλέψεις πέσουν έξω, ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό; Το προσδοκώμενο ευρωπαϊκό ταμείο ανάκαμψης θα αργήσει να δίνει καρπούς. Ακόμη όμως κι όταν αυτό θα αρχίσει να συμβαίνει, πιθανότατα να αποδειχθεί ισχνό και μοιραζόμενο σε ημετέρους.
Ο Λαός πρέπει να προετοιμαστεί: στο πλαίσιο ενός παράλογου σχεδίου δημοσιονομικού ζουρλομανδύα έως το 2060, οφείλει να παλέψει, πρώτον για την ανατροπή του και δεύτερον για την αποτροπή νέων νεοφιλελεύθερων μνημονίων.