Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ – Κεντρική Πολιτική Εκδήλωση της Σοσιαλιστικής Προοπτικής

Αθήνα – Ξενοδοχείο Τιτάνια

Κεντρική Πολιτική Εκδήλωση της Σοσιαλιστικής Προοπτικής

Συντρόφισσες και Σύντροφοι, Συμπολίτισσες και Συμπολίτες,

το παραμύθι του χρυσού αιώνα του καπιταλισμού μετατρέπεται σε μια τραγωδία αδικίας, δυστυχίας, πόνου και αίματος.

Η διευρυνόμενη ανισότητα μεταξύ τάξεων και περιοχών του πλανήτη, η βαθαίνουσα ανθρωπιστική κρίση, οι κοινωνικές αδικίες και τα περιβαλλοντικά προβλήματα, μετεξελίσσονται σταδιακά σε περιφερειακές, προς το παρόν, φονικές συρράξεις.

Η διεθνής, συστημική κρίση εντείνεται, η δημοκρατία αναιρείται, «οι λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται».

Σαν στριμωγμένα θηρία, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις αντιδρούν με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, του ίδιου του διεθνοποιημένου συστήματος εξουσίας που με τόσο πείσμα υπηρετούν.

Συναντιούνται οι σύγχρονοι κυνικοί με τα φαντάσματα του, όχι και τόσο παλιού, παρελθόντος. Οι νεοφιλελεύθεροι, χυδαία απλοί ή απλά χυδαίοι, με τους φασίστες του σήμερα και τα αποπαίδια του Χίτλερ.

Ξεπερνούν εύκολα τις όποιες διαφορές τους γιατί τους ενώνει το μίσος για τους λαούς, τα δημοκρατικά και κοινωνικά κεκτημένα, για τον ίδιο τον άνθρωπο και τη ζωή.

Μπροστά στον κίνδυνο να τους ξεπεράσει η ιστορία δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν την ιστορία.

Κι η Ευρώπη; Φτιασιδόνεται, αυτάρεσκα, μπροστά στον διαστρεβλωτικό καθρέφτη των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης. Λησμονεί τις αξίες και τα πρότυπα ακόμη και της πιο συντηρητικής έκφανσης των ιστορικών της κεκτημένων, αναιρεί ακόμη και την παράδοση του πεφωτισμένου φιλελευθερισμού. Παρασύρεται στον κυκεώνα των εμμονών μιας συντήρησης χωρίς αύριο, μιας δεξίας που πίσω από τις φιλολογίες μιας προτενσταντικής ψευτοηθικής κρύβει τις ακρότητες των πιο απάνθρωπων, των πιο αντικοινωνικών αντανακλαστικών.

Αυτή δεν είναι η δική μας Ευρώπη!

Κι η Ελλάδα; Κείτεται λαβωμένη, προδομένη, πουλημένη για ένα νόμισμα. Παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο οικονομικής ύφεσης, εθνικής υποχώρησης, πολιτισμικής και πνευματικής συρρίκνωσης. «Πεδίο βολής φτηνό», ευτελισμένο, όπου συνωστίζονται, βρώμικοι κι αισχροί οι πραματευτές της λαϊκής επιβίωσης και του εθνικού πλούτου. Θλιβερή σκιά της ιστορίας της, του ελληνισμού, του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, της επαναστατικής ηθικής και της παράδοσης της λαϊκής αυτοθυσίας.

Αυτή δεν είναι η Ελλάδα!

Αλήθεια, τι εκφράζει, ποιους εκφράζει σήμερα το Κοινοβούλιο;

Τι εκφράζει, ποιους εκφράζει σήμερα ο Δήμος και η Κοινότητα;

Τι εκφράζει, ποιους εκφράζει σήμερα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του «ΝΑΙ» του προηγούμενου καλοκαιριού;

Η επίσημη πολιτική έκφραση της χώρας περιορίζεται σε δύο εκδοχές: οι πρόθυμοι που θέλουν κι αυτοί που κάνουν πως δεν θέλουν.

Οι πρώτοι, πειθήνιοι, εξ’ ορισμού υπηρέτες της νεοφιλελεύθερης διεθνούς. Όσο κυβέρνησαν δεν δυσκολεύτηκαν να βάλουν την υπογραφή τους. Δεν δίστασαν ούτε μια στιγμή. Κι όταν τους έπνιξε η λαϊκή αγανάκτηση, αυτοί επέμειναν στην υπεράσπιση της ορθότητας του μνημονιακού πλαισίου. Ακόμη και σήμερα, ο αντιπολιτευτικός τους λόγος συγκεντρώνεται στο εξής: «Δεν εφαρμόζεται σωστά και επαρκώς γρήγορα την θεάρεστη πολιτική των μεταρρυθμίσεων, γι αυτό και αναγκάζονται οι εταίροι μας να σας επιβάλλουν φόρους και περικοπές».

Οι δεύτεροι πιο άβολοι, εξ’ ανάγκης υπηρέτες της νεοφιλελεύθερης διεθνούς. Πριν κυβερνήσουν, ανώριμοι, απρόθυμοι, περιορίστηκαν σε συνθήματα και βερμπαλισμούς. Όσο κυβερνούν λεονταρίζουν (κυρίως στο εσωτερικό). Μα κάθε φορά τους είναι και πιο εύκολο να υπογράψουν. Σιγά-σιγά αυθυποβάλλονται μάλιστα πως κάνουν ότι πρέπει… Στο συμπολιτευτικό τους λόγο δεν φείδονται θράσους, ακομη και τώρα που αισθάνονται την λαϊκή αγανάκτηση. Μα κούρασαν, με τα λόγια τους και με τις πράξεις τους.

Αυτοί που ξέρουν τι θέλουν.

Οι άλλοι που κάνουν πως δεν θέλουν.

Κι εμείς… εσείς… εμείς που δεν ξέρουμε τι θέλουμε…

Δεν ξέρουμε;

Το χάσμα βαθαίνει συμπολίτισσες, σύντροφοι, ανάμεσα σε εμας και σε αυτούς που δρουν στ’ όνομά μας, που μιλούν για λογαριασμό μας. Χάσκει χαώδες, επικίνδυνο. Χάσμα που αν δεν το γεφυρώσουμε, αν δεν δώσουμε προοδευτικό, δημοκρατικό προσανατολισμό στην λαϊκή αγανάκτηση, αν δεν συμβάλουμε, όσο μας αναλογεί ο καθένας στη συγκρότηση του υποκειμένου της πολιτικής αλλαγής και της σοσιαλιστικής μετεξέλιξης, αν αφήσουμε τις περισσότερο ή λιγότερο συντηρητικές δυνάμεις και τις ξεπουλημένες ηγεσίες να αλωνίζουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, σύντομα αυτός ο πρώιμος, χονδροειδής, βάρβαρος ελληνικός φασισμός θα μεταλλαχθεί σε κάτι πιο εκπλεπτυσμένο και πολύ πιο επικίνδυνο.

Κι η Ευρώπη; Κι η Ελλάδα; Ποιοι είναι οι φίλοι μας; Ποιοι είναι οι εχθροί μας;

Δεδομένων των ειδοποιών χαρακτηριστικών μας από μη μια – ιστορικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, γεομορφολογικών – και των ιδιαίτερων στοιχείων της συστημικής (μετ-) εξέλιξης διεθνώς από την άλλη, η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει έναν από τους σταθμούς προοδευτικής μετουσίωσης της διεθνοποιημένης κρίσης και της ωριμάζουσας προεπαναστατικής περιόδου σε μια προοπτική κοινωνικά δίκαιης και περιβαλλοντικά ισόρροπης ανάπτυξης.

Τουναντίον, καθώς ο εγχώριος παρασιτικός καπιταλισμός και οι παραδοσιακοί αλλά και οι ώψιμοι πολιτικοί του σύμμαχοι παρακμάζουν, κι ενόσω η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να μετεξελίξει την κριτική και την αντιστασιακή ρητορική της σε ριζοσπαστική, ρεαλιστική, εναλλακτική πρόταση, η χώρα καθίσταται σήμερα «πιλότος» των πιο επιθετικών πολιτικών νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης.

Μετά και την τελική προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο φάσμα του «προοδευτικού κέντρου» και του σοσιαλφιλελευθερισμού, με την πιο επιεική ανάγνωση, η αντιμνημονιακή, αντινεοφιλελεύθερη έκφραση κινείται μεταξύ δύο διαφορετικών τάσεων:

Αφενός αυτήν της αποκλειστικά και μόνο πατριωτικής προσέγγισης, η οποία ξεκινά από την εκτίμηση ότι η χώρα βρίσκεται κάτω από ξένη κατοχή. Τους απασχολεί μόνο το ζήτημα της ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας. Ενόψει αυτού του αγώνα μεταθέτουν για μετά τον πολιτικό προγραμματικό λόγο, θεωρώντας, στην καλύτερη περίπτωση, ότι αυτό που προέχει είναι η ενότητα των αγωνιστών έως την τελική απελευθέρωση. Βεβαίως σε αυτήν την τάση που εμμένει ανισόρροπα στο θέμα της «εθνικής ανεξαρτησίας», χωρίς να το μπολιάζει επαρκώς με αυτό της «λαϊκής κυριαρχίας», ενυπάρχουν και επικίνδυνες εθνικιστικές συνιστώσες, είτε σε λανθάνουσα μορφή, είτε σκοπίμως καλυπτόμενες.

Αφετέρου, η τάση του ριζοσπαστικού, αριστερού αντιευρωπαϊσμού, στην οποία συγκαταλέγονται διαφορετικές ιδεολογικές ταυτότητες της εγχώριας ριζοσπαστικής αριστεράς και για τις οποίες η έξοδος από την Ευρωζώνη και / ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί το βασικό αφετηριακό σημείο του πολιτικού προσδιορισμού τους, είτε γιατί δεν (πρόλαβαν να) έχουν ολοκληρωμένη και κατασταλαγμένη, ενιαία ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, είτε γιατί επιλέγουν τακτικά και επικοινωνιακά να προτάξουν την «έξοδο».

Και οι δύο τάσεις, ερχόμενες βεβαίως από πολύ διαφορετικά σημεία εκκίνησης, συναντιούνται και ταυτίζονται στον ελάχιστο κοινό παρανομαστή τους, αυτόν του εθνικού νομίσματος.

Κατόπιν των τελευταίων κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και ειδικότερα στα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής (ειδικά στην Ευρωζώνη), της εξωτερικής κοινοτικής πολιτικής (προεξέχουσας της απαράδεκτης στάσης στο προσφυγικό ζήτημα), αλλά και του συνολικού στρατηγικού προσανατολισμού (το ζήτημα της διατλαντικής συμφωνίας TTIP και της TTP είναι πολύ σημαντικό), η Σοσιαλιστική Προοπτική, ως γνήσιος εκφραστής της πατριωτικής, σοσιαλιστικής αριστεράς, αποφασίζουμε πως η ολική σύγκρουση με το κοινοτικό κατεστημένο και τον νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης είναι αναπόφευκτη.

Έχει όμως τεράστια σημασία να αναγνωρίσουμε το διαφορετικό, δικό μας αφετηριακό σημείο: για εμάς ζητούμενο είναι η συγκρότηση και η εφαρμογή ενός εναλλακτικού σοσιαλιστικού σχεδίου πολιτειακής, παραγωγικής, κοινωνικοοικονομικής ανασυγκρότησης της εθνικά ανεξάρτητης και λαϊκά κυρίαρχης Ελλάδας, εντασσόμενο στον στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής, δημοκρατικής, κοινωνικής μετεξέλιξης.

Από αυτό ξεκινώντας διαπιστώνουμε την ανάγκη ρήξης με την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και την ανάγκη σοβαρής και διακηρυγμένης προετοιμασίας της διαχείρισης μιας νομισματικής αλλαγής.

Έτσι, στη διαλεκτική μας συνάντηση με τις δύο προαναφερόμενες τάσεις, μπολιάζουμε τη συζήτηση με τον εξής τρόπο: απέναντι στους φίλους της «αποκλειστικής και (αυτό-) περιοριστικής πατριωτικής προσέγγισης» αντιτάσσουμε τη σοσιαλιστική προοπτική, ή, μιλώντας με άλλους όρους, αναδεικνύουμε την ανάγκη να συνοδεύεται η πάλη για εθνική ανεξαρτησία με αυτήν για τη λαϊκή κυριαρχία.

Απέναντι στους συναγωνιστές του ριζοσπαστικού, αριστερού αντιευρωπαϊσμού, αντιτάσσουμε τον ριζοσπαστικό προγραμματικό λόγο, την ανάγκη να προταχθεί η ουσία της πολιτικής μπροστά από την επιφανειακή συνθηματολογία.

Ευτυχώς συμπολίτες και συντρόφισσες δεν λειτουργούμε σε κενό, δεν ξεκινάμε από το μηδέν.

Μετά τη σκιερή δεκαετία του ’90, όπου ο νεοκλασσικισμός και οι ανιστόρητες αμπελοφιλοσοφίες του Fukuyama επέβαλαν την νεοφιλελεύθερη αντίληψη, ήδη από τις αρχές του νέου αιώνα η εναλλακτική, προοδευτική σκέψη ανένηψε. Δεδομένης της όξυνσης της συστημικής κρίσης ανακτά πλέον το σεβασμό στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Με μια σχετική, αναμενόμενη καθυστέρηση μετεξελίσσεται σε προγραμματικές επεξεργασίες και πολιτικές προτάσεις, καθώς και σε διαμορφούμενες δικτυώσεις στο ευρωπαϊκό κοινωνικό, πολιτικό γίγνεσθαι.

Ας επανέλθουμε στη βασική αφετηριακή διαπίστωση:

… από τη μια οι βαθύτερες δομικές διεργασίες της αποεμπορευματοποίησης προϊόντων και υπηρεσιών, της αποχαλίνωσης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της αυτόνομης υπερσυσσώρευσής του, πέρα και έξω από την σφαίρα της παραγωγής,

… από την άλλη η ιστορικά επαναλαμβανόμενη κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης, συντελούμενη και συντονιζόμενη όμως σε διεθνές επίπεδο και μεταλασσόμενη σε εκφασισμούς και στρατιωτικές συρράξεις,

… σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα, δομικά χαρακτηριστικά και ιστορικά κεκτημένα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και με τη συσσωρευμένη αγανάκτηση του ελληνικού λαού,

… μας οδηγούν μπροστά σε ένα ακόμη ραντεβού με την ιστορία:

Να ανακτήσουμε την εθνική ανεξαρτησία και να επαναθεμελιώσουμε τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα στη χώρα.

Να παίξουμε το ρόλο που μας αναλογεί στην προσπάθεια ειρήνευσης και διαμόρφωσης ενός πλαισίου εκδημοκρατισμού, απελευθέρωσης των λαϊκών συνειδήσεων, δημιουργικής συνεργασίας και αλληλοσεβασμού στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, στην Παρευξείνια Ζώνη, στην Νότια και Ανατολική Ευρώπη.

Να ανασυγκροτήσουμε την παραγωγή μας σεβόμενοι το περιβάλλον και διασφαλίζοντας / αναπτύσσοντας τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Να ανακτήσουμε τον εθνικό πλούτο και να επιβάλλουμε την ορθολογική, αποτελεσματική, δημόσια όμως και δημοκρατικά νομιμοποιημένη αξιοποίησή του. Να αναπτύξουμε ξανά και σωστά τους τομείς παροχής των δημοσίων αγαθών.

Να γίνουμε εμείς μοχλός της διεθνοποιημένης αντεπίθεσης των δυνάμεων της σοσιαλιστικής μετεξέλιξης.

Υπάρχουν προτάσεις, αναλύσεις και επεξεργασίες που έχουν κατατεθεί στο δημόσιο διάλογο, προφανώς όχι μόνο από τη Σοσιαλιστική Προοπτική. Προτάσεις ώριμες σε κάποιο βαθμό, που θέλουν συναλήθευση όμως και εξειδίκευση, στο πλαίσιο των εξής έξι κατευθύνσεων:

1.       Για το πολιτειακό ζήτημα, την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας σε όλες τις βαθμίδες από τη δημοτική αυτοδιοίκηση και τα συμβούλια γειτονιάς έως τη συγκρότηση και λειτουργία των τριών εξουσιών σε κεντρικό επίπεδο. Απαιτείται μια ιστορική διεργασία Εθνοσυνέλευσης που θα επεναφέρει τη δημοκρατία στη θέση της νεοφιλελεύθερης τεχνοκρατίας, που θα δώσει εκ νέου περιεχόμενο στο αδιαχώριστο τρίπτυχο λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας και διεθνή, προοδευτικού συνεργατισμού.

2.       Για την εκ βάρθρων επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού, εργατικού κινήματος, ως έναν ουσιαστικό (συν-) τελεστή της δημοκρατικής πολιτικής εξουσίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

3.       Για την ανάκτηση του δημοκρατικά, κοινωνικά νομιμοποιημένου πολιτικού ελέγχου επί της Κεντρικής Τράπεζας και του χρηματοπιστωτικού τομέα συνολικά.

4.       Για τη συνολική προοδευτική μεταρρύθμιση του κράτους, αντιστρέφοντας την πορεία του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών, ακριβώς στο αντίθετό της: μια πορεία ανάκτησης του δημοσίου ελέγχου στους βασικούς κλάδους της υγείας, της ασφάλισης και της παιδείας, των μεταφορών, αλλά και επέκτασης του δημοσίου τομέα (που δεν συμπίπτει με τον κρατικό) εκεί όπου τα συστημικά αδιέξοδα και η διαδικασία αποεμπορευματοποίησης ανοίγουν νέους χώρους κοινωνικής, συνεργατικής, συνεταιριστικής δράσης.

5.       Για την παραγωγική ανασυγκρότηση, εξωστρεφώς προσανατολισμένη, διασφαλίζοντας την κοινωνική και περιβαλλοντική βιωσιμότητα. Για την παραγωγική αναγέννηση της χώρας μέσα από οικονομίες ποιότητας (όχι κλίμακας), μέσα από την επέκταση συνεταιριστικών / συνεργατικών δικτύων ελεύθερων παραγωγών τοπικής ή κλαδικής εμβέλειας, μέσα από έναν κοινωνικό, τοπικό και εθνικό, προγραμματισμό δημοσίων επενδύσεων και παραγωγικής δραστηριοποίησης σε τομείς κεντρικής σημασίας, σε τομείς κλειδιά της παραγωγής – αμυντική βιομηχανία, ενέργεια και βαριά βιομηχανία, φάρμακα, ΜΜΕ κλπ.

6.       Τέλος, για τον επαναπροσανατολισμό της Ελλάδας στο σύγχρονο διεθνές πλαίσιο, για την ανάκτηση του ιστορικού μας κεκτημένου και την ανάδειξη της χώρας εκ νέου σε παράγοντα ειρήνης, συνεργασίας, προόδου, κοινωνικής δικαιοσύνης και περιβαλλοντικής ισορροπίας στο ζωτικό μας χώρο, στο τόξο των Βαλκανίων, της Παρευεξείνιας Ζώνης και της Μέσης Ανατολής.

Βεβαίως, το ως άνω πλαίσιο μας φέρνει σε συνολική ρήξη με την κατασταλλαγμένη πολιτική συγκυρία σε ευρωπαϊκό / κοινοτικό επίπεδο και ειδικότερα στην Ευρωζώνη.

Όμως, όσο συνιστά αυτοπαγίδευση η αποδοχή του ευρωμονόδρομου, άλλο τόσο αποπροανατολιστικό είναι να ανάγουμε το νόμισμα σε μείζον, κεντρικό, στρατηγικής σημασίας ζήτημα, παρασυρόμενοι ουσιαστικά τόσο από τη συστημική προπαγάνδα που θέλει να αποφύγει τη συζήτηση για τις εναλλακτικές πολιτικές και μορφές ανάπτυξης, όσο κι από την ευκολία μιας γρήγορης αλλά επιφανειακής διαφοροποίησης και ρηχής πολιτικής ταυτότητας.

Όσο είναι προφανές ότι η εφαρμογή του «δικού μας» πολιτικού σχεδίου προϋποθέτει την απόλυτη ετοιμότητα, πολιτική και τεχνική, επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, όσο πρέπει να εξειδικεύσουμε την αναζήτηση διεθνών συναλλαγματικών μέσων, τουλάχιστον για την πρώτη κρίσιμη περίοδο στήριξης της εγχώριας παραγωγής, όσο τέλος πρέπει να προετοιμάσουμε τον λαό και να νομιμοποιήσουμε την προοπτικής της νομισματικής αλλαγής, άλλο τόσο δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι πρωτεύον είναι το σχέδιό μας.

Γύρω από αυτό θα στήσουμε τις κοινωνικές συμμαχίες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Γύρω από αυτό θα συγκροτήσουμε τη συλλογικότητα και τη συντροφικότητά μας.

Γύρω από αυτό ακόμη θα νομιμοποιήσουμε ιστορικά τη σύγκρουση με την κοινοτική νομενκλατούρα και τη νεοφιλελεύθερη Ευρωζώνη. Το πολιτικό αδιέξοδο της ανάποδης προσέγγισης το βιώσαμε πρόσφατα.

Κακά τα ψέματα, όλοι το γνωρίζουμε και το διαισθανόμαστε, η πολιτική και εν τέλει η κοινωνική αλλαγή δεν θα είναι περίπατος. Ποτέ δεν ήταν.

Το λέμε ανοικτά: μιλάμε για την αναπόφευκτη, απαραίτητη σύγκρουση με το σάπιο κατεστημένο του εγχώριου παρασιτικού καπιταλισμού και των συνεργατών του, μιλάμε για επαναστατικές διεργασίες ανατροπής της νεοφιλελεύθερης βιαιότητας και επίτευξης της κοινωνικής προόδου.

Όμως ακριβώς επειδή δεν είναι περίπατος, θέλει προετοιμασία και δουλειά, θέλει να εξειδιεκεύσουμε και να συνολοκληρώσουμε τα οράματά μας, τις πολιτικές μας, σε ένα συνεκτικό σχέδιο εκδημοκρατισμού, κοινωνικά δίκαιης και περιβαλλοντικά ισόρροπης ανάπτυξης, σε ένα σχέδιο εν τέλει σοσιαλιστικής μετεξέλιξης, στο πλαίσιο του οποίου το νομισματικό καθεστώς είναι μια από τις σημαντικές πτυχές του.

Θέλει και να πειστούμε, βαθιά στο μυαλό μας και στην ψυχή μας ότι υπάρχει άλλη επιλογή, εναλλακτική διέξοδος στην κρίση του συστήματος, στην απάνθρωπη επίθεση και στην αντικοινωνική αναδιάρθρωση του σύγχρονου καπιταλισμού, της σύγχρονης βαρβαρότητας.

Υπάρχει επιλογή: αυτής της θεσμικής, δομικής δημοκρατικής επαναθεμελίωσης, της προοδευτικής, κοινωνικά δίκαιης και περιβαλλοντικά ισόρροπης παραγωγικής ανασυγκρότησης, του διεθνούς επαναπροσανατολισμού πρωτσοστατώντας στον αγώνα για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ανθρωπιά.

Η αποψινή πολιτική εκδήλωση της Σοσιαλιστικής Προοπτικής είναι μια ανοικτή απεύθυνση για την πύκνωση των γραμμών της, αλλά και προς «όμορους» πολιτικούς χώρους για τη συγκρότηση ενός πατριωτικού, σοσιαλιστικού μετώπου ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Αποτελεί ένα τριπλό πολιτικό κάλεσμα μια τρισυπόστατη κοινωνική, δημόσια πρόταση:

Πρώτον, ένα κάλεσμα στους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας, τα μέλη και τους / τις φίλους –ες της Σοσιαλιστικής Προοπτικής να στρατευθούν σε μια προσπάθεια οργανωτικής συγκρότησης και προγραμματικής συζήτησης ενόψει του 1ου Συνεδρίου του Κόμματος στο Νοέμβριο του 2016.

Δεύτερον, μια πρόταση προς όλους –ες τους / τις συναγωνιστές –ριες της αντιμνημονιακής, αντινεοφιλελεύθερης έκφρασης για το συντονισμό μας στο πλαίσιο ενός καθορισμένου και δημοσίως ανακοινωμένου προγράμματος ανοικτών πολιτικών εκδηλώσεων, συνδιοργανωμένες σε επιλεγμένες πόλεις της ελληνικής επικράτειας, με συγκεκριμένο θεματικό προσανατολισμό κάθε φορά, καλύπτοντας τις διαφορετικές πτυχές του σχεδίου μας. Ένα κοινό οδοιπορικό σύνδεσής μας με τις κοινωνικές δυνάμεις και από κοινού ανάπτυξης των πτυχών της εναλλακτικής πρότασής.

Τρίτον, μια απεύθυνση συνάντησης και συνεργασίας σε όλες τις προοδευτικές, δημοκρατικές, εθνικοαπελευθερωτικές, σοσιαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και της Παρευξείνιας Ζώνης.

Συμπολίτες και Συντρόφισσες, σας καλούμε να συνδράμετε στην προσπάθεια. Οι ιστορικές εξελίξεις απαιτούν ιστορικές πρωτοβουλίες. Ειδαλλιώς θα μας ξεπεράσουν, είτε τα βαθύτατα προβλήματα που προκύπτουν, είτε οι αναπόφευκτες λύσεις τους.

Ο Καζάκος απαγγέλει: «ο λαός όμως, που δεν έχει τον πόλεμο για λούσο, ζεσταίνει ακόμη τα χέρια του στη φωτιά του 21». Εσείς πληρώσατε το τίμημα, εσείς θα το πληρώσετε. Εσείς έχετε το δικαίωμα, εσείς και την ευθύνη του αγώνα, της θυσίας, κόπων ακόμη και της ζωής. Η θυσία δεν είναι ανοησία, δεν είναι αποκοτιά. Είναι η σχεδιασμένη, έστω και η απεγνωσμένη αντίδραση. Μοιραία μα ποτέ άσκοπη.

«Λαέ μην σφίξεις άλλο το ζωνάρι! Λαέ μην σκύψεις άλλο το κεφάλι», συνεχίζουν οι τελεστές του «Μεγάλου μας Τσίρκου».

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συμπολίτισσες και συμπολίτες, αρχή είναι, όχι τέλος.

Όταν η μάνα θρηνεί στη ράχη του Γολγοθά ή στη μέση της Εγνατίας.

Όταν το φως σβήνει, για λίγο κι εμείς καρτερικά προσδοκάμε.

Όταν η βάρκα αφήνει την όχθη της Μικρασίας γιομάτη ψυχές.

Όταν αφήνεις το λουλούδι της Άνοιξης θυσία στον Επιτάφιο.

Όταν η Ανάσταση θα ‘ρθει την Πρωτομαγία κι η Πρωτομαγιά θα σημάνει Ανάσταση.

Αρχή είναι, όχι τέλος.

Μας ρωτάν ποιοι είστε… Σας ρωτάν ποιοι είστε…

Είμαστε τα παιδιά της δοξαστικής Μυρσίνης και του νοητού Ήλιου της δικαιοσύνης!

Μας ρωτάν ποιοι είστε… Σας ρωτάν ποιοι είστε…

Είμαστε οι αμετανόητοι του αδιανόητου αυτοί που πίστεψαν ότι θα μεθήσουνε τον Ήλιο.

Μας ρωτάν ποιοι είστε… Σας ρωτάν ποιοι είστε…

Είμαστε οι τιμητές της Καισαριανής και των Κερδυλίων, οι τιμωροί του Μάη και της 3ης του Σεπτέμβρη.

Η ευθύνη είναι μεγάλη, μα η τιμή ακόμη μεγαλύτερη!