Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση.

H  διαδικτυακή συζήτηση που πραγματοποιήθηκε  από τη συλλογική πρωτοβουλία πολιτών, με θέμα, ¨ο ρόλος της χώρας μας ως μέλος της Ευρώπης- και η συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση¨  ειδικότερα,   στον στενό πυρήνα της στην ΟΝΕ- παραμένει  ως  βασική επιδίωξη των  κυρίαρχων πολιτικών  και οικονομικών δυνάμεων της χώρας- οι οποίες ταυτίζουν  την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της, υποστηρίζοντας   με θρησκευτική ευλάβεια  και φανατισμό   την  παραμονή  της  χώρας με κάθε κόστος στην ΟΝΕ,, παρά  τις  ορατές αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές  συνέπειες που ήδη αποτυπώνονται από την 20ετή συμμετοχή  της στην ΟΝΕ. 

Συζητήθηκαν οι κρίσιμες και ρηξικέλευθες πτυχές  που πρέπει να ληφθούν από τη χώρα  για το αμέσως επόμενο  διάστημα, διότι η νέα σαρωτική ύφεση στην ελληνική οικονομία – που δημιούργησε η )  κρίση της πανδημίας του Κοροναϊού  θα επιταχύνει τα οικονομικά αδιέξοδα  και θα γίνουν   δυσβάσταχτες οι συνέπειες για την κοινωνική και οικονομική ζωή και  θα οδηγήσουν την φτωχοποίηση  της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών της .

Πρέπει να διευκρινιστούν πριν από όλα, ορισμένες σκόπιμες  συγχύσεις που γίνονται  για να υπάρξουν  οι απαραίτητες διευκρινήσεις. 

       Διότι,

1. Στην συχνή αναφορά (που σκόπιμα γίνεται) από τους υπέρμαχους υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης  και της ΟΝΕ και την ταύτιση της  με την έννοια της  Ευρώπης ως ευρύτερου  και ενιαίου  συνόλου, και  με το  ¨πολιτιστικό και αξιακό ρεύμα  του Ευρωπαϊσμού¨.
2. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ασφαλώς και αποτελεί -γεωγραφικά αλλά και ιστορικά-   τμήμα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, που μετά την λήξη του 2^ου Παγκόσμιου πολέμου αποφασίστηκε η ίδρυσή της.

(Οι πρώτες χώρες μέλη της  ήταν,  με βάση την συνθήκη της Ρώμης στις 25 Μαρτίου 1957 που  υπεγράφη στη Ιταλική πρωτεύουσα, από τις αντιπροσωπείες των κρατών μελών της ΕΚΑΧ (Βέλγιο, Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και η, Ολλανδία) η συνθήκη με την οποία ιδρυόταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Με αυτόν τον υπερεθνικό οργανισμό που θα εγκαθίδρυε και θα συντόνιζε την Κοινή Αγορά ,η οποία θα επέτρεπε την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων, κατά τα πρότυπα του Διαφωτισμού και της επιγραμματικής εκφράσεως laissez faire,.. Με την ίδρυσή της, τα κράτη μέλη εκχώρησαν το κυριαρχικό δικαίωμα της δασμολογικής πολιτικής, το οποίο περιήλθε στη δικαιοδοσία των οργάνων της ΕΟΚ.

• Η Ε.Ε όμως  σήμερα σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί (ούτε ακόμα) το γεωγραφικό σύνολο της ¨Γηραιάς Ηπείρου¨.

Η Ευρώπη όπως όλοι γνωρίζουμε ξεκινάει από την Ιβηρική χερσόνησο έως τα Ουράλια όρη και επεκτείνεται από τον βορρά, από την Ισλανδία έως την Κύπρο.  Αποτελεί βέβαια γεωγραφικά επίσης μέρος της ακόμα και η Ευρωπαϊκή Τουρκία, που με κέντρο της την Κωνσταντινούπολη θεωρείται και αυτή  δυνητικά ότι (θα) μπορούσε και πρέπει να συμπεριληφθεί στην Ευρώπη,  εξ ου και ο γεωγραφικός και ιστορικός όρος ¨Ευρωπαϊκή Τουρκία¨.

•  Γενικότερα μιλώντας πάντως για την Ευρώπη και τον Ευρωπαϊσμό ως ΄πολιτιστικό ρεύμα¨, συμφωνούμε ότι πρέπει να θεωρείται το πολιτιστικό υπόβαθρο της σύγχρονης Ευρώπης  που συναποτελείται  από μία κοινή πολιτιστική και πνευματική κληρονομιά που προέρχεται, από τον αρχαίο ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τον Χριστιανισμό με όλες τις εκφάνσεις του,  την Αναγέννηση και τον Ανθρωπισμό, την πολιτική σκέψη του Διαφωτισμού, την Γαλλική Επανάσταση, τις εξελίξεις του μοντερνισμού, που περιλαμβάνει μαζί και όλες τις απόπειρες οικοδόμησης  του σοσιαλισμού.

 Επιπρόσθετα, αυτό το ¨πολιτιστικό και κοινωνικό¨ ρεύμα επηρέασε μια πλούσια και δυναμική υλική κουλτούρα που έχει επεκταθεί και στις άλλες ηπείρους ως αποτέλεσμα της Βιομηχανοποίηση της, ως πρώτης στον κόσμο και βέβαια ως πρώτης επίσης Αποικιοκρατικής δύναμης.

Επιπλέον, ως Ευρώπη και Ευρωπαϊσμό ειδικότερα θεωρούμε μια συγκεκριμένη αντίληψη του ατόμου που εκφράζεται από την ύπαρξη και τον σεβασμό μιας ¨λειτουργικής δημοκρατικής νομιμότητας¨ που  εξορισμού εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία των πολιτών..

Τέλος ο Ευρωπαϊσμός, και η  Ευρώπη ειδικά, αποτελείται από μια πληθώρα κρατών με διαφορετικές πολιτικές τάξεις, που τροφοδοτούν το ένα το άλλο με νέες ιδέες και ασφαλώς με σεβασμό προς τους λαούς, τα κράτη και τα έθνη της εντός αλλά και  εκτός Ευρώπης.

Με βάση αυτές  τις γενικές παραδοχές αναπτύχθηκαν δύο κύρια ρεύματα στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Το πρώτο με υπέρμαχους υποστηρικτές του οι οποίοι υπερασπίζονταν με πάθος την ιδέα του να είσαι και να γίνεις  “ευρωπαϊστής”,  και να την ταυτίζουν μόνον με τους ¨Ευρωπαίους πολίτες¨, αν δηλαδή είσαι πραγματικά Ευρωπαίος και (να) αντιλαμβάνεσαι την ευρωπαϊκή ως εθνική σου ταυτότητα, όπως για παράδειγμα  έκανε ο γνωστός Ιταλός διανοητής και συγγραφέας  Ουμπέρτο  Έκο, ο οποίος παρά το ότι ήταν ένας από τους πρεσβευτές του σύγχρονου ιταλικού πολιτισμού, είχε υποστηρίξει πλήρως την ιδέα αυτή, αλλά και την ουσία του εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (τουλάχιστον) σε επίπεδο ιστορικό και πολιτισμικό.

Έφτασε  μάλιστα στο σημείο και περιέγραφε αυτήν ¨την ουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης¨,  ακόμα και με όρους ερωτικούς!!

Υποστήριξε λοιπόν ανάμεσα στα άλλα  και τα εξής, όπως για παράδειγμα  τα προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών τα γνωστά σε όλους μας Erasmus.

 Ενώ προχώρησε ι στο σημείο  προτρέχοντας και παραβλέποντας– λόγο άγνοιας άραγε(?)  την οικονομική και κοινωνική  διάσταση της ενοποίησης,   γενικότερα 

Ο ίδιος ο  Ουμπέρτο Έκο  όπως και πολλοί  άλλοι στοχαστές αλλά  και πολιτικοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν καλοπροαίρετοι Ως εξαιρετικά ρομαντικοί έως  αφελείς- οι οποίοι πίστεψαν στην ¨μεταφυσική ιδέα¨ της Ευρώπης ταυτίζοντάς την με τη Ε. Ένωση και αποσυνδέοντας από την κυρίαρχη οικονομική βάση συγκρότησής, της  ΕΟΚ και  μετέπειτα  Ε. Έ.

Τέλος όλοι αυτοί υπο-στήριζαν, επικαλούμενοι τα τραγικά και φονικά  αποτελέσματα  των 2 Παγκόσμιων πολέμων -μέσα στη διάρκεια του πρώτου μισού του 19^ου αιώνα- στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο  λέγοντας τα εξής.

 “Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, πέρασαν αιώνες πολεμώντας ο ένας τον άλλον. Σήμερα, ζούμε σε καθεστώς ειρήνης εδώ και 70 χρόνια τώρα και κανείς μας δεν συνειδητοποιεί πόσο υπέροχο και σημαντικό είναι αυτό. Πράγματι και η ιδέα ακόμα ενός πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας ή Ιταλίας και Γερμανίας προκαλεί μόνο θυμηδία. Οι ΗΠΑ χρειάστηκαν ένα πόλεμο για ενοποιηθούν. Ελπίζω πως ο πολιτισμός και η ευρωπαϊκή αγορά θα κάνουν το ίδιο για μας”.

Όμως όλες αυτές οι καλοπροαίρετες παραδοχές και οι προσδοκίες έμειναν ως ευχές διότι καθώς έγινε φανερό  διαψεύδονται  οικτρά, από τον τρόπο που έχει εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα την τελευταία 25 ετία.  

(αρκεί μόνο ως προς το ζήτημα του πολέμου να υπογραμμιστεί εδώ ο πόλεμος που ως γεγονός επανήλθε στην Ευρώπη, όπως επίσης και η διάλυση που ακολούθησε της Γιουγκοσλαβίας και πραγματοποιήθηκε αυτή με την ενεργό  ανάμειξη της Ε.Ε και συντελέστηκε σε Ευρωπαϊκό έδαφος την δεκαετία του 1990!…)

Ακολούθησε η ταχύτατη μετεξέλιξη της ΕΟΚ -ειδικά μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και των συμμάχων της-  και η μετεξέλιξη της  Ε.Ε και η δημιουργία  ΟΝΕ, τον Δεκέμβρη του 1999. (μόνο όμως ως νομισματική ένωση )

Έκτοτε η ιδέα της πολιτικής ενοποίησης εγκαταλειφθεί πλήρως, μετά την αποτυχία του Ευρωσυντάγματος, ενώ οι οικονομικές ελίτ χρησιμοποιούν  το περίφημο “δημοκρατικό έλλειμμα” – δηλαδή την ¨περιορισμένη συμμετοχή των πολιτών¨ στα κέντρα λήψης αποφάσεων- που έχει ουσιαστικά μετατρέψει την Ε.Ε. σε μία ¨τραπεζοκρατία¨, με την ασφυκτική πολιτική επιστασία της Γερμανίας και των στενών δορυφόρων της.

Η άρνηση των πολιτών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι έκδηλη για τις κρίσιμες αποφάσεις  όταν η συμμετοχή των πολιτών της στις ευρωεκλογές αλλά και τα δημοψηφίσματα ήταν και παραμένει μόνιμα κάτω του 50%.

Στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο οι πολιτικές που εδραιώθηκαν κα εφαρμόζονται  στην Ε.Ε χαρακτηρίζονται ακραία  μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες,  με αποτέλεσμα να υπονομεύονται  ανοικτά οι κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής περιόδου.

Ειδικότερα,

• η  πρόσφατη αποκάλυψη  της γύμνιας της ιδέας του κράτους πρόνοιας (μεταπολεμική κατάκτηση), έχει ακυρωθεί  ¨ως κοινό ευρωπαϊκό κεκτημένο¨ ενώ φάνηκε η  υπέρτατη και ύστατη ανάγκη επιστροφής στο κράτος  με τον κρίσιμο  και καθοριστικό ρόλο ενίσχυσης των δημόσιων, εθνικών συστημάτων υγείας, ειδικότερα  από  την πανδημική κρίση,  όπου αποκαλύφθηκε η ανύπαρκτη στρατηγική της Ε.Ε. με την ανοικτή προτροπή της Γερμανίας, που αποσυνδέοντας την πανδημική κρίση από την μεγάλη ύφεση με τις  οικονομικές συνέπειες  υποστήριξε ότι ¨η υγειονομική κρίση της πανδημίας είναι εθνική υπόθεση των κρατών μελών της Ένωσης¨! (Δηλώσεις κ. Μέρκελ).
• Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και οι ανοικτές απειλές και συγκρούσεις μεταξύ των μελών της Ένωσης ήρθαν στην επιφάνεια, με πιο συχνές τις διαφωνίες τους και τις  αναβολές των συλλογικών οργάνων της Ένωσης με την αδήριτη ανάγκη επειγουσών πρωτοβουλιών και πολιτικών αποφάσεων. 
• Η διαρκής άνοδος του Εθνικισμού του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και στην ίδια την καρδιά της Ε.Ε.
• Η τεράστια αύξηση της ανεργίας που η αναμενόμενη ύφεση θα εκτινάξει σε ασύλληπτα επίπεδα τη φτώχια και τον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλου πληθυσμού στην Ε.Ε..

              Η θεμελίωση μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης πολλών ταχυτήτων βρίσκεται ήδη μπροστά μας και  θα είναι το επόμενο  γεγονός, επειδή όπως όλα δείχνουν αφήνει οριστικά πίσω της την ιδέα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής Ένωσης της.

             Αυτό που ενδιέφερε τους οικονομικούς κύκλους του Κεφαλαίου στην Ε.Ε ήταν η Νομισματική Ένωση, δηλαδή η ΟΝΕ,  με τους όρους και τις προϋποθέσεις που επέβαλλε η κυρίαρχη και αδιαμφισβήτητη ισχυρή ¨Γερμανοκρατία¨.

            Είναι τελικά η τραγική δικαίωση της διαχρονικής πολιτικής που ακολουθούσε η Βρετανία  ιδιαίτερα απέναντι στην Ε.Ε. ήδη από το 1980,  όπου ομολογούνταν δημόσια ότι,

           ¨Η Βρετανία είχε τον ίδιο στόχο στην εξωτερική της πολιτική για τα τελευταία 500 χρόνια – να δημιουργήσει μια διαιρεμένη Ευρώπη¨ που όπως φαίνεται και τυπικά την επανάφερε και  το έκανε πράξη,  όμως αυτό γίνεται πραγματικότητα με την πολιτική και οικονομική επικυριαρχία της Γερμανίας και των στενών δορυφόρων της.

             Η πρόσφατη αποχώρηση της Μεγ. Βρετανίας επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς ενώ αποτελεί και ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός, που όπως φαίνεται σκόπιμα να μην απασχολεί τους Ενωσιακούς κύκλους, που ειδικότερα για την  Γερμανία.    Ίσως και να αποτελεί  ευκαιρία που την διευκολύνει , διότι αποφεύγει έτσι να έχει μέσα στα πόδια της έναν ¨παραδοσιακό αντίπαλο¨ ώστε να μην αμφισβητείται η ηγεμονία της.

Τούτων δοθέντων  στην Ε.Ε και μετά την ¨εμπειρία του οικονομικού πειράματος¨ στο οποίο υπέβαλλαν την χώρα μας -επί μία 10ετία-, οι Ευρωενωσιακοί  κύκλοι σε στενή συνεργασία με το ΔΝΤ,   την  Γερμανική  οικονομική και πολιτική της  Ελίτ,   τα 3 διαδοχικά -σκληρής και αντιλαϊκής έμπνευσης-  μονεταριστικής  πολιτικής μνημόνια,  την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα,  την στενή ¨νέο-αποικιακού τύπου¨  εποπτεία στην οικονομία και την κοινωνία, ήρθε και η κρίση της πανδημίας του Κοροναϊού και όπως  φαίνεται δεν πρέπει να αφήνει κανένα περιθώριο  για πολλές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες στη μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού για τις σαρωτικές  της οικονομικές συνέπιες στο λαό και τη χώρα.

Ασφαλώς και επιβάλλεται να αμφισβητηθούν αλλά και να εξεταστούν όλα τα αρνητικά ενδεχόμενα που είναι βέβαιο ότι θα  προκύψουν  στην οικονομία, την κοινωνία και τη  ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας, που  οι αντιλήψεις  της κυρίαρχης εγχώριας ελίτ, στην οποία δυστυχώς είχαν   προσχωρήσει τελευταία και νέες  πολιτικές δυνάμεις όπως ο Σύριζα, ο οποίος άσκησε την κυβερνητική πολιτική του το προηγούμενο διάστημα , υπερασπιζόμενος  τα ¨Ευρωπαϊκά κεκτημένα¨ ταυτίζοντάς τα με αυτά  της Ε.Ε. και της ΟΝΕ!

 Αυτό δημιούργησε πρόσθετες πολιτικές και κοινωνικές δυσκολίες διότΙι ενισχύθηκε και ισχυροποιήθηκε προσωρινά  η άποψη στην Ελληνική κοινωνία, της παραμονής στην ΟΝΕ-Ε.Ε  ενώ γίνεται δυσκολότερη η πολιτική αμφισβήτηση των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών επιλογών, οι οποίες με  ισχυρό προπαγανδιστικό τους όπλο, τον ασφυκτικό έλεγχο των ΜΜΕ έχουν παγιδέψει, αλλοτριώσει και χειραγωγούν πλήρως την πολιτική συνείδηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού δημιουργώντας απίθανες κοινωνικές ψευδαισθήσεις.

Η εμμονή αυτή της μονοσήμαντης πολιτικής και οικονομικής αντίληψης στη  χώρας είναι τόσο ισχυρή για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ, που δυστυχώς έχει την υποστήριξη (ακόμα) ισχυρών τμημάτων και της προοδευτικής διανόησης,  των προοδευτικών πολιτικών κομμάτων και κινήσεων, συλλογικοτήτων στην  παρέρα εδραίωση των πολιτικών τους ψευδαισθήσεων της.

Αυτή η μονοσήμαντη εμμονή που επικρατεί  στον δημόσιο διάλογο -ειδικά στα ΜΜΕ- ακυρώνει και δυνατότητα σοβαρού αντίλογου και αναζήτησης εναλλακτικών, επιλογών, με τον αποκλεισμό και εξοστρακισμό των απόψεων  απέναντι στον μονόδρομο της ΟΝΕ,  – και εναντιώνονται στα οικονομικά αποτελέσματα  που ήδη παράγει ενώ μετράει ήδη τις  αρνητικές κοινωνικές συνέπειες  από την 20ετή παραμονή μας στον στενό πυρήνα της στην ΟΝΕ,  και έχει  συμβάλλει στην παραπέρα αποσάθρωση  κάθε παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης , ευνοώντας τον παρασιτισμό, τον μεταπρατισμό, βαθαίνοντας  την εξάρτηση και εν τέλει την πολιτική και οικονομική υποτέλεια της χώρας.

          Θεωρώ ότι αποτελεί ένα από τα κεντρικά και σοβαρότερα προβλήματα στα οποία καλείται να απαντήσει, -με εμπεριστατωμένο και συνεκτικό  τρόπο- μια σοβαρή πολιτική και οικονομική εναλλακτική στρατηγική πρόταση, που θα προβάλλει και θα ανάγει  -ως την βήμα προς βήμα- παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας  βασικό μοχλό οικονομικής απεξάρτησης και ως όρο για την δυνατότητα υλοποίησης της αποδέσμευσής της Χώρας από την ΟΝΕ.

 Βασικοί συντελεστές   του παραγωγικού μοντέλου θα πρέπει να αποτελέσουν (επιγραμματικά)

1. ο Πρωτογενής τομέας της παραγωγής , μόνο όμως ως συνολική αντίληψη και κατεύθυνση που θα  πριμοδοτείται  ως  τη νέα  ¨μεγάλη ιδέα¨ της χώρας και ως η  πραγματικά μεγάλη και υπαρκτή «Βαριά Βιομηχανία» της.

Πρωτογενής τομέας που θα πρέπει να είναι οργανωμένος γύρω από ισχυρά συνεταιριστικά και παραγωγικά δίκτυα -με κάθετες μονάδες παραγωγής, ευέλικτα και σύγχρονα προϊόντα παραγωγής, ισχυρή υποστήριξη της  σύγχρονης μεταποίησης, επιθετικού  μάνατζμεντ με εξαγωγική δυνατότητα και προσανατολισμό και ισχυρά μερίδια διεθνών αγορών.  Ο  ρόλος του Κράτους πρέπει να γίνει επιτελικός με μεταφορά οικονομικών πόρων, επενδυτικών προγραμμάτων  με επενδύσεις που θα αναδυκνύουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και της βιοποικιλότητας της χώρας τις οποίες θα προωθεί μέσα από σύγχρονα Συνεταιριστικά Δίκτυα οργανώσεων. 

Ο ρόλος της δημόσιας, συνεταιριστικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης αλλά και της συνεργασίας  με όρους διαφάνειας  της ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα αναδεικνύονται μέσα από προωθημένες μορφές διαρκούς κοινωνικού ελέγχου  και δημοκρατικής λειτουργίας, οι οποίες θα έχουν ισχυρό κοινωνικό πρόσημο  και θα υπόκεινται όλα σε δημόσιο έλεγχο, για να αποφευχθούν φαινόμενα, γραφειοκρατικοποίησης, οικονομικών ατασθαλιών, συντεχνιασμού, της αδιαφάνειας, της διαπλοκής και  του παρασιτισμού, που θα αποκλείουν  τις παθογένειες του παρελθόντος που ακύρωσαν ιδεολογικά και πολιτικά κάθε συλλογική ιδέα  συνεταιριστικής λειτουργίας απαξιώνοντας την στην συνείδηση των πολιτών. 

         2.  ο Τουρισμός  επίσης ( επέκταση και λειτουργία του σε 12μηνη βάση, διότι άλλως είναι εντελώς αντιπαραγωγική επένδυση  και συνδεόμενος άμεσα με τον πρωτογενή τομέα, όπως επίσης μαζί  τα δίκτυα μεταφοράς, τις υποδομές,  που επίσης θέλει πολύ μεγάλη συζήτηση  εξειδίκευση και σχέδιο.

         3.   Παραγωγικό μοντέλο χωρίς ριζική αναδιάρθρωση της διοίκησης και του κράτους είναι αδύνατο να προχωρήσει και το βλέπουμε σε κάθε μας βήμα.

         4.   Δημόσιο εκπαιδευτικό και καινοτόμο εκπαιδευτικό σύστημα που θα επενδύει στις νέες τεχνολογίες και στην κυκλική και την πράσινη οικονομία, είναι επίσης μια από τις άμεσες και βασικές προτεραιότητες  του παραγωγικού μοντέλου.

         5.  Διακρατική Συνεργασία και ισχυρή παρουσία -με ρεαλισμό σ τις δοσμένες δυνατότητες της χώρας μας- χωρίς μεγαλοστομίες και υπερβολές,  για να αναπτυχθεί το αίσθημα της ασφάλειας και της αμοιβαίας σχέσης  εμπιστοσύνης, της συνεργασίας με όλες τις χώρες και ειδικότερα τις Βαλκανικές,  παρευξείνιες και Αραβικές στη βάση των αρχέών του αλληλοσεβασμού και της αλληλοκατανόησης.    

Μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει στη προσπάθεια ¨παραγωγικής ανασυγκρότησης¨ του πρωτογενούς τομέα θα δημιουργήσει  τη  λαϊκή πεποίθηση  για τη δυνατότητα τα εναλλακτικής οικονομικής προοπτικής για να στηριχτούν  στρατηγικές επιλογές που δεσμεύουν τη χώρα μας σε μια κατεύθυνση  αποδέσμευσης της   από την ΟΝΕ .

Γιαυτό κατά τη γνώμη μου είναι κρίσιμο  το ζήτημα της Ε.Ε και της ΟΝΕ που επιχειρήσαμε να ανοίξουμε στη διαδικτυακή μας συζήτηση , που όμως  θα απαιτήσει πολύπλευρη, τεκμηριωμένη αλλά και ολοκληρωμένη ανάλυση σε όλες τις πτυχές της  για τη χώρα μας. Που την συνδέει με τις   οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές, εθνικές και γεωστρατηγικές επιλογές..

           Το ζήτημα που πρόσφατα αναδείχθηκε από  την κρίση του Κοροναϊού έδειξε  την υποβόσκουσα κρίση της Ε.Ε στην οποία πρέπει να επανεκτιμήσουμε ως χώρα και να προετοιμαζόμαστε γιαυτή, διότι είναι ορατός ο κίνδυνος να υπάρξουν ταχύτατες πολιτικές εξελίξεις  από την εντεινόμενη ήδη μεγάλη οικονομική ύφεση, που όπως δείχνουν οι ποιο αισιόδοξοι κύκλοι  του  όπως οι διεθνείς οργανισμοί (Ε.Ε. ΔΝΤ, Παγκόσμια τράπεζα, Οίκοι αξιολόγησης κ.ά) φαίνεται ότι θα είναι ίσως μεγαλύτερη του 10%  ενώ για τη χώρα μας οι πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις των ίδιων κύκλων  μιλούν ότι ίσως και να πλησιάσει  το 20%!!

             Τέτοιες ασύλληπτες και δυσοίωνες οικονομικές εκτιμήσεις -εν καιρώ ειρήνης -εάν επαληθευτούν τότε δυστυχώς ως πιθανότερο ενδεχόμενο είναι να ενισχύσουν ην ήδη εμφανέστατη τάση ενίσχυσης του εθνικιστικού και συντηρητικού παροξυσμού να αυξηθεί  –που όπως και οι ίδιοι  ηγέτες της Ε.Ε ήδη ομολογούν   να οδηγήσουν πάρα πέρα στην ισχυροποίηση των ακροδεξιών και ξενοφοβιών ρευμάτων που θα επιτείνουν  την έκρηξη του ¨αντιευρωπαϊσμού¨ και να οδηγήσουν από αντιδραστική σκοπιά , στην διάλυση της Ε.Ε,  με σοβαρές συνέπειες για την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.

           Γίνεται φανερό λοιπόν ότι οι παράγοντες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τημετατροπή του ευρωσκεπτικισμού σε αντι-ευρωπαϊσμό  φαίνεται να ισχυροποιούνται  με κίνδυνο να μας οδηγήσουν  σε επικίνδυνες εξελίξεις στην Γηραιά ‘Ήπειρο που θα πρέπει να τις αποτιμήσουμε πολιτικά και να ανασυνταχθούμε, διότι οι συνέπειες τους θα είναι σοβαρές  την αμέσως επόμενη περίοδο.

          Γιαυτό  πρέπει να δεχθούμε ότι η ίδια η δομή και η λειτουργία της Ευρώπης ως ένωσης των επιμέρους άθροισμα εθνικών κρατών, οργανώθηκε ως γραφειοκρατική ένωση και παρέμεινε έως τις μέρες μας ως τεχνοκρατική δομή (Βρυξέλλες) ενώ δεν μπόρεσε ούτε θέλησε να  μετεξελιχθεί -με κύρια ευθύνη των οικονομικά ισχυρών κρατών της- ουσιαστικά –60 χρόνια τώρα- σε συνεκτική πολιτική οντότητα με βάση τις αρχές του πολιτικού διαφωτισμού.

         Αυτή λοιπόν ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση  είναι αδύνατον να μεταρρυθμιστεί.

1. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εφόσον δεν μετασχηματίστηκε σε πολιτική κοινωνία και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, έτσι η  διαφορά ανάμεσα στις πολιτικές κοινωνίες των επιμέρους εθνικών κρατών της Ευρώπης και τη γραφειοκρατική εκδοχή της Ε.   Ένωσης στο επίπεδο των Βρυξελλών είναι τελικά αυτή που γέννησε και αναπαράγει επικίνδυνα το πνεύμα του αντι-ευρωπαϊσμού.
2. Πρόταξε την νομισματική ένωση αντί της οικονομικής ενοποίησης και πολιτικής.
3. Δεν πρόκειται μόνον για κεφαλαιώδες «κατασκευαστικό λάθος» της ευρωζώνης, όπως έχουν επισημάνει κορυφαίοι ειδικοί επιστήμονες, μεγάλοι στοχαστές και φιλόσοφοι, αλλά  για μια πολιτική πράξη η οποία μετατρέπει το νόμισμα από «πολιτικό χρήμα» σε νομισματικό εργαλείο.

               Με άλλα λόγια, αυτά τα «πρωτεία» της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης έναντι της οικονομικής ενοποίησής της, διαμορφώνουν αντικειμενικά  τις συνθήκες για να συνεχίσει να καλλιεργείται ί και να ισχυροποιείται το πνεύμα του αντι-ευρωπαϊσμού, που θα αποτελέσει ίσως σύντομα και την ταφόπλακα της Ευρωπαϊκής  Ένωσης..

              Αν δεχόμαστε ότι η απλή περιχαράκωση στα εθνικά σύνορα εξορισμού δεν μπορεί να αποτελεί προοδευτική λύση που στις σημερινές συνθήκες είναι και πολύ αμφίβολο αν (μπορεί) γενικά να είναι ρεαλιστική, τότε πρέπει επιπρόσθετους λόγους επιβάλλεται ότι πρέπει να αναζητηθούν εναλλακτικές στρατηγικές

Είναι φανερό  ότι χρειάζονται κι άλλες σκέψεις.

Βασικά και συστατικά στοιχεία για τις αλλαγές και τις μελλοντικές αποφάσεις που απαιτούνται να εφαρμοστούν έχουν ως προαπαιτούμενα τους,  την ενεργοποίηση κρίσιμων τμημάτων του λαού γύρω από ένα συνεκτικό, προοδευτικό  και ριζοσπαστικό ΠΟΛΙΤΙΚΟ σχέδιο, που θα υπηρετεί τις ανάγκες  της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας..

27 Απριλίου 2020,  Δημήτρης Τεμουρτζίδης