Η επιδείνωση της κρίσης στη Μέση Ανατολή και η θέση της Ελλάδας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Σοσιαλιστική Προοπτική, εν μέσω μιας σταδιακής όξυνσης των συγκρούσεων στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, έχει φωτίσει πολλές φορές το προηγούμενο διάστημα τις ευρύτερες, διεθνικές και τις περιφερειακές συνιστώσες του προβλήματος, καθώς και τις επιπτώσεις – επιλογές της χώρας μας, πάντα υπό το πρίσμα μιας καθαρής, προοδευτικής και συνάμα πατριωτικής οπτικής.

Συνδυάζοντας τα εργαλεία της σοσιαλιστικής διανόησης με τις σύγχρονες ισορροπίες και δεδομένα, αναδείξαμε πολύ νωρίς το διαμορφούμενο νέο διεθνές δίπολο μεταξύ των παραδοσιακών, ιμπεριαλιστικών καπιταλισμών της «Δύσης» και των επιθετικών – στο εσωτερικό και στο εξωτερικό τους – νεοσύστατων απολυταρχικών δυνάμεων της «Ανατολής». Το μετεξελισσόμενο, έστω και με δυσκολίες, μπλοκ των «ανεπτυγμένων», το οποίο, πέρα από την ισχυρή σύνδεση μέσω του ΝΑΤΟ, αποκτά και χαρατηριστικά οικονομικής και πολιτικής συνολοκλήρωσης (αν και η πολιτική υστερία του Τραμπ, γνήσιο τέκνο της ίδιας της επιμένουσας κοινωνικοοικονομικής κρίσης, βάζει εμπόδια, είναι αλήθεια, σε μια όμως μη αναστρέψιμη πορεία συγκρότησης του ενός πόλου), έρχεται μοιραία σε αντιπαράθεση με την (ακόμη λιγότερο στέρεα) συμμαχία των «διεκδικητών» που συγκροτούνται με επίκεντρο τη σινορωσική σύμπλευση της οικονομικής και πολτικοστρατιωτικής ισχύος.

Βασικό πεδίο συνάντησης και άρα χωρικής αντιπαράθεσης των δύο είναι το τόξο από τη Βαλτική, στον Εύξεινο Πόντο και στην Ανατολική Μεσόγειο, με βασικό πια διακύβευμα, πέρα από τον έλεγχο των πόρων, κυρίως αυτόν των αγορών και των δρόμων.

Η στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη Συρία αποτελεί αφενός μια επανάληψη της γνωστής, σύγχρονης τακτικής των «επιθέσεων συμμόρφωσης» και οδήγησε σε μια πρόσκαιρη ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, ενόψει της τελικής μοιρασιάς.

Σε αυτό το ανακαθοριζόμενο πλαίσιο, ο παραδοσιακός «χωροφύλακας» των δυτικών στην περιοχή, εντός κι εκτός της δικής του επικράτειας, το τουρκικό κράτος, θεωρεί ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να αναδειχθεί σε περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, τσαλαβουτώντας δεξιά κι αριστερά, προσπαθώντας να ισορροπήσει, πολλές φορές άτσαλα αλλά προς το παρόν αποτελεσματικά, μεταξύ των βασικών ανταγωνιστών. Προτάσσει επικοινωνιακά τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας, θυσιάζοντας όμως κάθε έννοια ανθρωπισμού και δημοκρατίας ακόμη και στο εσωτερικό του, για τον ίδιο τον Τουρκικό Λαό.

Βεβαίως, η ωρίμανση των εσωτερικών οικονομικών δυσχερειών της Τουρκίας, απόρροια αφενός μιας πιστωτικά χρηματοδοτούμενης μεγέθυνσης που εμμένει σε αντι-παραγωγικές, φαραωνικές επενδύσεις στον καταστευαστικό τομέα και στην ενίσχυση των εξοπλιστικών δαπανών, αφετέρου της πρακτικής του κράτους/επιχείρησης όπου η κυβερνητική νομενκλατούρα είναι ένα και το αυτό με την ανώτατη επιχειρηματική σκηνή, η οποία ενισχύει τις ήδη αυξημένες διαπεριφερειακές και διαταξικές ανισότητες, οδηγεί την Τουρκική Οικονομία στα όρια της. Η πίεση στην τουρκική λίρα αναδεικνύει ακριβώς τα όρια της νεοοθωμανικής πολιτικής του Ερντογάν.

Η σωστή ανάγνωση της υφιστάμενης κατάστασης είναι δύσκολη, αλλά συνάμα απαραίτητη προϋπόθεση για τον ορθό στρατηγικό σχεδιασμό μιας χώρας και την κατάλληλη διπλωματική τακτική. Με τα ως άνω λοιπόν δεδομένα, διασθαινόμενοι την πολιτική μας ευθύνη, λέμε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος εθελόδουλης και φοβικής αντιμετώπισης των προκλήσεων. Τα ανυπέρβλητα (οικονομικά και πολιτκά) όρια και οι εσωτερικές δομικές αδυναμίες του γειτονικού καθεστώτος πρέπει να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο μιας σοβαρής, σταθερής, προοδευτικής διεθνούς πολιτικής της Ελλάδας.

Όοο όμως δεν ταιριάζει η φοβική συμπεριφορά, άλλο τόσο δεν ταιριάζουν οι φτηνοί ψευτοπαλικαρισμοί πολιτικών στελεχών και πολιτικών κομάτων εντός και εκτός της Βουλής που προσβάλουν αισθητικά και ουσιαστικά την περηφάνεια του Ελληνικού Λαού.

Την ίδια στιγμή πρέπει βεβαίως να επισημάνουμε ότι, πέραν της ορθής ανάγνωσης της κατάστασης, ο εθνικά συμφέρον σχεδιασμός και η άσκηση αποτελεσματικής για τον λαό πολιτικής προϋποθέτει και κάτι ακόμη, που δυστυχώς απώλεσε η Ελλάδα στο πλαίσιο του μνημονιακού ενδοτισμού: την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία.

Ως εκ τούτου, η ανάληψη από τη χώρα μας του ριζοσπαστικού ρόλου που της αρμόζει (ιστορικά αλλά και δεδομένων των σύγχρονων συγκυριών) υπό το δόγμα μιας σύγχρονης, προοδευτικής ουδετερότητας που αμφισβητεί τους μεγάλους αλλά και τους επιμέρους ιμπεριαλιστικούς  ανταγωνισμούς, που υπερασπίζεται τη δημοκρατία, την ισοτιμία και τα δικαιώματα όλων των λαών της περιοχής, αλλά και την προοπτική μιας κοινωνικά δίκαιης και περιβαλλοντικά ισόρροπης, βιώσιμης ανάπτυξης, συνδέεται άρρηκτα με την ανατροπή της μνημονιακής, νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας και της επιτροπείας των ξένων κρατικών και μη συμφερόντων, καθώς επίσης και με την απεμπλοκή της χώρας μας από τους επιθετικούς ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς.

Η ρήξη, ή θα είναι ολική, γειωμένη στην πραγματικότητα και σοσιαλιστική, ή δεν θα γίνει ποτέ. Γι αυτό, ή θα την κάνουμε εμείς, ή κανένας.