Ποιά κληρονομιά οφείλουμε να υπερασπιστούμε ; (Επιστολή προς: Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές και Σοσιαλδημοκράτες)

Στις κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις που διεξάγονται στη χώρα μας είναι  ολοφάνερη η  αδυναμία της αριστεράς,  (ως συσπείρωση πολιτικών  δυνάμεων,   που εναντιώνονται στη κεφαλαιοκρατική κοινωνία), να αναλάβει το ρόλο της εργατικής πρωτοπορίας,   εναντίον του κεφαλαίου.

Σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο η αριστερά και κατ’ επέκταση κι εμείς, βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Παρόλο που σε διεθνές επίπεδο στην αριστερά υπήρξε συρρίκνωση, περιθωριοποίηση ή και σε πολλές περιπτώσεις εξαφάνιση των δυνάμεών της, στην Ελλάδα πριν κάποια χρόνια,   η αριστερά είχε ισχυρή παρουσία ενάντια στην επικρατούσα τάση. Η αριστερά,  αντιμετωπίζει σήμερα κρίσιμες καταστάσεις  με τη  θέση της απέναντι τις κοινωνικές ανάγκες και τα συμφέροντα που θα πρέπει να εκπροσωπεί, την  ιστορική αποστολή της, το σκοπό και το νόημα της ύπαρξής της.  

Η ενασχόληση με την  σοσιαλιστική προοπτική, την ανάδειξη της άλλης προοπτικής και ο υπέρ αυτής αγώνας  αποτελεί τον ύψιστο σκοπό, τον στόχο της αριστεράς. Η αριστερά οφείλει να ενοποιηθεί με όλες εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις, τα ταξικά συμφέροντα των οποίων βρίσκονται σε αντίθεση προς τις κυρίαρχες κεφαλαιοκρατικές Ελίτ.  Πρωτίστως, η αριστερά αποτελεί πολιτική έκφραση του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Πρέπει να επισημανθεί πως η οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής διαχείρισης του κεφαλαίου με στόχο τη βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων δε θεμελιώνει λόγο ύπαρξης της αριστεράς.

Όπως απεδείχθη περίτρανα και με το ‘(ύστερο) ΠΑΣΟΚ και με το ΣΥΡΙΖΑ,  όταν οι αριστερές ή αριστερίζουσες δυνάμεις συμμετέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη διαχείριση του αστικού κράτους, έστω και με τις πιο προοδευτικές ή σοσιαλδημοκρατικές προθέσεις ενός δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, καταλήγουν στη χρεοκοπία, δεδομένου, ότι αποκαλύπτουν με τον πλέον σαφή τρόπο, ότι δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτε περισσότερο από αυτό που κάνει η Δεξιά για την ενίσχυση των αστικών συμφερόντων.

Η αριστερά που εξυπηρετεί το αστικό κράτος και διαχειρίζεται τα προβλήματα της αστικής κοινωνίας  είναι το υπέρτατο παράδειγμα της αριστεράς της βαθύτατης παρακμής και εξαχρείωσης, δεδομένου ότι με τη στάση της αυτή καταστρέφει κάθε ελπίδα κοινωνικής απελευθέρωσης και ενισχύει στο έπακρο την ζοφερή πραγματικότητα.     

Η  αριστερά της διαχείρισης του κεφαλαίου  αναγνωρίζει και αποδεικνύεται ότι, ακριβώς ως αριστερά, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.

 Η αριστερά αποδεικνύει την αναγκαιότητά της μόνο με τη θεωρητική και πολιτική ενοποίηση των λαϊκών αναγκών και των εργατικών συμφερόντων, την ενίσχυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των καταπιεζόμενων, και τη συσπείρωση του λαού για την επαναστατική προοπτική με στόχο την ριζική απελευθέρωση από τα δεσμά της αστικής κοινωνίας. Η προοπτική αυτή αφορά στη ριζική  κοινωνική αλλαγή και μετεξέλιξη των κοινωνικών σχέσεων, στην  αυθεντική χειραφέτηση του λαού μας.

.Το δικό μας Μέτωπο για ν’ ανήκει στην αριστερά, να υπάρχει και να αναπτύσσεται εντός αυτής, μόνο στο βαθμό που εργάζεται για την εκπλήρωση της  σοσιαλιστικής προοπτικής. Ένα Μέτωπο της σοσιαλιστικής αριστεράς δεν μπορεί παρά να αναφέρεται σε έναν περιορισμένο αριθμό συλλογικοτήτων που αγωνίζονται για τη σοσιαλιστική προοπτική (ή τουλάχιστον αναφέρονται σ’ αυτή). Η αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι επαναστατική, πατριωτική, αντικαπιταλιστική και ασυμβίβαστη. Δεν μπορεί παρά να είναι πρωτίστως αντί-ΕΕ  αριστερά.

      Η αντίληψη περί σοσιαλιστικής προοπτικής, φανερώνει την πραγματική ένωση της αριστεράς με την κοινωνία και τις αναγκαιότητες της εποχή της. Η σύλληψη της πραγματικότητας, στο επίπεδο που γίνεται κατανοητή η  δυνατότητα μετεξέλιξής της,  συνιστά  και τη βαθύτερη  σύνδεση με την πραγματικότητα. Για το λόγο αυτό η στάση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της αριστεράς απέναντι στη νέα κοινωνική προοπτική, ο τρόπος, δηλαδή, κατανόησής της,   αποκαλύπτει τις πραγματικές δυνατότητές τους,  την πραγματική αξία και κοινωνική απήχηση  των στόχων και τις δραστηριότητές τους.

       Η ανάδειξη της σοσιαλιστικής προοπτικής για το λαό έχει τεράστια σημασία, ως προϋπόθεση  των συνειδητών ταξικών αγώνων και συγκρούσεων. Η κατανόηση της προοπτικής βρίσκεται στον πυρήνα του έργου της επαναστατικής συνείδησης και συνάπτεται  με την ικανότητα του λαού να δημιουργεί σκόπιμα  τον κόσμο του.

Η σοσιαλιστική προοπτική όμως, δε μπορεί να γίνει αντιληπτή μέσα στην καθημερινότητα της αστικής κοινωνίας. Ο σκοπός και οι προϋποθέσεις  της κοινωνικής μετεξέλιξης δεν προκύπτουν  άμεσα  από την κοινωνική δυσφορία των εργαζομένων και  τις αυθόρμητες  ταξικές  συγκρούσεις.

Οι διαμορφωμένες συνθήκες της αστικής κοινωνίας δεν επιτρέπουν στη συντριπτική πλειονότητα του λαού και των ανθρώπων στους οποίους απευθυνόμαστε, την κατανόηση, στα πλαίσια  της δομημένης πραγματικότητας, για τη δυνατότητα εναλλακτικής οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων.

Η αντίληψη για το σοσιαλισμό, για το εφικτό, τις προϋποθέσεις και τους νόμους οικοδόμησης της σοσιαλιστικά χειραφετημένης κοινωνίας, αποτελεί ζήτημα κριτικής επιστημονικής και συνάμα πολιτικής σκέψης. Συνακόλουθα,  παραμένει έργο των σοσιαλιστικών συλλογικοτήτων που συσπειρώνουν τις πλέον συνειδητοποιημένες και αποφασισμένες  δυνάμεις του ταξικού αγώνα.

       Η δική  μας αριστερά, προκειμένου να είναι Αριστερά, θα πρέπει να επιδιώκει στο έργο της το ρόλο της επαναστατικής πρωτοπορίας. Και βέβαια δεν αρκεί να την αυτοπροσδιορίζουμε εμείς πρωτοπορία για να καταστεί τέτοια. Η κοινωνική πρωτοπορία οφείλει να απομακρύνεται από τον ξύλινο λόγο,  τη στερεοτυπική και εξιδανικευμένη και ορισμένες φορές δογματική, αντίληψη απόλυτου συσχετισμού του Σοσιαλισμού με τη Σοβιετική εμπειρία και την προσπάθεια απλής διόρθωσης τυχόν λαθών που συνέβησαν στο πρώιμο σοσιαλιστικό οικοδόμημα. Μια τέτοια συμπεριφορά παρουσιάζει κατά κόρoν το ΚΚΕ με τη στάση αναμονής του έναντι του επί γης σοσιαλισμού, και την εξοργιστικά ανιστόρητη  θεώρησή του πως η κριτική και επαναστατική  συνειδητοποίηση του λαού θα έρθει ως επιφοίτηση από μόνη της και ότι δεν θα καλλιεργηθεί από την επαναστατική πρωτοπορία.    

Η ΔΙΚΗ μας αριστερά οφείλει να λειτουργεί ως πρωτοπορία σε ιδεολογικό και κοινωνικό επίπεδο, από τη στιγμή που θα ασχοληθεί σοβαρά και σχολαστικά με  ζητήματα της σοσιαλιστικής προοπτικής, και  θα διδάξει και διαπαιδαγωγήσει με σαφήνεια τον κόσμο της μισθωτής εργασίας για τις προϋποθέσεις  της κοινωνικής χειραφέτησής του και τους πραγματικούς δρόμους που οδηγούν σε αυτή.

Αναφέρομαι σε μια παιδαγωγική αλληλεπίδραση που θα επιφέρει την ένωση των αυθόρμητα εξεγερσιακών του τάσεων των τελευταίων χρόνων με  τους ιστορικούς κοινωνικούς αγώνες.

Αυτή η διαδικασία από την πλευρά τη δική μας, χρειάζεται ιδιαίτερη τόλμη, προσπάθεια και μελέτη του συνδυασμού θεωρίας και πρακτικής ώστε να επιφέρει την τεράστια δύναμη της συνειδητοποίησης του εφικτού της νίκης του λαού και του σοσιαλισμού και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η αριστερά που δεν ασχολείται σοβαρά και με λεπτομέρεια με το ρόλο και τις αρμοδιότητες  της κοινωνικής  πρωτοπορίας, αλλά αντίθετα αποβάλει το καθήκον της πρωτοπορίας, είναι μια αριστερά διαχειριστικά υποταγμένη και απομακρυσμένη από το ιστορικό της καθήκον. Το καθήκον δηλαδή της επαναστατικής συνειδητοποίησης του λαού και της ριζικής, ατερμάτιστης και σφοδρής σύγκρουσης  με την κυρίαρχη  πραγματικότητα, δηλαδή με την εξουσία του κεφαλαίου.

Η δύναμη της δικής μας Αριστεράς δεν μπορεί να καταστεί σαφής από απλές  συνευρέσεις των συνιστωσών της. Η δύναμή μας θα φανερωθεί με την κοινωνική απήχηση και τη σημασία που θα αποκτήσουν οι στρατηγικοί στόχοι της, από τον ίδιο το λαό και θα οδηγήσει τη συσπείρωσή του γύρω μας,  μιας λαϊκής, δηλαδή  πλειοψηφίας σε μια κοινωνική και ταξική  συμμαχία.  

Αν η δική μας αριστερά δεν ασχοληθεί με τους στόχους της, αν δεν τεκμηριώσει επιστημονικά και διδάξει κοινωνικά την αναγκαιότητα της θεμελίωσης της σοσιαλιστικής στρατηγικής, τότε ποιος θα το πράξει στη θέση της;  

       Για  ορισμένους μέσα στην Αριστερά, όπως η ΛΑΕ, μπορεί ο σοσιαλισμός   να αποτελεί ή να φαντάζει μια  μελλοντική κοινωνική μετεξέλιξη σε βάθος χρόνου. Μπορεί  ακόμα και να την ταυτίζει με μια απλή εγκαθίδρυση διαχρονικών, κοινωνικών, ηθικών και οικονομικών αξιών. Και στο παρελθόν άλλωστε αλλά και σήμερα για την «συστημική» Αριστερά (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ εσωτ./ΕΑΡ-Συνασπισμός) ο σοσιαλισμός να είχε  και να έχει μετατοπιστεί από επιστήμη σε ουτοπία.Οι δυνάμεις της Αριστεράς, που αποτίναξαν και κατέκριναν την πάλαι ποτέ σοσιαλιστική  τους ταυτότητα και αποστασιοποιήθηκαν από την παράδοση του αριστερού-εαμικου κινήματος της πατρίδας μας, επιδίδονται σήμερα σε λογύδρια αναγκαίας στροφής στον πολιτικό ρεαλισμό.

Ανάγουν ως υπέρτατους στόχους τους στον κοινό νου  των πολιτών, την πίστη στη δημοκρατία και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Απολυτοποιούν συνθήματα κινημάτων προσπαθώντας να καταγραφούν ως  η αριστερά   των πλουραλιστικών αντιλήψεων και διεκδικήσεων, πρόσκαιρου χαρακτήρα, χωρίς όμως στρατηγικό στόχο την χειραφέτηση της κοινωνίας από τα δεσμά του κεφαλαίου.

Το διακύβευμα της σοσιαλιστικής προοπτικής υπερβαίνει τους πρόσκαιρους στόχους των οποιωνδήποτε κλαδικών κινημάτων και τις μορφές συνείδησης που τους ορίζουν. Έχοντας ως πρόταγμα την ενοποίηση του λαού θα πρέπει να καλλιεργήσουμε μιαν ανώτερη βαθμίδα συνειδητοποίησης, εντός της οποίας θα καθίσταται αντιληπτή η αναγκαιότητα και συνάμα  η δυνατότητα ριζικής αλλαγής του συνόλου των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων, αλλαγής του τύπου και των κινητήριων δυνάμεων και της ιστορικής εξέλιξης της χώρας μας.

Κατά αυτόν τον τρόπο η θεωρία και η στρατηγική του σοσιαλισμού θα πρέπει να αναπτυχθεί παράλληλα με την κατανόηση των τάσεων εξέλιξης της κοινωνίας μας.  Αυτό θα επιτευχθεί μέσω μελέτης της ελληνικής κοινωνίας ως ξεχωριστό οικοδόμημα και κομμάτι του παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος. Μεγάλη σημασία για τη σοσιαλιστική θεωρία και τους αγώνες  της  επαναστατικής αριστεράς  είναι η μελέτη όλων εκείνων των διαδικασιών και τάσεων της σύγχρονης κοινωνίας που κατατείνουν στην ενοποίηση του λαού, και στη δημιουργία προϋποθέσεων και όρων για τη σοσιαλιστική μετεξέλιξη της κοινωνίας.      Η  σύγκρουση και η ρήξη με τους μηχανισμούς της ταξικής εκμετάλλευσης, η αποτροπή των καταστροφικών για το λαό συνεπειών από την κινητικότητα των χρημοτοπιστωτικών κεφαλαίων και νεοφιλελευθέρων δυνάμεων και των πανίσχυρων τεχνολογικών μέσων παραγωγής,    υποχρεώνει τη δική μας αριστερά να προτάξει και να αγωνιστεί για την προοπτική της  χειραφετημένης κοινωνίας.   

Για το λόγο αυτό η επιστημονική δόμηση, η διδασκαλία και ο αγώνας υπέρ του σοσιαλισμού, η αποκάλυψη των ιστορικών προϋποθέσεων και τάσεων που θεμελιώνουν το εφικτό της  οικοδόμησής του αλλά ταυτόχρονα η αποκάλυψη των πρακτικών, των όπλων και οι διαθέσεων του αντιπάλου, δηλαδή του Ιμπεριαλιστικού και Ντόπιου κεφαλαίου, έχουν  πρακτική  αξία.

Αυτοί θα πρέπει να είναι οι στόχοι μας και για αυτούς πρέπει ν΄ αγωνιστούμε μέχρι τέλους.

Ο αγώνας μας οφείλει να αναγνωρίζεται από  στοιχεία συνέπειας και αξιοπρέπειας, στο βαθμό που αρμόζει,  για την υπεράσπιση του αγωνιστικού παρελθόντος, σε συνδυασμό με την προσπάθεια διατήρησης της αυθεντικότητας των σκοπών και των πράξεων,  μέσα στο εξαιρετικά σκληρό παρόν. Αυτό που θα πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε στην προσπάθεια μας είναι η χρησιμοθηρική εκμετάλλευση της ιστορικής μνήμης και των συμβόλων της παράδοσης του λαού μας για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών, μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων όπως στο παρελθόν έχει πολλάκις διαπράξει η διαφόρων  σχηματοποιήσεων  μεταμοντέρνα διαχειριστική αριστερά.

Πλεονέκτημά μας σ’ αυτήν την προσπάθεια είναι η εμπειρικά κοινωνική και επιστημονική-θεωρητική κατάρτισή μας, απέναντι  στη νεωτεριστική οπτική της κοινωνίας, η δυνατότητα  αναγνώρισης των νέων δεδομένων και η αναζήτηση νέων δυνατοτήτων και μέσων για την αριστερή-σοσιαλιστική πολιτική πράξη. Πολύ συχνά όμως, και αυτό θα πρέπει να το προσέξουμε η προσπάθεια επαναθεμελίωσης-επαναπροσέγγισης της σοσιαλιστικής θεωρίας και προοπτικής, αποκτά τη μορφή της αγοραίας προσαρμογής στη δυσμενή κατάσταση, με σταδιακή απομάκρυνση από στρατηγικούς στόχους και εκφυλισμό σε ρόλους σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και «εξανθρωπισμού της κυριαρχίας του κεφαλαίου»

.

Δ

Ο ρόλος του Σοσιαλιστικού Μετώπου.

Σημαντικό, αν όχι κυριότερο, ρόλο για την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης και την εγχάραξη της αντίληψης του κοινωνικού συμφέροντος και της αμοιβαίας συνεργασίας έχει το σοσιαλιστικό μέτωπο. Το σοσιαλιστικό μέτωπο θα πρέπει να αποτελέσει τον ισχυρότερο μηχανισμό πολιτικής διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης στην ιδέα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Λόγω της σημασίας που έχει η εγχάραξη της ιδέας του κοινωνικού μετασχηματισμού και (ΚΥΡΙΩΣ) των προϋποθέσεών  του, το Μέτωπο οφείλει να είναι περισσότερο όργανο ιδεολογικής και πολιτικής διαπαιδαγώγησης και λιγότερο όργανο πολιτικής εξουσίας. Ως εκ τούτου, και λόγω του ιστορικού του ρόλου θα πρέπει να είναι και δημοκρατικά οργανωμένο.

Το Σοσιαλιστικό Μέτωπο πρέπει να είναι ένα Μέτωπο εθνικό που θα τροφοδοτείται από τις εθνικές, δημοκρατικές, λαϊκές και αγωνιστικές παραδόσεις της πατρίδας μας. Να συνενώνει τις δημιουργικές δυνάμεις και να δυναμώνει την εργατική συνείδηση εκατομμυρίων πολιτών. Θα πρέπει ν’ αναλάβει το ρόλο αυτόν, ως μια δύναμη μέσα στις δραστηριότητες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην ελληνική κοινωνία.Είναι καθήκον του Σοσιαλιστικού Μετώπου ν’ αναπτύσσει την σοσιαλιστική συνείδηση στους εργαζόμενους, ώστε να σταθεροποιηθούν στη θέση της βασικής δύναμης,  που θα επιφέρει την κοινωνική αλλαγή.

Μονάχα μια οργανωμένη και ενωμένη εργατική τάξη δύναται να αντιταχθεί μ’ επιτυχία στις πιέσεις της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, καθώς και των πολιτικών συνεργατών της.Το σοσιαλιστικό Μέτωπο οφείλει ιδιαίτερα να εξάγει έναν μόνιμο αγώνα ενάντια σε εκείνους που εκμεταλλεύονται τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις της εποχής μας και παραλληλίζουν την εναρμόνιση των συμφερόντων της ντόπιας αστικής τάξης με το συμφέρον του εργαζόμενου λαού και της δημοκρατίας, στα πλαίσια ενός γενικόλογου (ντετερμινιστικού) πατριωτισμού (Ε.ΣΥ, Ελληνική Λύση, ΛΑ.Ο.Σ και Χ.Α).

Το σοσιαλιστικό Μέτωπο οφείλει να εργάζεται υπέρ της δημοκρατίας, που περικλείει την υπευθυνότητα και τη θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση για μια σωστή και έντιμη αντιμετώπιση των εργατικών, λαϊκών και κοινωνικών υποθέσεων.

Το Μέτωπο θα πρέπει να διαδραματίζει πρωτοποριακό ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο στις σύγχρονες συνθήκες, παλεύοντας με συνέπεια στο εσωτερικό του κοινωνικού,  οικονομικού και πολιτικού συστήματος για να επέλθουν οι έντιμες λύσεις, σοσιαλιστικού χαρακτήρα, στα ουσιώδη προβλήματα του λαού μας.

Τα καθήκοντα μας απέναντι στην κληρονομιά μας….

Για το Σοσιαλιστικό Μέτωπο εκείνο που είναι καθοριστικό, δεν είναι ο αριθμός των μελών  του, αλλά η πολιτική και ιδεολογική ποιότητα, η ικανότητα να κινητοποιεί και να προσανατολίζει, ως πρωτοποριακή δύναμη της κοινωνίας, την εργατική τάξη- τον εργαζόμενο λαό- στη συγκρουσιακή πορεία προ το σοσιαλισμό. Ο βασικός στόχος είναι να αγωνιστούμε στο πλευρό του λαού για να ξανακερδίσει αυτός τη χαμένη του ανθρωπιά. Ο ρόλος μας είναι να απελευθερώνει και συνάμα να απελευθερωθούμε μαζί με το λαό και όχι να τον προσεταιριστούμε ως κομματικό, άβουλο, στρατό.

Έργο δικό μας είναι να φροντίσουμε ώστε ο καταπιεζόμενος λαός ν’ αντιληφθεί ότι υπομένοντας την εξαθλίωση και το φόβο δεν μπορεί να έχει ανθρώπινη υπόσταση.Το καθήκον αυτό προϋποθέτει ότι εμείς δεν πηγαίνουμε στο λαό για να του μεταβιβάσουμε ένα μήνυμα σωτηρίας, αλλά να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε. μέσω μιας διαλεκτικής σχέσης, για την αντικειμενική κατάσταση της πραγματικότητας αλλά  την λαϊκή αντίληψη της πραγματικότητας  και την αντίληψή του για εμάς.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε θετικά αποτελέσματα από μια πολιτική πρόταση που δε σέβεται τις απόψεις και την κοσμοαντίληψη του λαού. Η βασική αρχή της πολιτικής και κοινωνικής μας δράσης θα πρέπει ν’ αντανακλά τους πόθους, τις αγωνίες και τις επιδιώξεις του λαού μας.

Δεν πρέπει να περιοριζόμαστε σε απλές διαλέξεις για την παρούσα κατάσταση. Δεν πρέπει να παρουσιάζουμε στο λαό προγράμματα που δεν έχουν σχέση με τις έγνοιες, τις αμφιβολίες, τους φόβους και τις ελπίδες του λαού.

Δεν είναι ρόλος δικός μας να μεταφέρουμε στο λαό τη δική μας κοσμοαντίληψη, ούτε να προσπαθούμε να τους την επιβάλουμε, αλλά ν’ ανοίξουμε διάλογο με το λαό σχετικά με την δική του κοσμοαντίληψη για εμάς και την κοινωνία.

Για να επέλθει μια σωστή και γόνιμη αλληλεπίδραση με το λαό θα πρέπει να κατανοήσουμε τις δομικές συνθήκες μέσα στις οποίες η σκέψη και η κοσμοαντίληψη του λαού  έχουν αξιακά και διαλεκτικά διαμορφωθεί.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν δεν εκπληρώσουμε ως σοσιαλιστική αριστερά μια σειρά από μικρότερους αλλά καθ’ όλα απαραίτητους στόχους, δεν πρόκειται ποτέ, όχι να φτάσουμε, ούτε καν να αγγίξουμε το στρατηγικό μας στόχο που είναι η Σοσιαλιστική Μετεξέλιξη της κοινωνίας μας.

Οι επιμέρους στόχοι αυτοί δεν μπορεί από το να είναι:

• Η ανάκτηση της δημοσιονομικής-οικονομικής κυριαρχίας, μέσω της απομάκρυνσης από την Ευρωζώνη και κλείσιμο των οικονομικών συνόρων της χώρας.
• Η ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας μέσω της αποχώρησης μας από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε
• Εθνικοποίηση του Τραπεζικού Τομέα και η σεισάχθεια.
• Η συνταγματική αναθεώρηση και η αντικατάσταση του σημερινού συντηρητικού συντάγματος, με ένα βαθιά δημοκρατικό, που θα ενισχύει τη συμμετοχή του λαού στις πολιτικές διεργασίες.
• Ριζική Επαναθεμελίωση του Δημόσιου Εκπαιδευτικού και Παιδαγωγικού συστήματος, με στόχο την πνευματική απελευθέρωση των πολιτών, ενηλίκων και ανηλίκων, με γνώμονα το λαϊκό και κοινωνικό συμφέρον και εξασφάλιση της δημόσιας 14χρονης υποχρεωτικής απελευθερωτικής και ριζοσπαστικής εκπαίδευσης
  (στα πρότυπα Mentoring).
• Εθνικοποίηση των υπαρχόντων μέσων παραγωγής και Εκβιομηχάνιση της χώρας με κινητήριο μοχλό το κράτος. Με γνώμονα τη μετάβαση των παραγωγικών μονάδων από την κρατική διαχείριση στους ίδιους τους εργαζομένους.
• Κατοχύρωση και Ισχυροποίηση του Δημόσιου Ασφαλιστικού Συστήματος Υγείας και την επιστροφή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου.
• Κατοχύρωση προοδευτικού Συντελεστή Φορολόγησης για την εξασφάλιση εσόδων και απομύζησης της μεγάλης ιδιοκτησίας και εξασφάλιση πόρων για τα κοινωνικά επιδόματα και άλλες τρέχουσες κοινωνικές ανάγκες.
• Οικονομική και Νομική ενίσχυση των μικρομεσαίων και αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων.
• Κατοχύρωση του κατώτατου μισθού και των επιδομάτων στις 850 νέες νομισματικές μονάδες.
• Συμφωνίες για την εισαγωγή προϊόντων και υλών πρώτης ανάγκης από χώρες που η ΕΕ απαγόρευε ή περιόριζε. (Π.χ Πετρέλαιο και Φάρμακα π.χ ΚΟΥΒΑ και λοιπή Λατινική Αμερική).
• Κάθετη μείωση των στρατιωτικών δαπανών και αγορά οπλικών συστημάτων από νέους προμηθευτές.
• Ισχυροποίηση των εισαγωγών και των εξαγωγών μέσω των διακρατικών συμφωνιών τύπου συστήματος Κλήρινγκ.
• Κατάτμηση της μεγάλης αγροτικής ιδιοκτησίας σε μεσαίες αγροτικές μονάδες και την παροχή αυτών σε ανέργους της επαρχίας ή αγρότες που χάσανε τη γη τους λόγω της υπερχρέωσης.

  Κλείνοντας θα πρέπει να γίνει σαφές, πως οι προσπάθειες μας, σε βραχύ ή μακροπρόθεσμο επίπεδο, θα πρέπει να εντατικοποιηθούν,  ώστε η δική μας Αριστερά ν’ αναδειχθεί από τον ίδιο το λαό, ως  η πρωτοπορία ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου και των συμμάχων του.

Με εκτίμηση
Δ.Ν
Μέλος Ε.Γ Σοσιαλιστικής Προοπτικής