Οι τρεις μαϊμούδες της συνενοχής

Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού μάς πόνεσε.

Γιατί ένα παιδί, εντελώς αναίτια, τυφλά και απάνθρωπα άφησε την τελευταία του πνοή σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Χτυπημένος από το χέρι ενός άλλου νέου ανθρώπου, προέκταση πολλών αρρωστημένων μυαλών, εκτός του ιδίου του δράστη. Χέρια και μυαλά που είναι τα εκτελεστικά όργανα ενός σάπιου, έκνομου κατεστημένου.

Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού μάς εξέθεσε.

Γιατί (θα έπρεπε να) ντρεπόμαστε, όλες και όλοι εμείς οι “μαϊμούδες” της ελληνικής κοινωνίας. Άλλοι δεν βλέπουν, άλλες δεν ακούν, κι άλλοι δε μιλάνε… Μπορεί στο αρχικό νόημα του κλασικού γλυπτού στο ιερό Τοσόγκου στην Ιαπωνία να ενυπάρχει η κομφουκιανή έννοια της αποστροφής από το κακό. Όμως εδώ δεν πρόκειται για σύνεση, αλλά για τη συνενοχή (!) όλων ημών που βλέπουμε, που ακούμε και, κυρίως, αυτών που μπορούν να ακούγονται.

Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού μάς αγανακτά.

Ως εδώ που κάποιοι “μεγαλοσχήμονες” εκμεταλλεύονται την αγάπη μας για μια ομάδα, προκειμένου να λυμαίνονται το δημόσιο βίο, να αναπαράγουν ανόσια, παράνομα και αντικοινωνικά τα λεφτά τους, να επηρεάζουν την πολιτική εξουσία και να ευτελίζουν τη δημοκρατία, να εμπαίζουν και, δυστυχώς, να επηρεάζουν την κοινή γνώμη με τους εξυπνακισμούς των αναρτήσεών τους και τα χυδαία τους υπονοούμενα.

Μάς αγανακτά και μας θυμώνει γιατί αποτύχαμε να ελέγξουμε την ανομία, την εγκληματική οικονομική δράση. Γιατί δεν μπορέσαμε να στεγανοποιήσουμε έστω κάποια πτυχή του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι. Γιατί φοβηθήκαμε να αναφωνήσουμε “επιτέλους, βγάλτε τον σκασμό” σε όλους/ες, αυτούς/ες που η μόνη πραγματική σύνδεσή τους με τα φίλαθλα, ακόμη και οπαδικά, αισθήματά μας είναι μέσω της αδηφάγου τσέπης τους.

Κάποιες/οι μένουν στη θεωρία της ορθολογικής επιχειρηματικότητας: μα καλά δεν αντιλαμβάνονται οι διοικήσεις των ανώνυμων εταιριών του “επαγγελματικού” (sic) αθλητισμού ότι έτσι απαξιώνουν το προϊόν τους.

Μέγα λάθος!

Αν δούμε τα στοιχεία των εξαγωγών της χώρας θα καταλάβουμε. Μακράν ο κλάδος με τις μεγαλύτερες εξαγωγές είναι αυτός των… “ορυκτών καυσίμων, ορυκτελαίων και προϊόντων απόσταξης”. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύει το Διεθνές Κέντρο Εμπορίου του ΠΟΕ (www.intracen.org) αυτές ανήλθαν το 2020 στα 7,6 δις $, ενώ ο αμέσως επόμενος κλάδος –φαρμακευτικά προϊόντα – κατέγραψε λιγότερο από τις μισές εξαγωγές της τάξεως των 3,28 δις $. Μάλιστα! Από τη μια το Κουβέιτ κι από την άλλη εμείς – η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει επιτέλους να απαιτήσει την είσοδό μας στον OPEC…

Αν διαβάσουμε τη διεθνή αρθρογραφία για το λαθρεμπόριο κλίμακας θα καταλάβουμε και, βεβαίως, θα αντιληφθούμε τη χρηστικότητα των ασύλληπτα ακριβοπληρωμένων μεταγραφών διεθνώς!

Αν μελετήσουμε τα στοιχεία θνησιμότητας μαρτύρων σε πολύκροτες δίκες και τα συγκρίνουμε ακόμη και με αυτήν την πανδημία, μπορεί και να πονηρευτούμε…

Αν ακούσουμε τις αναλύσεις για τον διεθνοποιημένο τζόγο και τις συχνά δημοσιοποιημένες καταγγελίες που “ξεφεύγουν” και γίνονται αντικείμενο δημοσιογραφικής ή και δικαστικής έρευνας θα διαφωτιστούμε.

Αν μάλιστα σκεφτούμε τον πακτωλό χρημάτων που ξοδεύονται για τις προεκλογικές καμπάνιες σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, ή τις “φωτεινές” προσωπικότητες που αναλαμβάνουν δημαρχιακούς θώκους σε σημαντικούς Δήμους της χώρας, τότε μπορεί ακόμη και να θυμώσουμε. Δεν θα μας έχει μείνει πια τίποτε άλλο, παρά να μελετήσουμε τη βιογραφία του Πάμπλο Εσκομπάρ.

Λοιπόν, ναι! Και ακούμε και βλέπουμε και καταλαβαίνουμε. Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού ας είναι η τελευταία… Ή, μάλλον, για να είναι η τελευταία, πρέπει και να μιλήσουμε!

Σημείωση: Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά, την Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2022, στο περιοδικό ΠΑΡΑΛΛΑΞΗ (www.parallaxi.gr).