Λίγα λόγια για το μίνιμουμ/μεταβατικό-μετωπικό Πολιτικό Πρόγραμμα

Ν. Δαμιανάκης
Μέλος Ε.Γ Σοσιαλιστικής Προοπτικής

Που τοποθετείται το minimum πρόγραμμα

Υπολογίζοντας την οικονομική κατάρρευση της χώρας, λόγω των μνημονίων, σε συνάρτηση με έτερες φιλοαστικές πολιτικές, που ασκήθηκαν στη χώρα,  πριν την δομική κρίση του 2007  και  την ανωριμότητα της εργατικής τάξης για άμεση μετάβαση στον σοσιαλισμό,  απαιτείται από μια κυβέρνηση ένα σύνολο μεταβατικών μέτρων,  με άμεσο στόχο να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Μια μεταβατική κυβέρνηση που θα προκύψει από ένα κοινοβουλευτικό συνδυασμό μπορεί  και πρέπει να δώσει την ευκαιρία στο εργατικό κίνημα να αναζωογονηθεί.

Το μεταβατικό πρόγραμμα ή μίνιμουμ πρόγραμμα,  όπως εμφανίζεται στην παγκόσμια βιβλιογραφία,  καθίσταται ικανό να προσελκύσει  προς την κατεύθυνση  της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς  και άλλες κοινωνικές ομάδες και στρώματα,  που,  κάτω από άλλες συνθήκες,  θα έδειχναν πολιτική αδιαφορία, ώστε να αυξηθεί η πίεση προς την κυρίαρχη τάξη,  σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Ένα πρόγραμμα που δεν κερδίζει τον αντίπαλο αλλά βοηθάει στον ιδιότυπο «Πόλεμο Θέσεων», σύμφωνα με τον Γκράμσι, να κερδίσει η Αριστερά και ο κόσμος της εργασίας περισσότερες θέσεις στη σκακιέρα,  έναντι του αστικού μπλοκ.  Επιπλέον, βοηθάει να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο έναντι τον αντιπάλων μας.

Τρεις  βασικοί άξονες πάνω στους οποίους βασίζεται το minimum πρόγραμμα

Βασικές κατευθύνσεις του Προγράμματος πρέπει να είναι:  

Α) Αριστερή

Β) Αντι-ιμπεριαλιστική

Γ) Σοσιαλδημοκρατική *

Α) Να προωθεί μια γενική επανεκτίμηση του ρόλου και του ιδεολογικού περιεχομένου της Αριστεράς. Περιγράφει μια αριστερή πρακτική,  που προστατεύει την προσωπικότητα του ανθρώπου, με κεντρικό ρόλο τη συνείδηση και τις ηθικές αξίες. Προωθεί τη διαμόρφωση ελεύθερων και αγωνιστικών συνειδήσεων. Η προώθηση αυτή βασίζεται στην εργατική συνείδηση και τον πολιτισμό, όπως έχει διαμορφωθεί ιστορικά, με σκοπό τη σύσταση ενός ιδεολογικού ρεύματος, που θα συνενώνει τις διαφορετικές αριστερές θεωρήσεις,  στην κατεύθυνση του στρατηγικού στόχου,  δηλαδή το Σοσιαλιστικό.Κοινωνικό.Μετασχηματισμό.

Β) Να πείσει τον κόσμος της εργασίας, πως κανένας λαός δεν κατέκτησε την ανεξαρτησία του, χωρίς πολιτικό και κοινωνικό αγώνα. Ο Ιμπεριαλισμός, όταν μάλιστα είναι διπλός, σε οικονομικό επίπεδο  (ΕΕ και ΔΝΤ) και σε στρατιωτικό (Βορριοατλαντική “Συμμαχία”),  με επίμονες προσπάθειες εφαρμογής νέου τύπου και επεκτατικού χαρακτήρα διατλαντικές συμφωνίες (ΤΤΙΡ και CETA), προκειμένου να αντιμετωπιστεί,  απαιτείται   πολιτική δράση,   με συγκεκριμένο επίπεδο πρακτικής και στρατηγικής πολιτικής, που σκοπό έχει την υπεράσπιση της Εθνικής-Οικονομικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας της χώρας.

Συγκεκριμένα,   να προτείνει και στοιχειοθετεί:

• την αποχώρηση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τις συμφωνίες παντός τύπου.
• Κρατικοποίηση του Τραπεζικού Συστήματος της χώρας.
• Έκδοση εθνικού νομίσματος και ελεγχόμενη διαχείριση των νομισματικών ισοτιμιών.
• Σύστημα ελέγχου των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης και μαζικής κατανάλωσης.
• Διαγραφή του χρέους της χώρας.
• Κρατικοποίηση Στρατηγικών αναπτυξιακών πυλώνων της εθνικής οικονομίας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, Λιμάνια, Αεροδρόμια, Ταχυδρομεία).
• Παράλληλη προώθηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης, με κινητήρια δύναμη τη βιομηχανία και τον, δυνατό,  περιορισμό του τομέα των υπηρεσιών.
• Τέλος, προωθεί την απόσυρση όλων εκείνων των νομοθετικών ρυθμίσεων, που ενίσχυαν την ασυδοσία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Γ)  ΝΑ Προωθεί

-την ανόρθωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και την επανα-ρύθμιση της αγοράς εργασίας,  μέσω συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη.

– Την προοδευτική φορολογία,  που πρέπει να παρέχει χαμηλούς συντελεστές φορολογίας για τις κατώτατες εισοδηματικές τάξεις, και να αυξάνουν για τις μεσαίες εισοδηματικές τάξεις και ακόμη περισσότερο στην υψηλή  κατανομή εισοδήματος.

– Καθοριστικό ρόλο να αποδίδει στις μικρομεσαί­ες επιχειρήσεις 1^ου και 2^ου παραγωγικού τομέα.  Η εσωτερική ζήτηση, θα μπορούσε να μεγιστοποιηθεί και οι αδρανείς πόροι (εργασία και κεφαλαι­ουχικός εξοπλισμός) να χρησιμοποιηθούν ξανά, ώστε να ανακάμψει η εγχώρια αγορά.

– Προωθεί την εφαρμογή ενός οικονομικού σχεδίου,  που θα ακολουθεί μια διαφορετική λογική από εκείνη του καπιταλιστικού κέρδους. Ο προγραμματισμός θα έχει προσανατολισμό στη σφαίρα της παραγωγής και της κατανάλωσης,  τα ιδανικά και τις ελπίδες,  που κατά τρόπο ανεξάρτητο,  εκφράζονται από τα εργατικά και μικροαστικά στρώματα. Η σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, θα γίνει,  με βάση τον δημόσιο τομέα, (δηλαδή  την κρατική ιδιοκτησία και έλεγχο, τουλάχιστον,  των βασικών οικονομικών κλάδων). Θα προβλέπεται βέβαια και  η Υποχρεωτική εφαρμογή στον ιδιωτικό τομέα.

-Παράλληλα να προβλέπει ενδο-τραπεζικό έλεγχο της εισαγωγής και εξαγωγής κεφαλαίων από και προς το εξωτερικό.

*(Σοσιαλδημοκρατική γιατι σε πρώτη φάση, ναι μεν μάχεται, αλλά, δεν καταργεί άμεσα τον  καταμερισμό εργασίας του Καπιταλιστικών Σχέσεων Παραγωγής).

Σε ποιους  απευθύνεται;

To μεταβατικό πρόγραμμα ενός αριστερού Μετώπου Δυνάμεων που απευθύνεται σε πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές,  προς εξέταση, σύγκριση και σύνθεση απόψεων,  με άλλες συναφείς  προσπάθειες,  διαφορετικής κομματικής προέλευσης:

1. Σε σχηματισμούς της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, οι οποίοι, παρά τις επιφυλάξεις, συμμετέχουν ενεργά στις διεργασίες συγκρότησης ενός μετωπικού προγράμματος.

2. Σε δυνάμεις του Αριστερού Ευρώ-κομμουνισμού, που παραμένουν στη στρατηγική του ειρηνικού δρόμου μετάβασης στο Σοσιαλισμό και έχουν διάθεση να συμμετάσχουν σε ένα διάλογο για ομότιμη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αριστεράς απέναντι στην ΕΕ και τον Ιμπεριαλισμό

3. Σε δυνάμεις, που  προέρχονται από το παραδοσιακό-«ορθόδοξο» Κομμουνιστικό ρεύμα και δεν απορρίπτουν ούτε την επαναστατική προοπτική αλλά ούτε και τον κοινοβουλευτικό  αγώνα, για μία μεταβατική κυβέρνηση με μεταβατικό πρόγραμμα.

4. Στην Αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας, που Κατακρίνει τις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ιδιαίτερα  την ΟΝΕ,  προτείνοντας την διάλυσή της. Αξιοποιεί τις ετερόδοξες ερμηνείες π.χ τον Μετά-Κευνσιανισμό, αναγνωρίζοντας, γενικά ελαττώματα του καπιταλισμού, εστιάζοντας  στην αλλαγή δομών και πολιτικών, εντός του συστήματος. Ιδιαίτερα,  υποστηρίζει την εκθρόνιση του Νεο-φιλελευθερισμού και την επιστροφή σε πολιτικές και πρακτικές της μικτής οικονομίας.

Με λίγα λόγια, απευθύνεται  σε δυνάμεις και συναγωνιστές,  που θέλουν να πάψει επιτέλους ο αλληλοσπαραγμός, εντός της Αριστεράς,  και να συμπαραταχθούν,  όσες περισσότερες  δυνάμεις  είναι δυνατόν,  ώστε να μπει φρένο,  επιτέλους,  στη σημερινή βαρβαρότητα,   προς όφελος της χώρας και του λαού της.

Γιατί σε λίγο, ούτε χώρα θα υπάρχει, ούτε λαός  και τα λόγια μας  θα είναι πολύ ωραία,  αλλά άνευ περιεχομένου και αξίας