Η ¨εξάρτηση¨ ως διαχρονικό χαρακτηριστικό της πορείας του νεοελληνικού κράτους. (από την ίδρυση του, ενόψει του εορτασμού των 200 χρόνων της ανεξαρτησίας).

Συμπληρώνονται το 2021 διακόσια χρόνια από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, ενώ η χώρα καλείται να  γιορτάσει αυτό το εξαιρετικά σημαντικό και ιστορικής σημασίας γεγονός- με νέους και σοβαρούς κινδύνους, από τις νέες και γεωστρατηγικά μεταβαλλόμενες  συνθήκες που την απειλούν και επιδιώκουν να αλλάξουν τα δεδομένα, με κύρια αιχμή την ¨νεοοθωμανική¨ πολιτική του αναθεωρητισμού, που ακολουθεί με στρατηγική στόχευση η Τουρκία.

 Ειδικότερα η γειτονική Τουρκία, τα τελευταία 45 χρόνια από την εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου έως πρόσφατα  και την ευνοϊκή στάση των μεγάλων δυνάμεων, -ΗΠΑ, Ρωσίας- αλλά και την προκλητική ανοχή της Ε.Ε, αποτελεί  ήδη τον σοβαρότερο παράγοντα αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή.  

 Μόλις πρόσφατα απέκτησε υπό τον έλεγχό της, αρχικά κρίσιμων περιοχών των Κούρδων εισβάλλοντας στην βόρεια Συρία,  ενώ απειλεί με στρατηγική στόχευση και επιβολή -ως νέος και ισχυρός περιφερειακός παίκτης- με την ανεξέλεγκτη στρατιωτική της ισχύ, (αγορά των Ρωσικών S-400, επικείμενη συμφωνία F35 νέας γενιάς από τους  Αμερικανούς, Φρεγάτες 4^ης γενιάς  από τους Γάλλους και σύγχρονα υποβρύχια από τους Γερμανούς),  να εκμεταλλευτεί σε όφελός της τις προνομιακές παραχωρήσεις (ΗΠΑ-Ρωσίας),  με το ρόλο που όπως φαίνεται της ¨αναθέτουν¨, με ισχυρή την παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Με τις στρατηγικού χαρακτήρα κινήσεις και επιδιώξεις της, του δόγματος της ¨Γαλάζιας πατρίδας¨, όπως όλα δείχνουν θα ακολουθήσουν οι επόμενες κινήσεις της, που με άξονα το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα, που και η ίδια συνέβαλε, μετέτρεψε και πιέζει αποφασιστικά  την Ε.Ε, όμως  με άμεσες και ορατές  συνέπειες την χώρα μας, ώστε να  αποκτήσει τελικά σημαντικό ρόλο, με τις επιχειρούμενες γεωστρατηγικές συμμαχίες της και τις διεκδικήσεις  της στον διαμοιρασμό της εξόρυξης των υδρογονανθράκων και του πετρελαίου, που όπως φαίνεται θα αλλάξουν πολλά από τα δεδομένα στην περιοχή..

Η ιστορική διαδρομή του νεοελληνικού κράτους,

Είναι αλήθεια ότι η χώρα μας από την συγκρότησή της ως νεοελληνικό κράτος,  ήταν προσδεδεμένη αλλά και ενταγμένη οικονομικά, πολιτιστικά και γεωστρατηγικά στα συμφέροντα των ¨δυτικών μεγάλων δυνάμεων¨,  όπως ορίζονταν αυτές στις αρχές του 18ου αιώνα. (Αγγλία, Γαλλία και της αυτοκρατορικής Ρωσίας, την οποία όμως απέκλειαν οι δύο πρώτες, από την κάθοδο και πρόσβασή της στην Μεσόγειο θάλασσα).

Είναι επίσης  γεγονός όμως ότι, η Ελλάδα στηρίχθηκε και από τις 3 μεγάλες δυνάμεις, αποφασιστικά και σε κρίσιμες στιγμές του άνισου απελευθερωτικού της αγώνα που διεξήγαγε εναντίων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για την απελευθέρωσή της, ενώ παρέμεινε ως εκ τούτου βαθιά και εξαρτημένη χώρα στον ασφυκτικό έλεγχο των  ¨μεγάλων δυνάμεων¨, κυρίως των Αγγλοσαξόνων  και μετέπειτα Αμερικανών έως σήμερα..

Έτσι πορεύτηκε η χώρα σε ολόκληρη την διαδρομή της ανεξαρτησίας των 200 χρόνων, την οποία θα γιορτάσει σε 2 χρόνια, το έτος 2021.

Από αυτήν την άποψη, παρά το γεγονός ότι πέρασαν 2 αιώνες και ενώ προηγήθηκαν 2 παγκόσμιοι πόλεμοι έκτοτε, δεν άλλαξαν τα οικονομικά συμφέροντα και οι γεωστρατηγικές στοχεύσεις των δυνάμεων αυτών, στην ιστορική διαδρομή της Χώρας, ούτε από την εξέλιξη που ακολούθησε με τη δημιουργία των κρατών που προέκυψαν, ως αυτοτελείς οντότητες (κρατικές ή εθνικές), ως αποτέλεσμα της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και της ήττας της Γερμανίας στον Α΄ αλλά και στον Β΄ πόλεμο.  

Οι ζώνες επιρροής στις οποίες εντάχθηκε η χώρα παρέμειναν σταθερές και συνέχισαν να ισχύουν, παρά τους δύο πολέμους οι οποίοι επανακαθόρισαν και διεύρυναν τα δεδομένα από την συρρίκνωση των Οθωμανών, με την ίδρυση του Τουρκικού κράτους από τον Κεμάλ το 1923, ενώ η χώρα μας –παρά την καταστροφική  ήττα της στον μικρασιατικό πόλεμο– κατάφερε να διευρύνει και να επεκτείνει τα εθνικά της σύνορα, με την σημαντική συμβολή και οξυδέρκεια του Ελ. Βενιζέλου, με ισχυρό όμως αντάλλαγμα την παραπέρα ενίσχυση της εξάρτησης και επιρροής των Αγγλοσαξόνων…

Τηρουμένων των αναλογιών και ¨παρακάμπτοντας¨ τα νέα ιδεολογικά και πολιτικά δεδομένα που άλλαξαν  για έναν αιώνα περίπου -με την Οκτωβριανή επανάσταση στην Ρωσία-,  απειλώντας την τότε γεωστρατηγική ισορροπία στην Ευρώπη, παρόλα αυτά δεν αμφισβητήθηκαν επί της ουσίας σοβαρά –πλην της περιόδου του ελληνικού εμφύλιου πολέμου που διεξήχθη στη χώρα μας (με επιδίωξη των Αγγλοαμερικανών), το 1946-1949 και την ήττα του ΔΣΕ,  παρέμειναν  ισχυρές και μονοσήμαντες  οι σχέσεις της χώρα μας,  ασφυκτικά προσδεδεμένες με τα ¨δυτικά συμφέροντα¨.

Ολόκληρη  η περίοδος αυτή, από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους των 2 αιώνων ζωής έως σήμερα, εδραίωσαν την πεποίθηση στην συνείδηση σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας, ότι η χώρα πρέπει να είναι προσδεδεμένη στο άρμα των ¨ισχυρών και μεγάλων δυνάμεων¨ όπου έκτοτε και παρέμεινε στο  ¨δυτικοευρωπαϊκό  μπλοκ του ΝΑΤΟ¨ και μετέπειτα με τα Αγγλοαμερικανικά συμφέροντα, έως  την ύστερη εποχή της δημιουργίας της ΕΟΚ-Ε.Ε.

Σε αυτήν την μακρόχρονη και δύσκολη διαδρομή των 2 αιώνων από την συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους, η χώρα βρέθηκε πολλές φορές μπροστά σε κρίσιμες φάσεις και ιστορικές στιγμές, αγωνιζόμενη με τις προοδευτικές και απελευθερωτικές δυνάμεις της για την ανάκτηση της Εθνικής της Ανεξαρτησίας.

Όλες οι απόπειρες της  για το ¨σπάσιμο¨ των ασφυκτικών οικονομικών και στρατιωτικών δεσμεύσεων που της επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις κατά περιόδους, είχαν εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες και την καταδίκασαν ως βαθιά εξαρτημένης και καθυστερημένη οικονομικά, κοινωνικά και θεσμικά υποταγμένη χώρα.

Υπήρξαν όμως κορυφαίες και ιστορικές στιγμές, με τις απόπειρες του λαού και της χώρας, για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας, (οικονομικής, πολιτικής και θεσμικής), με πιο σημαντικό τον αγώνα για την απελευθέρωση της από τον Φασισμό και τους Ναζί, καθώς και ο μετέπειτα αγώνας ενάντια στην Αγγλοαμερικανική κατοχή και εξάρτηση, -που έμειναν ανολοκλήρωτοι-, για την ανάκτηση της Εθνικής ανεξαρτησίας και  την δημοκρατική μετεξέλιξη της χώρας.  Αντίθετα την οδήγησαν με ευθύνες  κύρια του ξένου παράγοντα  αλλά και των εγχώριων δυνάμεων της εξάρτησης, σε συχνές και σκοτεινές περιόδους με την παραπέρα ισχυροποίηση και πρόσδεση της στο άρμα, είτε των Άγγλων και μετέπειτα Αμερικανών ιμπεριαλιστών, με πιο σκοτεινή  την περίοδο από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου το 1946-1949  και τις εξελίξεις με τα ¨πέτρινα χρόνια¨ από το 1950 έως την στρατιωτική δικτατορία  των συνταγματαρχών του 1967-1974.

Η χώρα και οι πολιτικές ηγεσίες της έκτοτε, με κυρίαρχους πρωταγωνιστές τις μεταπρατικές -παρασιτικές οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, πορεύθηκε αναζητώντας πάντοτε προστάτες επιλέγοντας την ¨ασφαλή¨ για την ίδια ¨ανάπηρη αστική της τάξη¨, με επιλογές  που ενίσχυαν την εξάρτηση και τη στρεβλή ανάπτυξή της. (στην οικονομία, τους θεσμούς, στην κοινωνική και την πολιτιστική υστέρησή της σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες).

Μια από τις τελευταίες ¨ιστορικές απόπειρες¨ όπου κλήθηκαν οι λαϊκές και προοδευτικές δυνάμεις να υπερβούν θετικά -για τη χώρα και το λαό της- τους δεσμούς της εξάρτησης και να χαράξουν έναν δρόμο ανεξαρτησίας, υπήρξε και αποτέλεσε η άνοδος του Σύριζα το 2015 και η ισχυρή επιβεβαίωση της θέλησης του λαού μετέπειτα με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του ιδίου έτους,  για μια ελπιδοφόρα προοπτική που δυστυχώς ακυρώθηκε και διαψεύσθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο.

Δυστυχώς ο Σύριζα με τις ¨ενδογενής εσωτερικές του αδυναμίες αλλά και τις πολιτικές ψευδαισθήσεις¨, μαζί και τους σοβαρούς πολιτικούς  λόγους που άπτονταν  του ασαφούς και ετερόκλητου  πολιτικού  προσανατολισμού του, όπως επίσης και των ισχυρών εσωτερικών δεσμεύσεων του προς την εγχώρια μεταπρατική και παρασιτική ελίτ, δεν προχώρησε σε ριζοσπαστικές  ρήξεις όπως διακήρυττε.

Απεναντίας, ακολουθώντας τις υποδείξεις του ξένου παράγοντα ο οποίος διέθετε -παρά την προσωρινή μείωση της επιρροής των δυνάμεων του με το δίπολου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-, ισχυρά πολιτικά ερείσματα για να επιβάλει και να ισχυροποιήσει εκ νέου – για ακόμα 99 χρόνια– υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία- ανανεώνοντας έτσι την ήδη επιβαρυμένη οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας.

Στο πλαίσιο αυτών, των νέων και ισχυρών δεσμεύσεων του οικονομικού και πολιτικού προσωπικού της χώρας,  η ελληνική κοινωνία με τα πιο φτωχά και νεόπτωχα τμήματά της- είναι φανερό ότι ασφυκτιούν εντός της Νομισματικής Ένωσης, στρατηγική επιλογή  που οι κυρίαρχοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι αποφάσισαν, που μαζί  τους εσχάτως συντάχθηκε και ο Σύριζα, της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε-ΟΝΕ.

Έτσι βρήκαν έδαφος τα επιχειρήματα των ¨συστημικών κύκλων¨ μαζί και η προηγούμενη κυβέρνηση των Σύριζα-ΑΝΕΛ, με τα δήθεν ¨ισχυρά και αληθοφανή¨  επιχειρήματά τους, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ, μπορούν να εγγυηθούν πέρα από την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μαζί και τις ανοιχτές απειλές που της ασκούνται, από την ανερχόμενη ισχυροποίηση -ως περιφερειακή δύναμη- Τουρκίας,  στην οποία όμως οι ίδιες αναγνώρισαν έναν ¨ξεχωριστό ρόλο¨, χειραγωγώντας οικονομικά τη χώρα μας και καθιστώντας την έρμαιο  των επιθετικών και γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων.

Δυστυχώς αυτές οι ισχυρές και ασφυκτικές οικονομικές και πολιτικές πιέσεις της Ε.Ε. μαζί ¨με τις σοβαρές ανεπάρκειες του προοδευτικού πολιτικού πόλου¨ -που έως τότε ηγούνταν ο Σύριζα-, δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν την ήττα, η οποία εξελίχθηκε σε νέα ισχυρότερη οικονομική εξάρτηση και σε πολιτικό όλεθρο,  και την σύντομη απουσία με την επιστροφή της ΝΔ στην κυβέρνηση.

Μεθοδεύτηκε έντεχνα και με κύρια πολιτική ευθύνη της ηγεσίας του ΣΎΡΙΖΑ, να καμφθεί η κυρίαρχη τάση του Ελληνικού λαού  και των ριζοσπαστικών του διαθέσεων, από το δημοψήφισμα έως σήμερα, ώστε να ελεγχθούν και να εκτονωθούν όλες οι αντιδράσεις.  Ως ¨αντάλλαγμα¨ δόθηκε η δυνατότητα  -με τις ισχυρές ευλογίες του ιερατείου της Ε.Ε και σημαντικών τμημάτων της εγχώριας οικονομικής ελίτ- να επανεκλεγεί ο Σύριζα στην διακυβέρνηση το Φθινόπωρο του 2015,  και να διαψευσθούν όλες οι αντιστάσεις του λαϊκού κινήματος, με ισχυρή τη δέσμευση του, στην οικονομική και πολιτική εφαρμογή του 3^ου μνημονίου. Ακολούθησε η εκλογική  επιστροφή της ΝΔ με την ¨ασφαλέστερη εκδοχή της κανονικότητας¨ στην κυβέρνηση, με ένα ευρύ οικονομικό και κοινωνικό πλέγμα των συντηρητικών δυνάμεων του παρασιτισμού και της υποτέλειας…  

Στην κατεύθυνση αυτή δυστυχώς και αφού διασφαλίστηκαν τα συμφέροντα των ξένων με την ισχυροποίηση της εξάρτησης της χώρας για τα επόμενα πολλά χρόνια,  ¨φόρτωσαν¨ οι εταίροι και δανειστές  το μεγάλο πρόβλημα του μεταναστευτικού-προσφυγικού, αδιαφορώντας παντελώς για τις δικές τους επικίνδυνες στρατηγικές ανεπάρκειες.  

Γιαυτό μαζί με την συνολική ανικανότητά τους να ασκήσουν στοιχειώδη, συνεκτική και ενιαία Ευρωπαϊκή στρατηγική, για την περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, αρνούμενοι να τιθασεύσουν την αποσταθεροποιητική πολιτική της Τουρκίας στο προσφυγικό, αδιαφορώντας για τις άμεσες και ορατές συνέπειες  για τη χώρα μας αλλά και για τα ίδια τα σημαντικά και στρατηγικά συμφέροντα τους στην ευρύτερη περιοχή.

Με αυτή την σύντομη και δεικτική παράθεση των νέων γεωστρατηγικών δεσμεύσεων, οικονομικών εξαρτήσεων  η χώρα δυστυχώς πορεύεται δίχως προστασία και με υποθηκευμένη την ανεξαρτησία της, μπροστά σε νέους κινδύνους και εθνικούς ακρωτηριασμούς.

Από αυτήν την άποψη η προοπτική της συνολικής αλλαγής των ¨στρατηγικών  της  δεσμεύσεων¨, με την διαδικασία της αποδέσμευσης από την ΟΝΕ-Ε.Ε στην κατεύθυνση μιας αυτοδύναμης και ισότιμης βαλκανικής και ευρωπαϊκής στρατηγικής γίνεται περίπου ¨μονόδρομος¨,  ενώ  (πρέπει) να θέτει προς τους ¨συμμάχους και προστάτες της¨ στην Ε.Ε. το δίλημμα της επιλογής, είτε να υπονομεύσουν τις επιθυμίες και επιλογές του ελληνικού λαού και της χώρας  στο μέλλον, είτε να τις αποδεχθούν συνεργαζόμενες με ισότιμους όρους μαζί της, διότι  διαφορετικά αν επαναλάβουν τις πολιτικές απειλές και τους εκβιασμούς του πρώτου εξαμήνου του 2015 με ένα άτακτο Grexit αυτό θα είναι..… φάρσα.

Όμως θα πρέπει η χώρα και ο λαός να είναι έτοιμοι για μια τέτοιας έκτασης αλλαγής  στρατηγικής και δεν μπορεί να  είναι αυτός ένας νέος και εύκολα πραγματοποιήσιμος στρατηγικός προσανατολισμός, ούτε ζήτημα που αποκλειστικά και μόνο θα αφορά την ικανότητα  έξυπνων χειρισμών και διαπραγματεύσεων μιας ¨φωτισμένης¨ δήθεν ηγεσίας.

Ούτε πολύ δε περισσότερο, μιας δήθεν απλής εκλογικής νίκης και βούλησης του εκλογικού σώματος για την μετάβαση με εκλογικούς και πλειοψηφικούς όρους που θα προκύψουν, αλλά  θα πρέπει να γίνει με ισχυρά ενεργοποιημένους τους πολίτες και τις κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες ηθικά και πολιτικά θα εναντιωθούν για να επιβάλλουν ως αποδεκτή στους ¨δανειστές και προστάτες της¨  την αλλαγή της στρατηγικής κατεύθυνσης της χώρας, με πρώτους εθνικούς στόχους της, την οικονομική ανέλιξη της χώρας με την σταδιακή ανάκτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας.Ας ευελπιστούμε ότι αυτός ο στόχος της ανάκτησης της ανεξαρτησίας ως ζητούμενο και κεντρικό  αίτημα να πραγματοποιηθεί,  πολύ πριν την ολοκλήρωση της νέας εκατονταετίας που θα διανύσει το νεοελληνικό κράτος από την ίδρυση του.

Θεσσαλονίκη, 21 Νοεμβρίου 2019ο Δημήτρης Τεμουρτζίδης  είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Προοπτικής