Εκλέγουν Αρχηγό σε Ανύπαρκτο Κόμμα

Τον τελευταίο καιρό πολύς θόρυβος γίνεται γύρο από το «μέγα» γεγονός της ανασυγκρότησης του «κεντροαριστερού χώρου». Οι εφημερίδες φιλοξενούν συνεντεύξεις των επίδοξων αρχηγών, ενώ καθημερινά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις κατακλύζονται από τις δηλώσεις τους. Στην Ελλάδα των μνημονίων συμβαίνει και αυτό το παράδοξο, να εκλέγουν πρώτα αρχηγό για ένα κόμμα που δεν υπάρχει αλλά φιλοδοξούν να το δημιουργήσουν στην πορεία. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πολλά: Ποιος θα είναι ο ιδεολογικός προσανατολισμός αυτού του νέου πολιτικού φορέα; Ποιες πολιτικές θα εφαρμόσει και ποια στρώματα του λαού θα ευνοηθούν από αυτές; Θα είναι ένα ενιαίο Κόμμα ή μια συνομοσπονδία κομματιδίων με αποκλίσεις ιδεολογικές και πολιτικές;

Από τις τοποθετήσεις των υποψηφίων για την προεδρία εξάγεται με ευκολία το συμπέρασμα, ότι ο φορέας, οποιαδήποτε μορφή τελικά κι αν πάρει, θα ακολουθήσει νεοφιλελεύθερη πολιτική, κυρίαρχο στοιχείο της οποίας παραμένει η όσο το δυνατόν πληρέστερη εφαρμογή των μνημονίων, τα οποία, ως ξεχωριστά κόμματα, έχουν ψηφίσει. Για τον λόγο αυτό και οι εννέα φοβούνται σαν το διάβολο το λιβάνι να θίξουν ζητήματα που εδώ και εννέα χρόνια βασανίζουν το λαό, όπως η ανεργία, η καθημερινή εξαθλίωση και η φτώχεια εργαζομένων, ελευθέρων παραγωγών και συνταξιούχων. Τον πολιτικό τους λόγο δεν τον απασχολεί η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, οι μισθοί πείνας, η μετανάστευση των νέων μας, το ξεπούλημα της περιουσίας του Ελληνικού Κράτους. Αντίθετα στην περίπτωση αυτή πιέζουν για πιο γρήγορους ρυθμούς ξεπουλήματος, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι περιβαλλοντικές μελέτες και οι αντιρρήσεις των αρχαιολόγων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ελληνικού.

Εκείνο που ενδιαφέρει όσους πάνε να αναστήσουνε τη λεγόμενη κεντροαριστερά, είναι η προσωπική τους επιβίωση και η συνέχιση της παρουσίας τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Από την κα Φώφη  Γεννηματά και τους «Πασόκους» 4^ης γενιάς, οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με το Σοσιαλιστικό Κίνημα που ίδρυσε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, μέχρι τον κο Καμίνη, τον προερχόμενο, κατά δηλωσή του, από την κοινωνία των πολιτών, τον ευρωπαίο τον βαθιά αριστερό και συνάμα βαθιά φιλελεύθερο και δημοκράτη, ή τον κο Θεοδωράκη, που δηλώνει θαυμαστής του κου Μακρόν, η πολιτική ικανότητα του οποίου όμως, βάσιμα αμφισβητείται και από τους πιο στενούς συνεργάτες του, αλλά και τον κο Θεοχαρόπουλο, ο οποίος χωρίς οπαδούς και κόμμα, βρέθηκε συναρχηγός και βουλευτής,  εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο επικρατείας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Έχοντας απέναντί τους όλους αυτούς οι οποίοι δεν τολμούν να ψελλίσουν μια λέξη σε βάρος των τοκογλύφων και των οικονομικών δολοφόνων του Ελληνικού Λαού, οι αμοραλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα ο κος Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του, Δραγασάκης, Σταθάκης, Παπάς, Φλαμπουράρης και Αχτσιόγλου, καθώς και οι «διαπραγματευτές» με την τρόϊκα Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, τρίβουν τα χέρια τους και συνεχίζουν ανενόχλητοι το εθνοσωτήριο έργο τους της πλήρους μετατροπής της χώρας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της και για στρώματα του Ελληνικού Λαού που πλήττονται από αυτήν την πολιτική.

Στις πέντε Νοεμβρίου ή μια βδομάδα αργότερα θα κληθούν όσοι κατά βάση ανήκουν στον σοσιαλιστικό χώρο να προσέλθουν στις κάλπες για την ανάδειξη του αρχηγού. Ψαρεύοντας στα θολά νερά  είναι παραπάνω από σίγουροι ότι θα επιτύχουν μεγάλη συμμετοχή, γεγονός που θα τους δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός κατ’ επίφαση σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος με το οποίο θα διεκδικήσουν την επανεκλογή τους στις επόμενες εκλογές, ελπίζοντας σε ένα θετικό για αυτούς αποτέλεσμα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι, Φίλες και Φίλοι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να τους δώσουμε αυτήν την ευκαιρία. Είναι κατ’ εξοχήν  εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και την έφεραν στη δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα. Η κα Γεννηματά, ο κος Ανδρουλάκης, ο κος Καμίνης, ο κος Ραγκούσης, ο κος Κωνσταντινόπουλος, ο κος Μανιάτης, είναι εξίσου συνυπεύθυνοι με τον κο Γιώργο Παπανδρέου και τον κ Βενιζέλο για την υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια και την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα και την Ευρώπη με τις ευλογίες της Μέρκελ, του Σόϊμπλε, του Σαρκοζί και όλων των άλλων του Ευρωπαϊκού Ιερατείου.