Πολιτική Συγκυρία και η Αναγκαιότητα του Σοσιαλιστικού Κινήματος

Τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης εμμονής, τα οποία εμφανίζονται ως βαθαίνουσα κοινωνική και οικονομική κρίση στη χώρα και διεθνώς, παγιδεύουν σε μια αυτοκαταστροφική, αντικοινωνική πολιτική τις δεξιές κυβερνήσεις προκαλώντας σημαντική υποχώρηση της εκλογικής τους απήχησης. Στη θέση τους ενισχύονται ακροδεξιές αποφύσεις διαφορετικού ιδεολογικού υποβάθρου, από νεοναζιστικές, παγανιστικές έως φασιστικές, φονταμεταλιστικές.

Την ίδια στιγμή, στην αριστερά παρουσιάζονται ακόμη πιο έντονα φαινόμενα ιδεολογικής και πολιτικής αποσάθρωσης. Διάττοντες αστέρες που είναι άσχετοι με την παράδοση των κοινωνικών κινημάτων και / ή της προοδευτικής διανόησης, η επιμονή για την κυριαρχία στο πολιτικό κέντρο δήθεν για τη νίκη στις εκλογές (…), η δικαιολόγηση των δεξιών παρεκκλίσεων ως αναγκαίες προσαρμογές (υποτίθεται) σε μια αφηρημένη έννοια της realpolitik, είτε χρησιμεύουν ως φύλλο συκής για τους συνειδητούς αλλοτριωτές, είτε, ακόμη χειρότερα, συνιστούν εκφάνσεις μιας πολιτικής ανοησίας. Όπως και να έχει οδηγούν στην ολοκληρωτική υποχώρηση της αριστεράς εν γένει.

Ειδικότερα στην Ελλάδα, στο πλαίσιο μιας ανάλογης συνολικής εξέλιξης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μόλις τρεις μήνες μετά τις Ευρωεκλογές, το ιδιαιτέρως εύθραυστο πολιτικό σκηνικό της ύστερης φάσης της μεταπολίτευσης καταρρέει. Δεν πρόκειται απλώς για την «αλλαγή φρουράς» σε ένα διατηρούμενο δίπολο προόδου/συντήρησης (όπως υπό μια έννοια έγινε το 2013 και ολοκληρώθηκε το 2015 με την εμφάνιση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως εκφραστή της κυβερνώσας αριστεράς  στη θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.), αλλά για μια εξελισσόμενη, συνολική αποδόμηση. Η γενίκευση της παραίτησης των πολιτών ως πολιτική συμπεριφορά, από το υψηλό ποσοστό αποχής έως την αποφυγή της εμπλοκής σε συλλογικές διεργασίες συνολικά, η διπλή κρίση στο εσωτερικό των κομμάτων (των κοινοβουλευτικών, αλλά όχι μόνο), η οποία συνίσταται αφενός σε μια κρίση ταυτότητας – κυρίως στην αριστερά – και αφετέρου σε μια κρίση εσωτερικής τους οργάνωσης και μη-δημοκρατικής λειτουργίας, είναι σημάδια συνολικής πολιτικής και πολιτειακής κατάρρευσης.

Στη θέση της πάλης των ιδεών επέρχεται η πάλη των προσώπων, απογυμνωμένη από τα οποιαδήποτε πολιτικά ζητούμενα, προβάλλοντας μόνα τα ατομικά χαρακτηριστικά του/της κάθε υποψηφίου -ας…

Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., η βιαστική, λουδοβίκεια αμφισβήτηση της ηγεσίας μεταφράστηκε σε μια πρόχειρη και αντιδεοντολογική διεργασία εκλογής προέδρου. Χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση για  την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα και την πρόταση που κομίζει το Κίνημα στην ελληνική κοινωνία – λες και αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν αυτομάτως με την εκλογή νέου αρχηγού, λες και δεν υπάρχουν κεντρικά όργανα και τοπικές οργανώσεις, διεργασίες, συνιστώσες – και στο πλαίσιο μιας εκλογικής διαδικασίας που προσβάλλει κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας. Η δήθεν διαδικαστική καινοτομία που εισήχθη στο πολιτικό σύστημα της χώρας από το 2004 με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η οποία έκτοτε υιοθετήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν συνιστά τίποτα περισσότερο από ένα επικοινωνιακό πανηγύρι (στην καλύτερη περίπτωση) ή, ακόμη χειρότερα, για μια ευκαιρία πρώτης τάξεως να ελεγχθούν τα πολιτικά κόμματα από «εξωθεσμικές» δυνάμεις και συμφέροντα. Ο αυστηρός προσδιορισμός του δικαιώματος του εκλέγειν είναι σημαντικότερος κι από το αυτόν του δικαιώματος του εκλέγεσθαι.

Ήδη από το δημοψήφισμα του 2015 υποστηρίξαμε ότι αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συμπύκνωσε σε σαράντα χρόνια την πορεία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας από την επαναστατική πολιτική στη σχεδόν πλήρη συντηρητικοποίησή της, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συρρίκνωσε αυτήν τη συμπύκνωση σε μόλις πέντε… Οι τρέχουσες εξελίξεις στο εσωτερικό του ξεπερνούν όμως ακόμη κι αυτήν την αλλοτρίωση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ατομικές συμπεριφορές που κινούνται μεταξύ της αλλοφροσύνης και της ελαφροσύνης, αλληλοαναιρούμενες τοποθετήσεις και ενέργειες – από τον χαρακτηρισμό του ΝΑΤΟ ως «ιερή αμυντική συμμαχία» (!) ως την επικοινωνιακή επιλογή της επίσκεψης στη Ραμάλα, από την προκλητική εργαλειοποίηση των προσωπικών χαρακτηριστικών έως τη θυσία της συλλογικής υπόστασης για την ατομική πολιτική επιβίωση. Μια πολιτική ηγεσία που ξιφουλκεί για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων αλλά «ποιεί την νήσσαν» για τα συλλογικά, συνδυαζόμενη με μια κομματική νομενκλατούρα που δεν τολμά να διεκδικήσει καταστατικά τον πολιτικό έλεγχο του ίδιου του χώρου της συνιστούν την πιο ασφαλή συνταγή για αυτό που ήδη εξελίσσεται: την ολική εκλογική και τελικώς πολιτική αποδόμηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πενήντα χρόνια μετά τη Διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη, συναντιέται η (μάλλον τελική) συστημική κρίση του καπιταλισμού με την αλλοτρίωση των παραδοσιακών κομμάτων της κυβερνώσας αριστεράς και την κορύφωση των ενδοκοινωνικών συγκρούσεων και των διιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η ευθύνη της (ανα-) συγκρότησης ενός σύγχρονου, ριζοσπαστικού σοσιαλιστικού κινήματος, δεν είναι υπερβολή, συνιστά σημαντικό εργαλείο για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Ο ριζοσπαστικός προοδευτικός διεθνισμός και ο συντονισμένος αγώνας για τα δίκαια όλων των λαών απέναντι στις άνομες νεοϊμπεριαλιστικές στρατηγικές, η δίκαια, αποτελεσματική διανομή της παραγόμενης υπεραξίας – ταξικά και χωρικά – η κοινωνικοποίηση της τεχνολογικής εξέλιξης και η υπεράσπιση και επέκταση της δημοκρατίας αντί της νεοφιλελεύθερης τεχνοκρατίας αποτελούν τις βασικές συνιστώσες για την πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη και περιβαλλοντική βιωσιμότητα.

Σε αυτήν την ιστορική συγκυρία, οι στρατηγικοί στόχοι που έθεσε στην ιδρυτική της διακήρυξη η Σοσιαλιστική Προοπτική πριν από δέκα χρόνια παραμένουν επίκαιροι, πολύ δε περισσότερο καθίστανται επιτακτικοί. Δεδομένης της δράσης μας το προηγούμενο διάστημα, αξιοποιώντας επαφές, εγχώριες και διεθνείς δικτυώσεις, η Σοσιαλιστική Προοπτική ανακοινώνει την έναρξη μιας καμπάνιας τοπικών και κλαδικών παρεμβάσεων που θα καταλήξει στη συνδυασμένη διοργάνωση αφενός ενός διεθνούς επιστημονικού-πολιτικού συνεδρίου και αφετέρου του τακτικού κομματικού συνεδρίου της Οργάνωσης. Επιδίωξή μας η προώθηση της συνεργασίας και της συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων, συλλογικοτήτων και ενεργών πολιτών της χώρας, με σκοπό την ανάπτυξη και την εφαρμογή μιας ριζοσπαστικής, γνήσιας, σύγχρονης σοσιαλιστικής πρότασης διακυβέρνησης.

Σοσιαλιστική Προοπτική – Εκτελεστικό Γραφείο