Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στο δημόσιο πανεπιστήμιο: Πράξη 4η- Η κυβέρνηση μετατρέπει το δημόσιο πανεπιστήμιο (και τυπικά) σε επιχείρηση.

Σύμφωνα με τους κλασσικούς του μαρξισμού, ο καπιταλισμός ακυρώνει την ουσία της εκπαίδευσης, σφραγίζει τη μεθοδολογία  σκέψης και ανάλυσης, συγκεκριμενοποιεί τη γνώση και επικεντρώνεται στη μετάδοση της πιο χρήσιμης  και κερδοφόρας (για αυτόν) γνωστικής ικανότητας ώστε να  αγοράζει και πουλά εργαζόμενους-επιστήμονες. Να μετατρέπει σε  εμπορεύματα τα πάντα. Στο “πάντα” αυτό ανήκει κι η εκπαίδευση. Με μπλοκαρισμένη μεθοδολογία σκέψης δεν μπορεί να υπάρξει ούτε πραγματική παιδεία ούτε πραγματική εκπαίδευση. Κατ’ επέκταση δεν μπορεί να υπάρξει και εκπαίδευση υπέρ του καπιταλισμού. Αυτό που ζούμε τα στην εκπαίδευση (ειδικά) τα τελευταία 11 χρόνια (διαμαντοπούλου-αρβανιτοπουλος-φίλης/γαβρογλου-κεραμέως) με την έκρηξη του νεοφιλελευθερου δόγματος στη χώρα μας πρόκειται για την απόλυτη αντίφαση. Αυτο ζούμε και στο σήμερα ε το “νόμο Κεραμέως”.

Φυσικά ήταν αναμενόμενο. Σε μαζικές διαδηλώσεις, φοιτητές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Ηράκλειο,  Χανιά,  Βόλο κ.α. έδωσαν την πρώτη αγωνιστική απάντηση!  Απαίτησαν  να αποσυρθεί τώρα το αντιδραστικό νομοσχέδιο, που εντείνει τους φραγμούς στις σπουδές και την καταστολή,  να ανοίξουν τώρα οι σχολές με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. ¨έγινε μια πρώτη απόπειρα συνδιαδήλωσης  με συνδικάτα, γονείς.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δια της Κεραμέως, σε αγαστή συνεργασία με τον Χρυσοχοίδη προβαίνουν στην ίδρυση ειδικού σώματος αστυνόμευσης του πανεπιστημιακού χώρου. Το σώμα αυτό  θα εκπαιδευτεί από την Αστυνομία και θα έχει αστυνομικά καθήκοντα, θα είναι ένστολο και θα φέρει γκλοπ και ειδικά σπρέι, αλλά όχι πυροβόλα όπλα. Θα περιπολεί και θα ελέγχει τους χώρους του πανεπιστημίου, όπου απαγορεύονται να έχουν πρόσβαση στους “εξωσχολικούς”. Θα εγκατασταθεί επίσης εξοπλισμός των χώρων με μέσα παρακολούθησης δηλαδή θα υπάρχουν Control rooms ελέγχου όλων των χώρων.

Το νομοσχέδιο προβλέπει την  επιβολή ποινών που θα αφορούν:

α) παραβίαση του αδιάβλητου των εξετάσεων,

β) λογοκλοπή,

γ) καταστροφή περιουσίας τους ιδρύματος,

δ) παρεμπόδιση εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος, είτε πρόκειται για εκπαιδευτική, ερευνητική διαδικασία, είτε πρόκειται για διοικητική ή λειτουργία μονομελών και συλλογικών οργάνων,

ε) χρήση χώρων του ιδρύματος χωρίς άδεια,

στ) ρύπανση των χώρων, περιλαμβανομένης και της ηχορύπανσης, κ.λπ.

Τα επίπεδα των ποινών θα κυμαίνονται από απλή επίπληξη και απαγόρευση συμμετοχής σε εξετάσεις μέχρι και  μη είσοδο στις  εγκαταστάσεις του ιδρύματος έως προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας ή οριστική διαγραφή.

Το “επίσημο” σκεπτικό της κυβέρνησης έχει ….συνέχεια.

Οι επίσημοι ισχυρισμοί της κυβέρνησης είναι “επίσημα“ στοιχεία, τα οποία δείχνουν ότι η εγκληματικότητα στους χώρους των πανεπιστημίων στην Ελλάδα βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα.  Μια δικαιολογία που χρησίμευσε για την πολιτική κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου πριν από μήνες. Σε συνεργασία πάντα με “αποκλειστικά” ρεπορτάζ για την ανομία, από τα ελεγχόμενα από τους γνωστούς επιχειρηματικούς ομίλους μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Στην πραγματικότητα η εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια βρίσκεται  σε χαμηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με τους υπόλοιπους κοινωνικούς χώρους.

Το νομοσχέδιο συνοδεύεται και συμπληρώνεται από ένα νέφος μέτρων:

Συγκεκριμένα:

• Ορίζεται ελάχιστη βάση εισαγωγής, την οποία μάλιστα θα ορίζει κάθε πανεπιστημιακό τμήμα.
• Δεν θα μπορεί ο μαθητής να δηλώσει απεριόριστα όσες σχολές επιθυμεί στο μηχανογραφικό του.
• Θεσμοθετείται χρονικό όριο φοίτησης ν+2, (όπου ν τα ορισθέντα χρόνια σπουδών)εκτός αν πρόκειται για περίπτωση εργαζόμενου φοιτητή, οπότε και θα του αναγνωριστούν δύο ακόμα χρόνια. Εργαζόμενος φοιτητής λογίζεται όποιος εργάζεται αποδεδειγμένα (με ένσημα δηλαδή) τουλάχιστον 20 ώρες την εβδομάδα.

Να υπενθυμίσουμε εδώ πως οι προηγούμενοι κόφτες, οι βάσεις, ο τρόπος διεξαγωγής των πανελλαδικών εξετάσεων (και ο ίδιος αυτός αναχρονιστικός θεσμός που μετατρέπει το λύκειο σε εργοστασιακή γραμμή παραγωγής), οι τράπεζες θεμάτων και όλα τα “εκπαιδευτικά οράματα” του νεοφιλευθερισμού παραμένουν και λειτουργούν ανεμπόδιστα.

Η κυβέρνηση πολιτεύεται άνανδρα.

Εκμεταλλεύεται την πανδημία, τον φόβο μπροστά στο άγνωστο που αυτή γεννά, στηριγμένη στην ίδια την αντιυγειονομική πολιτική της  και για να περιορίσει τις αντιδράσεις της πανεπιστημιακής νεολαίας) περνά νομοσχέδια που εφόσον περάσουν θα δώσουν μια περαιτέρω επιχειρηματική λογική στη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Προκειμένου να επενδύσει στην ελλειμματική δημόσια εκπαίδευση, στη δημιουργία χαμηλόμισθου προσωπικού με ελλειμματικά γνωσιακά χαρακτηριστικά, κρέας για τα κανόνια της αστική τάξεις και των επιχειρήσεών της και παράλληλα να ενισχύσει του κολλεγιάρχες και ιεκάρχες χορηγούς της, δημιούργησε ζήτημα στο  πόσοι νέοι φοιτητές θα εισαχθούν από φέτος στα δημόσια πανεπιστήμια. Οι νέες ρυθμίσεις για τον τρόπο πρόσβασης, με την ελάχιστη βάση εισαγωγής και την αλλαγή στα μηχανογραφικά, καθώς και οι διαγραφές των φοιτητών που δεν μπορούν να σπουδάσουν στο όριο των ν+ν/2 (όπου ν, τα έτη της σχολής), αποτελούν σκληρά μέτρα με διακριτό ταξικό προσανατολισμό. Αποτελεί πρόκληση ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές», ως παρήσακτοι, την ίδια στιγμή που αφενός δεν επιβαρύνουν κάπως το πανεπιστήμιο και αφετέρου είμαστε σε μια εποχή που το ζήτημα της επιβίωσης είναι καθημερινό πρόβλημα.

Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα  ασφυκτικό πλαίσιο εντός των ιδρυμάτων, επέρχεται ένα απευθείας χτύπημα τόσο στο περιεχόμενο της γνώσης όσο και στη  δυνατότητα πρόσβασης των πιο φτωχών νεολαίων στα πανεπιστήμια.

Πολλαπλές αντιδράσεις

Ενδεικτική είναι η ομόφωνη ανακοίνωση των καθηγητών του εθνικού Μετσόβιου πολυτεχνείου  όπου ανάμεσα στα άλλα υπογραμμίζει:

«…Αντιτίθεται ομόφωνα στη σύσταση της καλούμενης Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος (ΟΠΠΙ), στον καθολικό έλεγχο πρόσβασης και στην αυστηροποίηση των ποινών στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Καλεί την πολιτική ηγεσία της χώρας να επανεξετάσει το ζήτημα και να μην προχωρήσει στη σχετική νομοθετική ρύθμιση. Τα Πανεπιστήμια έχουν ανάγκη από ενίσχυση της φύλαξης με μόνιμο προσωπικό υψηλών προδιαγραφών, καθώς και από χρηματοδότηση ειδικών προγραμμάτων για καλύτερο φωτισμό, σήμανση και στατική ασφάλεια των χώρων διδασκαλίας και έρευνας. Έχουν, επίσης, ανάγκη από νέες θέσεις μόνιμου διδακτικού, διοικητικού και τεχνικού προσωπικού, προσωπικού καθαριότητας, ενίσχυση και εκσυγχρονισμό των υποδομών για φοιτητική μέριμνα, διδασκαλία και έρευνα. .„.»»

Στην ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας αντιτάχθηκαν επίσημα πολιτικοί  της που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της ΝΔ , ξαφνιάζοντας σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη…και ίσως και την ίδια τη δεξιά παράταξη (προφανώς δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά για αυτό…)

Ο Ευάγγελος Αντώναρος αναφέρει πως αυτές τις λύσεις ούτε η χούντα του Παπαδόπουλου δεν είχε διανοηθεί…

“…Όλο και πιο ανατριχιαστικές –άλλη λέξη δεν βρίσκω — γίνονται με κάθε μέρα που περνάει οι λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται για τις προθέσεις της κυβέρνησης να επιβάλει την τάξη — όπως εκείνη την αντιλαμβάνεται — στα πανεπιστήμια.

Αστυνομικά τμήματα εντός των πανεπιστημιακών χώρων. Επικεφαλής υψηλόβαθμοι αστυνομικοί υπάλληλοι. Συλλήψεις χωρίς ειδικές διαδικασίες. Ένοπλοι αστυνομικοί — με “ελαφρύ οπλισμό” μας λέει τώρα ο αρμόδιος Υπουργός.

Μα έτσι δεν γίνεται παντού; ρωτούν κάποιοι — είτε αδαείς, είτε αφελείς, είτε προβοκάτορες.

Λοιπόν όχι. Πουθενά στον πολιτισμένο, δυτικό, δημοκρατικό κόσμο ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΤΣΙ.

Προστατεύονται άνθρωποι, κτίρια και τεχνικό υλικό.

Αλλα όχι με ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.

ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ…”.

(Ευάγγελος Αντώναρος, πηγή: www.documentonews.gr).

Σε ανακοίνωσή της, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) τοποθετείται κατά του σχεδίου της κυβέρνησης για ίδρυση αστυνομικούς σώματος στα πανεπιστήμια, υπαγόμενου άμεσα στην ΕΛΑΣ.

Συγκεκριμένο χαρακτηριστικό τμήμα της :

“….Αντί η Κυβέρνηση να αφουγκραστεί τα διαχρονικά αιτήματά μας για μια σύγχρονη, δημοκρατική και αποτελεσματική Ελληνική Αστυνομία, από την αρχή της θητείας της, με τις αθρόες προσλήψεις ειδικών φρουρών και συνοριακών φυλάκων, δυναμίτισε την εξέλιξη του αστυνομικού σώματος ως ενός ομογενοποιημένου συνόλου ενστόλων λειτουργών, τεμάχισε κατά το δοκούν τις αστυνομικές λειτουργίες και αρμοδιότητες και διέσπασε το ενιαίο υπηρεσιακό δόγμα που χαρακτήριζε έως τώρα την αποστολή της σε όλη τη χώρα.

Η Ομοσπονδία, επομένως, καλεί την Κυβέρνηση να αποσύρει τις διατάξεις που συνδέουν με οποιοδήποτε τρόπο την Ελληνική Αστυνομία με τις υπό ίδρυση Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, δεδομένου μάλιστα ότι μετά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου (άρθ. 64 παρ. 3 Ν. 4623/2019), είναι ήδη νομοθετημένη η δυνατότητα της αστυνομίας να επεμβαίνει, χωρίς άδεια πλέον, σε ένα ΑΕΙ, αυτοδίκαια και ανεμπόδιστα, όταν τελείται οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη σε αυτό…

(πηγή: www.alfavita.gr).

Ακολούθησε ο  Άρης Σπηλιωτόπουλος, (πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας) με ανάρτησή του στο facebook τάσσεται κατά του νέου σώματος της Αστυνομίας για τη φρούρηση των Ανωτάτων Ιδρυμάτων.

Ενδεικτικά:

Πολλές οι προσπάθειες για άρση του ασύλου που είχε παραμείνει ως σύμβολο για τη μη επιστροφή σε αυταρχικές πρακτικές κ στην φασίζουσα νοοτροπία μια άλλης εποχής.

Οι προσπάθειες αυτές άλλες πέτυχαν κ άλλες οχι.

Όμως στο τέλος το πανεπιστημιακό άσυλο μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

Τώρα ξαφνικά έρχεται η Πολιτεία να διορίσει 1200 ειδικούς φρουρούς για τη φύλαξη των ΑΕΙ

Χρειάζεται φύλαξη το Πανεπιστημιο;

Μετά την άρση του ασύλου, αν είχαμε αλλάξει κ νοοτροπία όχι!

Σκεφτείτε το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ή του Κειμπριτζ να αστυνομοκρατείται! προφανώς και εκεί ο χώρος είναι ιερός κ προστατεύεται απο φοιτητές, διδάσκοντες ,επισκέπτες!

Αλλά ας δεχτούμε οτι εμείς έχουμε άλλη νοοτροπία κ ροπή στην βία

Μετά από την υπερδεκαετή οικονομική κρίση που αποψίλωσε τα ΑΕΙ απο επιστήμονες κ διδάσκοντες, μετα την άρση του ασύλου, αυτή είναι η προτεραιότητα;.

(Άρης Σπηλιωτόπουλος, πηγή: www.documentonews.gr).

 Και οι δεξιές αντιγνωμίες συμπληρώνονται ακόμη και με τον ευρωβουλευτή   Γιώργο Κύρτσο ολοκληρώθηκαν από τον, ο οποίος δήλωσε στο twitter:

Όχι άλλες προσλήψεις αστυνομικών για θέσεις ειδικών φρουρών,ΑΕΙ,κλπ.

Έχουμε ρεκόρ αστυνομικών σε σχέση με πληθυσμό.

Είναι θέμα οργάνωσης.

Χρειαζόμαστε χιλιάδες προσλήψεις νέων επιστημόνων &ειδικών σε ΑΕΙ, εφορία, κοινωνική ασφάλιση.

Το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά! Αλλά και αν γίνει νόμος θα καταργηθεί- ακυρωθεί στην πράξη με τη δύναμη του δημοκρατικού αγώνα σπουδαστών εκπαιδεθυτικών εργαζομένων! Θα ακυρωθεί και θάναι ντάλα μεσημέρι!

Μια πλήρης πανεπιστημιακή απάντηση από τα Ιωαννινα..

Κάθετα αντίθετη δηλώνει η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με το νομοσχέδιο για τη βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ, το ανώτατο όριο φοίτησης και την πανεπιστημιακή αστυνομία, με ανακοίνωση-κόλαφο που εξέδωσε.

Η Σύγκλητος εξηγεί σε επτά σημεία τις διαφωνίες της με το σύνολο του νομοσχεδίου, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «ο νέος τρόπος εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στον αποκλεισμό του 20% περίπου των σημερινών υποψηφίων».

Αναφορικά με τους φοιτητές σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι «το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων δεν αποδέχεται τον όρο “αιώνιοι” ή “λιμνάζοντες” φοιτητές. Αντίθετα, θεωρεί ότι η συγκεκριμένη κατηγορία περιγράφει (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) φοιτητές επί πτυχίω, που για μια ποικιλία λόγων έχουν διακόψει τις σπουδές τους. Η οριστική διαγραφή αυτών των φοιτητών αποτελεί ένα διοικητικό μέτρο που δεν έχει προσμετρήσιμη επίδραση στο εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο, ούτε προηγούμενο στη διεθνή ακαδημαϊκή πρακτική».

Τέλος σημειώνεται: «Σύγκλητος διαφωνεί με την ίδρυση ειδικού αστυνομικού σώματος, με εκτελεστικές και προανακριτικές αρμοδιότητες, όπως και έδρα, εντός των ΑΕΙ. Επίσης, θεωρεί ότι η δημιουργία υπηρεσίας (ενδο-πανεπιστημιακής) ασφαλείας, που θα στελεχώνεται από διοικητικούς υπαλλήλους και θα παρακολουθεί τις κινήσεις και τη συμπεριφορά των εισερχομένων σε κάθε Ίδρυμα μέσω ειδικού εξοπλισμού, είναι ένα μέτρο γραφειοκρατικό, χωρίς πρακτική χρησιμότητα και εν πολλοίς μη υλοποιήσιμο, λόγω της αποψίλωσης του προσωπικού και της ένδειας πόρων».

(www.alfavita.gr)

Συνολικότερο ζήτημα, συνολική απάντηση.

Ο ακραίος χαρακτήρας των μέτρων, δεν κρύβει την ουσία.

Πρόκειται για μέρος εφαρμογής της συνολικής κεντρικής πολιτικής κεφαλαίου  για το Πανεπιστήμιο – επιχείρηση ειδικά σε περίοδο κρίσης και ακόμα πιο ειδικά τώρα που ο κοινωνικά δραστήριος πληθυσμός της χώρας βρίσκεται στο γύψο λόγω καραντίνας. (και το θράσος και η θρασυδειλία της κυβέρνησης στα ύψη). Τα Πανεπιστήμια δηλαδή, θα λειτουργούν με αγοραία κριτήρια, με επιχειρηματικές μεθόδους, κριτήρια, προτεραιότητες και θα δουλεύουν για τις επιχειρήσεις σε επίπεδο έρευνας και ανάπτυξης και όχι με σκοπό και γνώμονα  την κοινωνία.

Τα σημερινά πανεπιστήμια, που συντηρούνται μόλις με το ¼ της κρατικής χρηματοδότησης που είχαν το 2009 και μετά βίας ανταπεξέρχονται στις διδακτικές, διοικητικές και άλλες λειτουργίες τους, πρέπει να λειτουργήσουν με τη λογική των εισροών και των εκροών, του επιχειρηματικού μάνατζμεντ και της καταστολής. Για να “ξεχρεώσουν” θα πρέπει  να κάνουν έρευνες που θα κατοχειρόνονται ως  πατέντες (θα πουλάνε δηλαδή τα αποτελέσματα των ερευνών τους) και θα παράγουν “ευέλικτους επιστήμονες” που θα καλύπτουν κάθε εργοδοτική απαίτηση.

Το επίπεδο των σπουδών απειλείται με επιπλέον υποβάθμιση κυρίως λόγω της υποχρηματοδότησης, της εφαρμογής κάθε γράμματος της Μπολόνια και της ισοτιμίας των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων με τους αποφοίτους των ιδιωτικών Κολλεγίων.

Για ακόμη μια φορά γίνεται μια  απροκάλυπτη επίθεση μιας ακόμη κυβέρνησης. Η πολιτική των τελευταίων δεκαετιών (που είχαν ξεκινήσει ήδη από την εποχή του σημίτη) αποτελεί την  τελευταία πράξη του δράματος της όποιας ομαλής λειτουργίας και εξέλιξης της δημόσιας Παιδείας, καθώς υποβαθμίζονται το κύρος, οι δομές και η αξιοπιστία των Ανωτάτων Ιδρυμάτων της. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, προβλήματα όπως η συνεχής υποχρηματοδότηση, αλλά και οι ελλείψεις του διοικητικού προσωπικού, λόγω διαθεσιμότητας, εξαναγκάζουν το Πανεπιστήμιο να χάνει και το τελευταία στοιχεία του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του.

Πιο συγκεκριμένα, η περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης, έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό των φοιτητικών παροχών. Τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, τα κτίριά τους δεν συντηρούνται,  φοιτητές (πριν και μετά την πανδημία) θα στοιβάζονται σε αίθουσες διδασκαλίας και θα διαμαρτύρονται για ελλείψεις σε συγγράμματα.

Και το βασικότερο: θα κινδυνεύσει η διδασκαλία μαθημάτων ελλείψει καθηγητών. (Ως γνωστόν οι δημοσιονομικές δεσμεύσεις της χώρας περιορίζουν δραστικά την πρόσληψη και μόνιμου πανεπιστημιακού εκπαιδευτικού προσωπικού).

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν και στρώνουν πεδίο δόξης λαμπρό σε εφοπλιστές, βιομήχανους και γενικά “ευεργέτες” της χώρας, να μπουν και επίσημα ως απελευθερωτές στην παιδεία, και ασφαλείς από “ταραχοποιούς αριστερούς” αφού η πανεπιστημιακή αστυνομία θα τους έχει αποκλείσει, και ανενόχλητοι θα συνεχίσουν να ενισχύουν την κερδοφορία τους, όπως δηλαδή επιβάλει ο καπιταλιστικός μηχανισμός παραγωγής.

Η κατάργηση, με τρόπο που θυμίζει φασιστικά ή νεοφασίζοντα καθεστώτα (μιας άλλης ή και μιας νέας εποχής) του τελευταίου ίχνους αυτοδιοίκητης και ελεύθερης λειτουργίας των ΑΕΙ (η κατάργηση της επιστημονικής και διδακτικής ελευθερίας έχει καταργηθεί από τον νεοφιλελευθερισμό εδώ και χρόνια) μέσω της επιβολής βάναυσης αστυνομοκρατίας, συνιστά πραξικόπημα, έγκλημα κατά της επιστήμης, κατά της παιδείας, κατά της νεολαίας, κατά της κοινωνίας και του πολιτισμού. Η ηρωικής εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου του 1973 στο Πολυτεχνείο και το αιματοκύλισμα μέσω άγριας καταστολής φαντάζει μπροστά σ’ αυτό που θα ακολουθήσει μέσω της πανεπιστημιακής και όχι μόνο ενίσχυσης της αστυνομίας, θα φαντάζει μια καθημερινή ημέρα…

Καθήκον της δημοκρατικής, προοδευτικής, αριστερής και κομμουνιστικής πανεπιστημιακής κοινότητας και της κοινωνίας είναι ο ανένδοτος αγώνας για το άσυλο, για την αποτροπή της φασιστικής αστυνομοκρατίας, για τη δημοκρατική λειτουργία της Επιστήμης και του Πανεπιστημίου στην υπηρεσία της κοινωνίας. Η αδράνεια και η σιωπή σημαίνουν συνενοχή στο έγκλημα.

Το στοίχημα λοιπόν για μας είναι η ανάπτυξη ενός ισχυρού σύγχρονου μορφωτικού και εκπαιδευτικού κινήματος, ενός κινήματος για την εκπαίδευση και την εργασία ικανού να αναμετριέται νικηφόρα με τη υπερσυντηρητική λαίλαπα.