Οι πολιτικοί φορείς οφείλουν να διατυπώνουν θαρρετά και ξεκάθαρα την πολιτική ταυτότητά τους, το ιδεολογικό τους στίγμα, το κοινωνικό και εθνικό όραμά τους.
Όταν δεν το πράττουν, δύο είναι οι πιθανές αιτίες:
(1) υπάρχει μια σκοπιμότητα παραπλάνησης των πολιτών – ενδεικτικό το παράδειγμα του «Δημιουργία Ξανά», όπου πίσω από τις εύκολες επικλήσεις σε μια υποτιθέμενη γενική λογική κρύβονται ακραίες συντηρητικές έως και ακροδεξιές απόψεις.
(2) συνιστά απλώς μια θλιβερή, πολιτική ρηχότητα.
Η πορεία αποσάρθρωσης του άλλοτε (εδώ και πολύ καιρό πριν είναι αλήθεια) κραταιού χώρου σοσιαλιστικής έκφρασης στη χώρα, η οποία κατέληξε στην κωμωδία ανάδειξης ενός πολιτικού αρχηγού ανύπαρκτου κόμματος, μέσω μιας ψηφοφορίας όπου δικαίωμα ψήφου είχε ο οποιοσδήποτε περαστικός – ακόμη κι αν αυτός ήταν σημαίνων στέλεχος άλλων παρατάξεων – ήρθε και κορυφώθηκε με την επιλογή του ονόματος του υπό διαμόρφωση φορέα.
Άχρωμο, άγευστο, άοσμο – τουτέστιν ακίνδυνο για τους φανερούς και αφανείς εξουσιαστές κι ακριβώς γι αυτό επικίνδυνο για τον ελληνικό λαό. Όπως ακριβώς και οι απαρτίζοντες το πολιτικό του συμβούλιο: η νεοεκλεγείσα Πρόεδρος του μελλοντικού φορέα Φώφη Γεννηματά, ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Σταύρος Θεοδωράκης, επικεφαλής του «Ποταμιού», ο Γιώργος Καμίνης, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος μάλιστα μόλις μια ημέρα πριν εξέφρασε δριμύτατη κριτική για τον τρόπο επιλογής του ονόματος και βεβαίως ο Γιώργος Παπανδρέου, πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και αδιαμφισβήτητος εκφραστής της προόδου και της ευημερίας…
Δεν μπορεί, μας κάνουνε πλάκα.
Όμως πέρα από τη φαιδρότητα υπάρχει και η αγανάκτηση. Για όλους αυτούς που παρέλαβαν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, το μετεξέλιξαν σε ΠΑΣΟΚ, μετά στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» και κατέληξαν να φτιάξουν μια σύγχρονη ΔΗΑΝΑ, ΠΟΛΑΝ, Ποτάμι, τέλος πάντων ένα Κίνημα Αλλαγής.
Άραγε από ποιούς, για ποιούς και προς ποιά κατεύθυνση; Λεπτομέρειες… αρκεί να φορτωθούν στις πλάτες της ελληνικής κοινωνίας οι πολιτικές ευθύνες και τα οικονομικά χρέη των ιθυνόντων.
Τους ευχαριστούμε λοιπόν, τόσο για τη διασκέδαση που προσέφεραν, όσο και γιατί «αδειάσανε τη γωνιά». Η ιστορία θα τους τιμήσει δεόντως…
Αλλά πέρα κι από την αγανάκτηση υπάρχει η ανάγκη: η δική μας ανάγκη να δώσουμε σάρκα και οστά, εκ νέου πολιτική υπόσταση στον χώρο της σοσιαλιστικής αριστεράς που θα υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία, θα επιβάλει τη λαϊκή κυριαρχία και θα διεκδικήσει την κοινωνική δικαιοσύνη.
Αυτός είναι ο σκοπός της Σοσιαλιστικής Προοπτικής. Σε αυτόν τον σκοπό καλούμε σε συστράτευση αγωνιστές και αγωνίστριες, δημοκρατικούς πολίτες, γνήσιους σοσιαλιστές και πατριώτες, άτομα και πολιτικές συλλογικότητες. Σε αυτήν τη συστράτευση θα είμαστε κι εμείς παρόντες.