Για το Gay Pride ερχόμαστε να δηλώσουμε τα εξής:

Με εσκεμμένη καθυστέρηση για να κοπάσουν οι πρώτες θυμικές αντιδράσεις για το Gay Pride και να εκτιμηθεί το συμβάν ψύχραιμα και από απόσταση ερχόμαστε να δηλώσουμε τα εξής:

1. Τα δικαιώματα των ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό – εδώ δεν συμπεριλαμβάνεται μόνο η ομοφυλοφιλική προτίμηση αλλά και μια πλειάδα άλλων ατόμων με διαφορετικές, από τις “κοινωνικώς αποδεκτές”, επιλογές στην ερωτική ζωή – έχουν και στην ελληνική κοινωνία τη δική τους ιστορία. Από τα πογκρόμ της αστυνομίας και τους ξυλοδαρμούς στα αστυνομικά τμήματα κατά τη διάρκεια του λεγόμενου κράτους της “Δεξιάς” και της “δικτατορίας των συνταγματαρχών”, τις προσαγωγές σε δίκες για προσβολή της δημοσίας αιδούς έως τις σωματικές κακοποιήσεις και τη βία (ωμή σωματική ή και συμβολική με στόχο τον εξευτελισμό του ατόμου, όπως τα  “γιαουρτώματα”) στις “πιάτσες” του “αγοραίου έρωτα” έχει διανυθεί μεγάλη απόσταση και έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην ελληνική κοινωνία. Όσοι αναθεματίζουν γενικώς και αορίστως την “μεταπολίτευση”, συνήθως οι “υπερσυντηρητικοί”, οι “ακροδεξιοί” και οι “νεοφιλελεύθεροι”, αποφεύγουν να αναφερθούν σε αυτή την προσφορά του δημοκρατικού προοδευτικού κινήματος του παρελθόντος, δηλαδή στον εκδημοκρατισμό της χώρας και την καλλιέργεια μιας κουλτούρας σεβασμού στην ελληνική κοινωνία.

Αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα βήματα δεν αρκούν.

2. Η διαχείριση των κεκτημένων δεν είναι εύκολη υπόθεση και οι κίνδυνοι, κάθε στιγμή, να οπισθοδρομήσουμε είναι ορατοί. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, ούτε και ο ακτιβισμός εκ τους  ασφαλούς τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται στον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής της, αυτόν των κοινωνικών αντιθέσεων που διευρύνονται με εκρηκτικό τρόπο. Τα ιστορικά βήματα που έγιναν στην κατεύθυνση της ανοχής μέχρι τώρα συμβάδιζαν με την γενικότερη στόχευση για συλλογικά δικαιώματα και κοινωνικές ελευθερίες. Όσες εκδηλώσεις σαν το Gay Pride στοχεύουν απλώς να σκανδαλίσουν, να αφαιρέσουν από παρόμοια γεγονότα το πολιτικό τους αγκάθι στο πλαίσιο της γενικότερης νεοφιλελεύθερης προσταγής, ότι το κάθε άτομο για να επιτύχει οικονομικά και κοινωνικά λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρία, ως μια “Εγώ Α.Ε.”, ενέχει σοβαρούς κινδύνους και για το μέλλον της κοινωνίας εν γένει. Μια κοινωνία ακραίων κοινωνικών αντιθέσεων δε μπορεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα ανεκτικά. Το τίμημα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ότι στο μέλλον μόνο τα ατομικά δικαιώματα θα έχουν ισχύ θα είναι σκληρό και εξευτελιστικό για τους νέους αποσυνάγωγους, ειδικότερα για εκείνους με τις λεγόμενες “σεξουαλικές ιδιαιτερότητες”. Όσοι θεωρούν ότι παρήλθε η εποχή, όπου ο ομοφυλόφιλος για να γίνει αποδεκτός έπαιρνε την μορφή του “άκακου παλιάτσου”, όπως ήθελε η κυρίαρχη εικόνα του “πούστη” στην ελληνική εμπορική κινηματογραφία του παρελθόντος, θα πρέπει να αναλογιστούν πολύ σοβαρά τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα κατά των συλλογικών δικαιωμάτων και της αναγνώρισης μόνο ατομικών δικαιωμάτων.  Η ανοχή προς το διαφορετικό ήταν, είναι και θα παραμείνει πρωτίστως πολιτικό ζήτημα και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

3.Η φαντασμαγορία και το “σκάνδαλο” του Gay Pride παραπέμπει στην εικόνα του “πούστη» της παλαιάς ελληνικής κινηματογραφίας σε μεγέθυνση. Το Gay Pride ήταν ένας συλλογικός “άκακος παλιάτσος” επί σκηνής, ακίνδυνος και βολικός  για τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της ανοχής.

Απλώς, τώρα υπήρχε και η προσθήκη των πολιτικών καιροσκόπων της κυβέρνησης, οι οποίοι θέλησαν να επιδείξουν “προοδευτικότητα”, την ίδια στιγμή που ισοπεδώνουν στην πράξη όλα τα δικαιώματα της πλειονότητας των Ελληνίδων και των Ελλήνων.

Η “Σοσιαλιστική Προοπτική” θέλει να συμβάλλει σε ένα πολιτισμό καθημερινότητας, στον οποίο κάθε πολίτης της χώρας, άνδρας ή γυναίκα, θα έχει τη δυνατότητα να επιλέγει, χωρίς φόβο από παντός είδους πολιτικές και ιδεολογικές πιέσεις και πολύ περισσότερο χωρίς τη βία της κοινωνικής ανέχειας τη μορφή ζωής που επιθυμεί να ακολουθήσει. Σε έναν πολιτισμό καθημερινής συμβίωσης όπου η ατομική “διαφορετικότητα” δε θα είναι στοιχείο αποκλεισμού, αλλά θα εντάσσεται στο μέτρο του δυνατού και μέσα από μια κουλτούρα διαλόγου ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Επειδή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ένας καθημερινός πολιτισμός πλήρους αρμονίας, η έμφαση κάθε φορά θα πρέπει να δίνεται στη διασφάλιση των δικαιωμάτων των αδυνάμων και αποκλεισμένων.