Τώρα τι κάνουμε?

1.       Είναι κομβικό το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, 4 χρόνια μετά την άνοδο του Σύριζα στην διακυβέρνηση της χώρας και του τρόπου που αυτός επέλεξε να πολιτευτεί για να παραμείνει στην εξουσία.

 Είναι σημαντικό επίσης να εξετάσουμε και να συμφωνήσουμε για το πιθανό ενδεχόμενο, την επάνοδο και την πιθανή επικράτηση των ακραίων και συντηρητικών κύκλων, με κορμό την ΝΔ στην κυβερνητική εξουσία και τι θα σηματοδοτήσει συνολικά αυτή η επιστροφή.

Ποια θα είναι τα πολιτικά και κοινωνικά επίδικα γύρω από τα οποία  θα διεξαχθεί η πολιτική αντιπαράθεση των (κυρίαρχων) κομματικών δυνάμεων στην πορεία προς στις επόμενες τρείς διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες  θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό  την ¨επόμενη μέρα¨ στη χώρα.

Όπως όμως όλα δείχνουν μπορεί οι  Βουλευτικές εκλογές ακόμα και να επισπευστούν πριν την άνοιξη, διότι υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας ¨επίλυσης του Μακεδονικού¨ ζητήματος και είναι επάνω στο τραπέζι το ενδεχόμενο αυτό.

Τέλος είναι γνωστό επίσης  οι επικείμενες εκλογικές  αναμετρήσεις θα επιδιωχθεί να έχουν ολοκληρωθεί  έως το πρώτο 6 μηνο του 2019 και αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν, διότι ο πολιτικός χρόνος θα είναι πυκνός σε εξελίξεις και εξαιρετικά περιορισμένος.

Έτσι τίθεται εκ των πραγμάτων το βασικό  πολιτικό δίλημμα μαζί και η επείγουσα ανάγκη, να επιδιωχθούν  συγκλίσεις στη βάση ενός προσυμφωνημένου προγραμματικού λόγου,  για την ενωτική συμπόρευση των δυνάμεων που πολιτικά θεωρούν  αναγκαία την δημιουργία  εκλογικού μετώπου.

Το κάλεσμα  αυτό μπορούμε να το απευθύνουμε εμείς στις  έτερες δυνάμεις,  (Δίκτυο κλπ), αλλά και προς τις δυνάμεις εκείνες που θεωρούν και συμφωνούν ως επιβεβλημένη την αναγκαιότητα της ευρύτερης και ισότιμης συμπόρευσης και καθόδου στις επικείμενες 3 εκλογικές αναμετρήσεις.

Ποιοι και γιατί αυτό-αποκλείονται αρχικά από αυτό το μέτωπο.

2.       Το ΚΚΕ,  διότι με την απόλυτη ¨ιδεολογική¨ αυταρέσκεια που το διακρίνει, είναι η πολιτική δύναμη στην ¨παραδοσιακή Αριστερά¨ που αδυνατεί να αντιληφθεί τα βασικά επίδικα αυτής της περιόδου. Αρνείται συστηματικά και συνειδητά να  πολιτικοποιήσει το λόγο του και να προωθήσει τις αναγκαίες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Είναι απόλυτα σεχταριστική η πολιτική τακτική που ακολουθεί, αρνούμενο στο σύνολό του κάθε απόπειρα για ενωτική ¨συμπόρευση¨ ακόμα και στις  αυτοδιοικητικές  εκλογές, διότι  όπως αρέσκεται να  λέει, αυτό οδηγεί στον ¨ρεφορμισμό και την  κυβερνητική ενσωμάτωση¨.

3.       Δυνάμεις που επίσης αποκλείονται από αυτό το κάλεσμα, είναι όλες εκείνες οι οποίες έχουν προτάξει, με αφορμή την προσπάθεια επίλυσης του Μακεδονικού και την εναντίωσή τους στην συμφωνία των Πρεσπών,  έναν ακραία εθνικιστικό λόγο, στη βάση της υπεράσπισης δήθεν του πατριωτισμού ο οποίος απειλείται από τους ¨εθνομηδενιστές¨!

Είναι ένα εύρος εθνικιστικών και καλυμμένα φασιστικών δυνάμεων  που συμπαρατάχτηκα και πρωταγωνιστώντας πολλές φορές, στις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό στην χώρα. Δυνάμεις οι οποίες αποτελούν το ιδανικό εθνικιστικό υπόστρωμα και ανοίγουν τον δρόμο στην ενίσχυση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του φασισμού, που κύρια εκφράζεται από την Χ.Α.

Ποιες δυνάμεις και συλλογικότητες μπορούν και πρέπει να συγκλίνουν γύρω από το  συμφωνημένο προγραμματικό πλαίσιο.

4.         Δυνάμεις που θα  μπορούσαν συμπαραταχθούν γύρω από αυτό το πολιτικό σχέδιο  υπάρχουν, αλλά είναι διάσπαρτες και περιορισμένες οργανωτικά, ενώ έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα τους ότι είναι ¨πολιτικά ανώριμες ¨ ώστε να συμβάλουν αποφασιστικά για να προωθηθούν οι αναγκαίες συγκλίσεις.

Όμως μπορούν αυτές, κάτω από την αποφασιστική πολιτική πίεση (και τη δική μας),  μέσα από συγκεκριμένο  κάλεσμα, την σαφή και σταθερή μας επιδίωξή  για σύγκλιση όπου αυτό είναι εφικτό και αναγκαίο να πραγματοποιηθεί.

 Έτσι τουλάχιστον  είναι εφικτό να γίνει αυτό στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης,  όπου είναι ευκολότερο να πραγματοποιηθούν τέτοιες συγκλήσεις για να συμβάλλουν σε αναγκαίες και κεντρικότερες συγκλίσεις..

Το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, με την λειτουργία της δημοτικής κίνησης ¨Υψίπολις¨  είναι μια καλή αρχή και ένα υπόδειγμα όπου μπορούμε να πιέσουμε να προχωρήσουν ανάλογες πρωτοβουλίες όπου είναι εφικτό να γίνει αυτό.

Το κάλεσμα για την ενωτική προσπάθεια με άξονα τα τοπικά προβλήματα της πόλης, μπορεί και πρέπει να  συμβάλλει ώστε να ανοίξει ο δρόμος, με στέρεες βάσεις για  να ¨επιβληθούν οι πολιτικά  αναγκαίες συμπορεύσεις¨ , που αυτές θα συμβάλουν με τη σειρά τους, ώστε να φτάσουμε (επιτέλους) σε ευρύτερες  εναλλακτικές ενωτικές συγκλήσεις.

 Έτσι μπορεί να  αποκατασταθεί ξανά το ενωτικό και συλλογικό πλαίσιο και θα εμπεδώσει την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις συλλογικότητες βήμα προς βήμα, για να ξανακερδηθεί η πίστη  στις δυνάμεις μας, για μια πολιτική ανάταξη με προοπτική.

 Όλα αυτά προϋποθέτουν  να υπάρξει σαφής και επεξεργασμένη  εναλλακτική προγραμματική στόχευση που θα κινείται αντιπαραθετικά στο σχέδιο των δανειστών και των εγχώριων υποστηρικτών τους, με σαφή μέτωπο  στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και την αντιλαϊκή πολιτική που προωθούν οι εγχώριοι και ξένοι κύκλοι.

Προγραμματικοί στόχοι που θα μπορούσαν να συμφωνηθούν και  αφορούν  την  αποφασιστικότητά  και εναντίωση όλων,  στην εκποίηση – ιδιωτικοποίηση όλων  των δημόσιων αγαθών αλλά και των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας.

5.        Εγκατάλειψη αλλά και άρνηση  του πλαισίου των ετήσιων πλεονασμάτων του 3,5% που μας επέβαλε το ιερατείο των Βρυξελλών και της ΟΝΕ.

6.       Κατάθεση ενός μεσο-μακροπρόθεσμου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα δίνει σαφή προτεραιότητα στις Δημόσιες επενδύσεις, την ενίσχυση της συνεταιριστικής και  οικολογικής ανάπτυξης καθώς και την ενίσχυση εναλλακτικών μορφών της αλληλέγγυας οικονομίας.

7.       Δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος σε πρώτη φάση,  σαφής ενίσχυση με την χρηματοδότηση των  δημόσιων επενδύσεων για την οικονομική στήριξη  του νέου παραγωγικού μοντέλου.

8.       Σαρωτικοί έλεγχοι, αξιολόγηση, νέα οργανογράμματα, μετρήσιμοι Οικονομικοί και Οργανωτικοί στόχοι που θα αναβαθμίζουν συνολικά και ποιοτικά την Κεντρική αλλά και  Περιφερειακή αυτοδιοίκηση, καθιστώντας της  πλήρως  αντιγραφειοκρατική, με την εκτεταμένη εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην διοίκηση και το κράτος.

9.       Σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, μέσα από ένα συγκεκριμένο οικονομικό και φορολογικό πλαίσιο που θα διασφαλίζει τα κοινωνικά δικαιώματα,  την εργασία και την απασχόληση.

10.   Σχεδιασμός και ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας,  έμφαση στην καινοτομία και ενίσχυση της δημιουργική πρωτοβουλία των ομαδικών μοντέλων στον πρωτογενή τομέα και τον τριτογενή τομέα.

11.   Ενίσχυση των εναλλακτικών μορφών στην οικονομία με την προώθηση αυτοδιαχείρησης.

12.   Ριζική αλλαγή του επενδυτικού & φορολογικού πλαισίου, που θα απλοποιεί τις διαδικασίες και θα αλλάξει συνολικά την φορολογία των επιχειρήσεων, (μειώνοντας άμεσα τους συντελεστές και αλλάζοντας ριζικά την φιλοσοφία και την φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων, φορολογώντας τες στην πηγή  και μέσα από τον οικονομικό κύκλο και ¨τσίρο” των επιχειρήσεων,  με πολύ χαμηλούς συντελεστές,,  δίνοντας όμως ταυτόχρονα ισχυρά κίνητρα σε όσες επιχειρήσεις επανα- επενδύουν μέρος ή το σύνολο των κερδών τους,  ενισχύουν έμπρακτα τις θέσεις εργασίας, με προτεραιότητα την πλήρη εργασία και όχι στην εκτεταμένη υποαπασχόληση των εργαζομένων.

13.   Ριζική αλλαγή της σχέσης των άμεσων και έμμεσων φόρων.

14.   Κατάργηση όλων των μνημονιακών και αντεργατικών νόμων που επιβλήθηκαν από το 2010 και εντεύθεν.

15.   Νέο Νομοθετικό συνδικαλιστικό πλαίσιο, που θα ενισχύει την αυτονομία και αυτοτέλεια των συνδικάτων, από το κράτος και τα κόμματα. Θεσμική  ενίσχυση του ρόλου του σ/κ με ουσιαστικές αρμοδιότητες  στον κοινωνικό ρόλο και έλεγχο, στις   

16.   Εκτεταμένο σχέδιο αναδιάρθρωσης ολόκληρης  της κεντρικής δημόσιας διοίκησης, με εισαγωγή εσωτερικών και συμφωνημένων αντικειμενικών  κανόνων αυτοελέγχου και αξιολόγησης των δομών της διοίκησης σε όλες τις βαθμίδες της,

17.   Χρονοδιάγραμμα με επανασχεδιασμό της λειτουργίας του ρόλου που καλείται να έχει η Περιφερειακή  και Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο νέο παραγωγικό μοντέλο. Π.χ. Δημιουργία πολεοδομικών δήμων κ.ά) που θα διευκολύνουν αποφασιστικά την οργανωτική και οικονομική αυτοτέλεια των δήμων των μεγάλων πόλεων.

18.   Δημόσιος και κοινωνικός Έλεγχος στις ΔΕΚΟ, που άπτονται των βασικών αναγκών της κοινωνίας και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. (ενέργεια, Νερό, συγκοινωνίες)

19.   Ενεργητική πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος και προώθηση της πράσινης και ¨κυκλικής¨ οικονομίας.

20.   Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που θα ενισχύει την εθνική ανεξαρτησία και την ειρήνη στην περιοχή με την έμπρακτη ουδετερότητα της από τους επιθετικούς συμμαχίες. (ΝΑΤΟ).

21.   Μη εφαρμογή των δημοσιονομικών κατευθύνσεων και δεσμεύσεων της Ε.Ε  προετοιμασία εξόδου-αποδέσμευσης από την ΟΝΕ & Ε.Ε

22.   Προώθηση της Βαλκανικής και Παρευξείνιας Οικονομικής και Πολιτικής συνεργασίας ως αντίβαρο στις ασφυκτικές πιέσεις του ¨ευρωιερατείου της ΟΝΕ¨.