Το κείμενο κάνει αναφορά στις εξελίξεις του τελευταίου χρόνου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ και την Πολιτική Κϊνηση για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, καθώς και στις πολιτικές και προγραμματικές θέσεις τους κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων.
Είναι η δεύτερη φορά το τελευταίο διάστημα που το θεωρητικό περιοδικό του κόμματος ασχολείται με το θέμα, γεγονός που πιστοποιεί, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον για τα όσα συμβαίνουν στις πέραν του ΚΚΕ κομμουνιστικές αναζητήσεις και πρακτικές.
Επίσης, πιστοποιεί και αποκαλύπτει το πως προσεγγίζει τις διεργασίες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις δυνάμεις που την συναποτελούν το ιστορικό κόμμα της κομμουνιστικής αναφοράς, το αποκλειστικό και μόνο, σύμφωνα με τη γνώμη του, κομμουνιστικό κόμμα.
Έχει ιδιαίτερη σημασία να μην υποκύψουμε στον πειρασμό μιάς απάντησης ανάλογου, προς το κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής, ύφους!…
Γιατί θεωρούμε πως είναι ανάγκη να μείνουμε προσηλωμένοι στην ουσία και στην επιδίωξη: να ανοίξει ένας ουσιαστικός, έστω και έμμεσος, διάλογος αντίστοιχος της σοβαρότητας και κρισιμότητας των εξελίξεων, της ζωής που βιώνει η εργατική τάξη και η νεολαία.
Στείρα αντιπαράθεση χαρακτηρισμών και αυθαίρετων πολιτικών και θεωρητικών συμπερασμάτων αντιστοιχούν μόνο σε όσους δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης και της δυναμικής της.
Εξάλλου, η κριτική είναι μέρος της πραγματικότητας και ταυτόχρονα υπέρβαση της, ακριβώς γιατί επιδιώκει να συμβάλλει στην αλλαγή της μέσω του συλλογικού εργατικού αγώνα.
Ας σημειωθεί εδώ: η Πολιτική Κίνηση για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, η οποία συγκροτήθηκε στη συνέλευσή του στις 26 Ιουνίου της χρονιάς που τρέχει, έθεσε ως βασική επιδίωξή της να συμβάλλει στην πράξη και στο διάλογο των δυνάμεων κομμουνιστικής αναφοράς, σχετικά με τον κομμουνισμό και το κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας, αλλά και των δυνάμεων της Αριστεράς για την διαμόρφωση ενός προγράμματος ανατροπής της πολιτικής που υπηρετούν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από τα χρώματα με τα οποία ενδύουν τους εαυτούς τους, η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ.
Με αυτή την έννοια λοιπόν το κείμενο της ΚΟΜΕΠ, ανεξάρτητα με το τρόπο, τη μεθοδολογία ή την βασιμότητα ή αλήθεια των επιχειρημάτων και των τεκμηριώσεών του, συνιστά μια αφορμή ή ένα έναυσμα, μιας δημόσιας, όπως εξάλλου αρμόζει στις μαχόμενες αριστερές δυνάμεις, τοποθέτησης στα σπουδαία ζητήματα που προτάσσει.
Βέβαια το αναγκαίο θα ήταν ο δημόσιο διάλογος να ήταν οργανωμένος, αλλά έστω και έτσι, έστω έμμεσα, μπορεί να αποδειχθεί επωφελής για τη νεολαία, τους εργαζόμενους και το κομμουνιστικό κίνημα.
Ποιά είναι τα θέματα που θέτει το άρθρο:
-Ο ρόλος της εργατικής τάξης ως πρωτοπορίας των κοινωνικών αγώνων και της επανάστασης, ο χαρακτήρας των αλλαγών που συντελούνται στην εποχή μας στη σύνθεση και τη συνείδησή της, εξ αιτίας και των επιστημονικών και των κοινωνικών αλλαγών.
-Ο ρόλος και η σημασία της νεολαίας και ο χαρακτήρας του νεολαιίστικου κινήματος σήμερα.
-Η σχέση τακτικής και στρατηγικής, το πως προσεγγίζονται τα άμεσα αιτήματα και πως συνδέονται με τους στρατηγικούς στόχους.
-Η μετωπική πολιτική και γενικότερα η πολιτική συμμαχιών των κομμουνιστικών σχηματισμών.
-Ο χαρακτήρας της επανάστασης σε σχέση μάλιστα με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ο δεύτερος αναδεικνύεται ως λυδία λίθος, που μπορεί να κρίνει το παρόν και το μέλλον του κινήματος, καθώς οφείλεις να ορίσεις το παρελθόν προκειμένου να καθορίσεις και να κάνεις πειστικό το μέλλον.
-Ο τύπος του κόμματος της πρωτοπορίας, το «κόμμα νέου τύπου», ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία.
-Το ζήτημα του πολέμου, γενικά, αλλά και στην εποχή μας, όπου πληθαίνουν τα σημάδια μιας ανάφλεξης. Ο ρόλος των κομμουνιστών, τόσο πριν, αν και πόσο μπορούν και πρέπει να παλέψουν για να τον αποτρέψουν, όσο και κατά την εκδήλωσή του, πως μπορούν να τον μετατρέψουν σε επαναστατικό πόλεμο.
Αυτά είναι, κατά κατηγοριοποίηση τα θέματα που ανοίγει για συζήτηση το άρθρο, και τα οποία θίγονται εκεί δια μακρών.
Παρότι το άρθρο σε αρκετές περιπτώσεις αδικεί τις πολιτικές και θεωρητικές προσεγγίσεις των δυνάμεων στις οποίες ασκεί κριτική, υποκύπτοντας σε ευκολίες πολιτικής φύσεως, (προκειμένου να κάνει πιο πειστική την κριτική, κυρίως στο εσωτερικό του κόμματος), παρότι μερικές φορές παραποιεί ή απλουστεύει πολιτικές και θεωρητικές θέσεις (που δείχνει πως και μέσα στις γραμμές του, όπως και στον κύκλο της ευρύτερης επιρροής του, υπάρχει έντονος προβληματισμός και αναζήτηση), παρότι το πλαίσιο που θέτει είναι αρκούντως περιοριστικό και αφοριστικό, ας δούμε τη μισογεμάτη κι όχι την μισοάδεια όψη των πραγμάτων, επισημαίνοντας τη δυνατότητα μιας κριτικής αναζήτησης και ενός βαθύτερου διαλόγου.
Τα όσα έχουν συμβεί, με τις τόσες καταρρεύσεις, η σημερινή αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος να διαμορφώσει μαζικά κινήματα και να ασκήσει το ρόλο του της πρωτοπορίας, η θεωρητική αμφισβήτηση και η πολιτική αμφιβολία που κυριαρχούν, δεν επιτρέπουν ούτε αυταρέσκεια ούτε επιδείξεις επάρκειας. Απαιτούν συλλογική και διαλεκτική συζήτηση και αναζήτηση. Και σε αυτή την προσπάθεια χρειάζεται όλοι να στρατευτούμε.
Και αντίθετα από ό,τι πιστεύεται συχνά στις ιερές μονές του Αγίου Όρους, όπου θεωρούν την αλήθεια αποκλειστικό δικαίωμα, από μια τέτοια συζήτηση και αναζήτηση θα βγουν όλοι κερδισμένοι.
