Η Σκύλα και η η Χάρυβδη

Τα εγκαίνια της 83^ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης ανέδειξαν σε όλη την έκτασή του το πολιτικό αδιέξοδο της κατ’ ευφημισμό «μεταμηνονιακής» Ελλάδας.

Με όλο το νομικό και θεσμικό οικοδόμημα των τελευταίων ετών που επέβαλε τη νεοφιλελευθεροποίηση του νεοελληνικού καπιταλισμού να παραμένει, την επιτήρηση, την πολιτική της πλεονασματικής υπερβολής και της επιμένουσας λιτότητας να διαιωνίζεται, με το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εκμεταλλεύσεων να συνεχίζει και με την πολιτική εξάρτηση της χώρας να ολοκληρώνεται συμπληρώνοντας την αντίστοιχη οικονομική, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ αναζητά πολιτική διαφυγή μέσα από τα επικοινωνιακά τερτίπια, την αριστερίστικη εμμονή σε επουσιώδη και το αναμάσημα των υποσχέσεων και της πολιτικής του φιλοδωρήματος.

Από την άλλη, η Αξιωματική Αντιπολίτευση παγιδεύεται σε μια αναγκαστική και δύσκολη αποστολή: αλήθεια πως να αντιπαρατεθεί σε μια Κυβέρνηση που δείχνει πως τα καταφέρνει περίφημα σε αυτά που η ίδια θα ήθελε να εφαρμόσει, δηλαδή την καθυποταγή στα ουσιαστικά προτάγματα των δανειστών και την εξυπηρέτηση του σχεδίου της νεοφιλελεύθερης συντηρητικοποίησης; Πιεζόμενη από τη χαμαιλεόντια προσαρμοστικότητα του κυβερνώντος πολιτικού προσωπικού, αναγκάζεται να επιστρέψει στα θολά νερα της άκρας δεξιάς.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη: οι ταχέως μεταλλασσόμενοι σοσιαλφιλελεύθεροι (στην πιο επιεική ανάγνωση) του ΣΥΡΙΖΑ και το διαμορφούμενο μείγμα άκρας δεξιάς και νεοφιλελευθερισμού στη Νεα Δημοκρατία. Θλιβεροί κομπάρσοι, υποταγμένοι στα  συμφέροντα, το υπόλοιπο του ΠΑΣΟΚ και οι πολιτικοί σχηματισμοί με ημερομηνία λήξης, ΠΟΤΑΜΙ και Ένωσης Κεντρώων.

Η πολιτική βεβαίως δεν γίνεται με γενικεύσεις και απλοποιήσεις. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις υπαρκτές διαφορές – μικρές και μεγάλες – μεταξύ των παρατάξεων που επροσωπούνται στο ελληνικό Κοινοβούλιο, αντιμετωπίζοντάς τες αναλόγως.

Το μέτωπο της αντιπαράθεσής μας όμως είναι ένα και συμπαγές: είναι αυτό που μας διαχωρίζει από το σύνολο της δυνάμεων συντήρησης της χώρας, που ανεξαρτήτως των αποχρώσεων καταστρέφουν τις σημερινές γενιές και υποθηκεύουν τις μελλοντικές.

Είναι συνάμα αυτό που μας θέτει προ της μεγάλης, ιστορικής ευθύνης μας ενόψει των πολιτικών εξελίξεων της επόμενης χρονιάς: τη συγκρότηση ενός μεγάλου, προοδευτικού, ριζοσπαστικού κινήματος που θα μπολιάσει εκ νέου, σε συνάρτηση με τις δυνατότητες αλλά και τις δεδομένες ή δοσμένες δυσκολίες της εποχής, τα ζητούμενα της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Σε αυτό το εντεινόμενο πολιτικό αδιέξοδο της χώρας η Σοσιαλιστική Προοπτική θα είναι παρούσα, συμμέτοχη και αρωγός στους αγώνες του ελληνικού λαού για την ανάκτηση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, για μια πορεία κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμης ανάπτυξης, για την ανταπόκριση στον ρόλο που του επεφύλαξε η ιστορία, σε μια περιοχή όπου, για μια ακόμη φορά, συγκεντρώνονται τα εγκλήματα, αλλά ταυτόχρονα αχνοφαίνονται κι οι ελπίδες.