21ος αιώνας, η ευκαιρία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

Η σοσιαλδημοκρατία είναι μια ιδεολογία η οποία δοκιμάστηκε έντονα τόσο το 19^ο αιώνα όσο και τον 20^ο . Τα γεγονότα που συνέβησαν , είχαν ως αποτέλεσμα ριζικές μεταβολές τόσο στην πολιτική της ταυτότητα όσο και στα ιδεολογικά της προγράμματα .  Οι μεταβολές αυτές παρόλο που ήταν αποτέλεσμα των συγκυριών της κάθε εποχής , την  οδήγησαν σε εσωτερική σύγχυση  . Από τη μία υπήρχαν εκείνοι οι οποίοι πίστευαν πως έπρεπε να διατηρήσει την ταυτότητα της όπως συγκροτήθηκε ενώ από την άλλη υπήρχαν αυτοί που πίστευαν πως έπρεπε να αντιληφθεί πως έχουν αλλάξει οι συνθήκες και ήταν απαραίτητο να προσαρμοστεί σε αυτές .  Η συγκεκριμένη αντίληψη  γνωστή και ως τρίτος δρόμος επικράτησε δίνοντας στα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής οικογένειας μια πρόσκαιρη εκλογική επικράτηση δημιούργησαν όμως ένα μεγάλο χάσμα με την κοινωνία .

Ο άμεσος διαχωρισμός πολιτικής και κοινωνίας  , προκάλεσε έντονη σύγχυση όχι μόνο στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας αλλά σε όλα τα πολιτικά κόμματα και όλες τις πολιτικές ιδεολογίες .  Η σύγχυση σταδιακά μετατράπηκε σε αναταραχή κάτι που προκάλεσε σημαντικά προβλήματα , η ανικανότητα διαχείρισης των οποίων προκάλεσε ένα αίσθημα χάους . Καθοριστικοί παράγοντες στη διόγκωση της κατάστασης  υπήρξαν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν και διαδραματίζονται τον 21^ο αιώνα .  Πρώτα από όλα η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 2007 , είχε ως αποτέλεσμα την φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού του πλανήτη το οποίο οδηγήθηκε στην απόγνωση .  Το πρόβλημα ενίσχυσαν οι πόλεμοι στις περιοχές της Μέσης Ανατολής το 2011 ,  προϊόν των οποίων ήταν ο τεράστιος αριθμός αύξησης προσφύγων και μεταναστών στις χώρες της Ευρώπης .

Λύσεις παρουσιάστηκαν πολλές , τόσο από τα κόμματα της Αριστεράς τα οποία ερμήνευσαν εξαιρετικά την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων και κατάφεραν να  την αποτυπώσουν εκλογικά λαμβάνοντας σημαντικά ποσοστά σε όλες τις χώρες της Ευρώπης όσο και από τον εθνικιστικό χώρο που βρήκε στο πρόσωπο των προσφύγων και των μεταναστών  την αιτία του προβλήματος .   Όσες όμως από τις προαναφερθείσες λύσεις προτάθηκαν υπήρξαν είτε ουτοπικές είτε αναποτελεσματικές.  Το πρόβλημα όμως όχι μόνο παραμένει αλλά με την έξαρση της πανδημίας του Covid-19 το 2020 , είναι πλέον ανεξέλεγκτο , καθώς ο νεοφιλελευθερισμός που επικράτησε μετά την αποτυχία των παραπάνω ιδεολογιών , όχι μόνο απέδειξε πως είναι ανεπαρκής αλλά και επικίνδυνος  .

Η λύση βρίσκεται ξανά στις ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας . Όταν έληξε ο Β ’Παγκόσμιος πόλεμος τα κόμματα που την αντιπροσώπευαν ανέλαβαν με μεγάλη επιτυχία την οικονομική ανασυγκρότηση αλλά και την ολική αποκατάσταση όλων των ζημιών που είχαν προκληθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου .  Αντιλαμβάνοντας πως η ανατροπή του καπιταλισμού που υπόσχονταν τα κομμουνιστικά κόμματα είναι ανέφικτο να πραγματοποιηθεί στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης , προχώρησε  στην θεμελίωση ενός ισχυρού δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά και στην εθνικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων που συνέβαλλαν στην «άνθιση» της οικονομίας . Το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα .  Πρέπει να βγει από το «πολιτικό περιθώριο» που την έχουν τοποθετήσει και με ριζοσπαστικές αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικές πολιτικές να προχωρήσει σε εκτόνωση της κρίσης . Την δεκαετία του 1950 και 1960 , οι χώρες της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Σουηδίας που επιχείρησαν το συγκεκριμένο εγχείρημα είδαν άμεσα αποτελέσματα . Αντίθετα χώρες όπως η Ελλάδα που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα βρέθηκαν αντιμέτωπες με  βαρύτατες συνέπειες που ταλαιπώρησαν τον λαό τους για πάνω από τριάντα χρόνια .

Ο συνδυασμός ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού είναι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη για την εκτόνωση της κρίσης που την απασχολεί . Η συγκεκριμένη αντίληψη άρχισε να γίνεται αποδεκτή ήδη από ορισμένα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τα οποία έχουν προχωρήσει στις ανάλογες κινήσεις . Στη Γερμανία το SPD , προχωρά σε συμμαχία με τους Πράσινους ενώ στην Πορτογαλία ετοιμάζεται κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατικού Κομμουνιστικού και του κόμματος του Μπλόκο της Αριστεράς.

Παράλληλα το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο  κράτους προνοίας αποτελεί  μοναδική λύση για την αντιμετώπιση της πανδημίας .  Σύμφωνα με αυτό η υγεία αποτελεί καθολικό δικαίωμα όλων των πολιτών .  Για τη θεραπεία του Covid , δεν μπορεί να εφαρμοστεί καμία άλλη πολιτική .  Η ανθρώπινη ζωή αποτελεί ύψιστη αξία και η προστασία της πρέπει να είναι βασικό μέλημα κάθε κράτους . Βάσει του φιλελεύθερου μοντέλου που επικρατεί η ανθρώπινη ζωή προστατεύεται μόνο σε περίπτωση που η προστασία είναι οικονομικά κερδοφόρα .

Οι σοσιαλδημοκράτες λοιπόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης έχουν μία ιστορική ευκαιρία όχι απλά να αυξήσουν τα ποσοστά τους  στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά να μετατραπούν ξανά σε κυρίαρχοι του «πολιτικού παιχνιδιού» . Είναι η μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν την κατοχύρωση των κεκτημένων όλων αυτών των χρόνων αλλά και με τρόπο ομαλό να οδηγήσουν την «γηραιά ήπειρο» να εξέλθει νικήτρια από τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει .  Η απόδειξη στη θεωρία αυτή βρίσκεται στη χώρα της Ισπανίας . Οι πολιτικές που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση PSOE και Podemos έχουν καταστήσει τον Πέδρο Σάντσεθ και το κόμμα του, κυρίαρχους  σε ένα έθνος το οποίο  ιστορικά ρέπει σε εθνικιστικές εξάρσεις .

Διονύσης Ασημιάδης