Το Πρόβλημα του Φαρμάκου στην Ελλάδα του 21ου αιώνα (ένα διαχρονικό έγκλημα κατά του Ελληνικού λαού)

Το 2018 η Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία απασχολούσε πάνω από 15.000 εργαζόμενους με εγχώρια παραγωγή φαρμάκων που υπερέβαινε το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Η ετήσια εισαγωγή φαρμάκων στην Ελληνική αγορά υπερέβαινε τα τρία δις ευρώ ενώ εξαγωγές φαρμάκων ανέρχονταν περίπου σε ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Το Ελληνικό φάρμακο αποτελεί αυτή τη στιγμή το δεύτερο σε αξία εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδας.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;

Σήμερα, το 2021, στην Ελλάδα το ‘’φάρμακο’’ είναι αγαθό σε έλλειψη, ίσως όσο ποτέ άλλοτε. Περισσότερα από 400 φαρμακευτικά ιδιοσκευάσματα* λείπουν από τα ράφια των Ελληνικών φαρμακείων και η κυβέρνηση των ‘’αρίστων’’ της Νέας Δημοκρατίας παρουσιάζει πολύ πεσμένα αντανακλαστικά. Τα έχει ‘’ελαφρώς χαμένα’’; Όχι! απλώς κάνει ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δηλαδή ‘’την πάπια’’. Κανείς δε θέλησε να θίξει τις εξαγωγές, οι οποίες προσθέτουν πόντους στη θετική οικονομική εμφάνιση της χώρας, ούτε επίσης τις επιχειρήσεις οι οποίες ασκούν εξαγωγική δραστηριότητα, για να μη θιγεί και η δική τους οικονομική εικόνα. Οι εξαγωγές φαρμάκων όμως, δεν είναι μόνο ελληνικά φάρμακα, εγχώριας παραγωγής, αλλά κυρίως εισαγόμενα, τα οποία επανεξάγονται. Η ευκαιριακή απαγόρευση εξαγωγών σε κάποια φάρμακα δεν λύνει το πρόβλημα γιατί οι εξαγωγείς συγκεντρώνουν ποσότητες στις αποθήκες τους, και με τη λήξη της απαγόρευσης τα εξάγουν μαζικά.

Ιστορικά μέχρι το 1983 υπήρχε στην Ελλάδα ένας ιδιωτικός τομέας παραγωγής και διακίνησης του φαρμάκου ο οποίος δεν μπορούσε να καλύψει της ανάγκες του Ελληνικού κράτους. Μετά το έτος αυτό η εικόνα άλλαξε ριζικά όταν, επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου, ψηφίσθηκε το θεσμικό πλαίσιο της παρέμβασης της πολιτείας στο κύκλωμα των «φαρμάκων».  Κεντρικό ρόλο έπαιξε ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου (ΕΟΦ), ο οποίος πλαισιώθηκε από την Εθνική Φαρμακοβιομηχανία (ΕΦ, Ν. 1316/1983 κεφ. Β , άρθρο 15) και την Κρατική Φαρμακαποθήκη (ΚΦ, Ν. 1316/1983 Κεφ Γ, άρθρο 23, ΦΕΚ Α 3/11.1.1983) με δημοσίευση των καταστατικών λειτουργίας τους τον επόμενο χρόνο (ΠΔ 171/84 ΦΕΚ 3.5.1984 Α 57 και ΠΔ 172/84). Η Κρατική Φαρμακαποθήκη (ΚΦ) άρχισε την λειτουργία της τον Ιούλιο του 1984 και ήταν επικερδής. Παράλληλα το ΚΕΕΦ  (Κέντρο Έρευνας Ελέγχου  Φαρμάκων) ενσωματώθηκε στον ΕΟΦ. Σκοπός της πρώτης πενταετούς λειτουργίας της ΕΦ ήταν η κάλυψη του 15% της αγοράς φαρμάκου με σκευάσματα δημόσιας παραγωγής. Ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης. Παρόλα αυτά η νεοσύστατη αυτή Φαρμακοβιομηχανία προέβη σε βραχύ χρονικό διάστημα σε σειρά ενεργειών και επενδύσεων ύψους περίπου 10 δις δρχ. οι οποίες άλλαξαν το τοπίο του φαρμάκου (δευτεροβάθμιο εργαστήριο ποιοτικού ελέγχου και μονάδα παραγωγής φαρμάκων στην Παλλήνη Αττικής 1,8 δισ. δρχ.,  μονάδα παραγωγής αντιβιοτικών στον Άγιο Στέφανο της Πάτρας 1,7 δισ. δρχ., αγορά της ΧΡΩΠΕΙ 2,5 δις. δρχ., δημιουργία μονάδας παραγωγής διαλυμάτων / σάκων περιτοναϊκής κάθαρσης σε συνεργασία με τη ΒΙΟΣΕΡ στα Τρίκαλα, δημιουργία εργοστασίου στη μονάδα της Παλλήνης με στόχο την ανάπτυξη νέων φαρμακευτικών προϊόντων και βελτίωση ήδη υπαρχόντων  φαρμάκων, Αγορά εργοστασίου συρρίγγων της ιδιωτικής Εταιρίας Dimmers στην Πάτρα μέσω του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, σχεδιάζει μονάδα παραγωγής φίλτρων αιμοκάθαρσης στη Λάρισα).

Η αντίδραση των Ελλήνων φαρμακοβιομηχάνων υπήρξε εντονότατη  (Βασίλης Αλεξάκος, πρόεδρος του ΣΦΕΕ, 1^ο Συμπόσιο Φαρμακευτικού Μάρκετινγκ, 1989) και επί κυβερνήσεως κ. Κ. Μητσοτάκη ιδρύθηκε το ΙΦΕΤ (Ινστιτούτο Φαρμακευτικής Έρευνας και Τεχνολογίας) το οποίο λειτουργεί ως ΑΕ και είναι ΝΠΔΔ. Το ΙΦΕΤ ‘’απορρόφησε’’ την ΕΦ και της ΚΦ με βάση το ν. 1965/1991 28.9.1991 (ΦΕΚ 146 Α/1991). Ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή οι οποίες συμπλήρωσαν το έργο του κ. Μητσοτάκη και  εξαφάνισαν ότι είχε δημιουργηθεί επί Α. Παπανδρέου. Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί το κλείσιμο της ΕΛΒΙΟΝΥ στην Πάτρα που είχε φτάσει να παράγει 42 εκατομμύρια σύριγγες ετησίως, ποσό που κάλυπτε το 50% των αναγκών της Ελληνικής αγοράς. Αυτός ήταν ο εξορθολογισμός των οικονομικών της υγείας που επαγγέλονταν η τότε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Παρά το σύντομο βίο της, η συμβολή της ΕΦ στο ΕΣΥ ήταν βαρυσήμαντη δεδομένου ότι οι τιμές των φαρμάκων την περίοδο 1985 – 1990 ήταν πολύ χαμηλότερες από τις μετά το 1990 τιμές, όταν είχε διαλυθεί η ΕΦ, και παρά το γεγονός της αύξησης της τιμής του δολαρίου που ίσχυε την περίοδο 1985 – 1990. Μέσα από όλο αυτό το γαϊτανάκι των συγχωνεύσεων από τις συντηρητικές κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1991 – 2009 η κατάληξη ήταν όχι η προαγωγή της δημόσιας υγείας αλλά η απογύμνωση της χώρας από κάθε κρατική δραστηριότητα παραγωγής φαρμάκων-υγειονομικού υλικού και η παράδοση του εφοδιασμού των νοσοκομείων και όλης της χώρας στις επιδιώξεις των κάθε είδους προμηθευτών, που σε ορισμένες περιπτώσεις εισήγαν υλικά αμφίβολης ποιότητας.  Δυστυχώς για το χάλι αυτό ουδέποτε αναζητήθηκαν ευθύνες.

Τιμές Φαρμάκων                                                                                                                       

Από το 1992 ο καθορισμός των τιμών των φαρμάκων βασίσθηκε στον μέσο όρο των τριών χαμηλότερων τιμών τις οποίες είχε το φάρμακο στις ευρωπαϊκές χώρες (ν. 19/92, παρ. 6, άρθρο 1). Η απόφαση αυτή ακυρώθηκε το 1997 επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη και αποφασίσθηκε οι τιμές των φαρμάκων να καθορίζονται από τη χαμηλότερη ex factory τιμή της Ευρώπης. Η απόφαση αυτή επέφερε μεγάλη μείωση στην τιμή των φαρμάκων αλλά οι φαρμακοβιομήχανοι προσέφυγαν στο ΣτΕ το οποίο, το 2001, ακύρωσε τη ρύθμιση. Εν τω μεταξύ το 1998 η προστασία του Πρωτότυπου Φαρμάκου αποφασίσθηκε να είναι δεκαετούς διάρκειας από τα πέντε έτη που ήταν μέχρι τότε. Η πρακτική που ακολουθήθηκε διεθνώς με την λήξη της προστασίας του προτύπου ήταν η παραγωγή δραστικής ουσίας ελαφρά διαφορετικής από την προηγούμενη η οποία διαφημίζονταν ως αποτελεσματική με λιγότερες παρενέργειες από την αρχική, βαφτίζονταν πρωτότυπο και είχε προστασία από το νόμο για άλλα δέκα χρόνια. Με τον ν. 3408/2005 άλλάξε για άλλη μια φορά ο τρόπος κοστολόγησης των φαρμάκων. Λαμβάνεται υπόψη ο μέσος όρος των τριών χαμηλότερων τιμών του φαρμάκου σε δύο από τα κράτη μέλη της ΕΕ πριν από την 1.5.2004 περιλαμβανομένης και της Ελβετίας και από ένα από τα 10 κράτη που προσχώρησαν στην ΕΕ την 1.5.2004. Ο νόμος 3457/2006 κατάργησε την λίστα φαρμάκων που θεωρήθηκε ότι δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη φαρμακευτική δαπάνη. Ο τρόπος που χειρίστηκαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τις τιμές των φαρμάκων την περίοδο των μνημονίων κατέληξε σε σκάνδαλο που έχει ονομασθεί  ‘’σκάνδαλο Novartis’’ και η υπόθεση αυτή βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια στα δικαστήρια για καταλογισμό ευθυνών.

ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ (Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα)

Τη δεκαετία του 1990 θεσμοθετήθηκε η κατηγορία των ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ (Υα/776/93, ΦΕΚ Β 536 / 20.7.93, Υ2α/οικ. 22261, ΦΕΚ Β 284/8.3.2002, Υ6α/28403/01 ΦΕΚ Β 684/31.5.2002, Δ.ΥΓ3(α)/127858, ΦΕΚ Β 284/12.2.2004, ΔΥΓ3(α)/ 83657, ΦΕΚ Β 59/24.1.2006). Με τις αποφάσεις αυτές τα ασφαλιστικά ταμεία απαλάχτηκαν από ποσοστό άνω του 10% των συνολικών εξόδων τους και η δαπάνη αυτών των φαρμάκων μετατοπίσθηκε στον ασθενή.

Οι τιμές των ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ καθορίζονται με τις διατάξεις της απόφασης Γ5(α)οικ. 38152, ΦΕΚ Β 1761/2.5.2017 εντός και εκτός των Νοσοκομείων, για εγχώρια και μη ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ και πάντοτε μετά από διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης και φαρμακοβιομηχάνου σύμφωνα με το νόμο. Οι διαφημίσεις αποτελούν την πηγή πληροφόρησης για την επιλογή των ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ η οποία όμως είναι ανεπαρκής, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος οι ’‘καταναλωτές’’ να οδηγηθούν πιθανόν σε εσφαλμένη επιλογή και χρήση φαρμάκων γεγονός που περιέχει κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Τα διαφημιστικά μηνύματα θα έπρεπε να δίδονται με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή και ακρίβεια δεδομένης της ειδικής και ευαίσθητης θέσης που κατέχει η διαφήμιση φαρμακευτικών προϊόντων. Δυστυχώς πολλές από τις άδειες που έχουν δοθεί κατά καιρούς δεν είναι οι πρέπουσες και πρέπει να γίνει επανεκτίμηση όλων των ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ δεδομένου ότι η έλλειψη πληροφοριών αλλά και η κατάσταση του χρήστη μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές απώλειες υγείας.  Μερικά δε από αυτά είναι εμφανώς δυνητικά επικίνδυνα για τον ασθενή. Άλλος λόγος επανεξέτασης του καταλόγου των ΜΗΣΥΦΑ είναι ότι σε αυτόν περιλαμβάνονται σκευάσματα χρήσιμα για την πρόληψη παθήσεων οι οποίες επιβαρύνουν σημαντικά το σύστημα υγείας. π.χ. τα αντισυλληπτικά.                                                                                                                             

Η τιμή των ΜΗΣΥΦΑ δεν ελέγχεται, έτσι π.χ. το Ibuprofen των 600 mg που συνταγογραφείται κοστίζει λιγότερο από 2,0 (ΛΤ) ευρώ ενώ το Ibuprofen των 400 mg που είναι ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ κοστίζει περισσότερο από 5,25 (ΛΤ) ευρώ. Και δεν είναι μόνο το κόστος που προκαλεί. Με ποια λογική το ίδιο φάρμακο μπορεί να είναι συνταγογραφούμενο και μη συνταγογραφούμενο ταυτόχρονα; Τα ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ θα πρέπει να πάψουν να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης κράτους και βιομηχανιών και φυσικά τα φάρμακα αυτά δεν μπορούν να μπουν σε ένα ράφι σούπερ μάρκετ και ο πελάτης να τα πάρει από εκεί. Μια καλή προσέγγιση των ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ θα ήταν η μετατροπή τους σε  Μ.Υ.ΣΥ.ΦΑ  δηλαδή  Μη Υποχρεωτικά Συνταγογραφούμενα Φάρμακα.

Μνημόνια

Η υπαγωγή της χώρας σε εποπτεία οδήγησε σε μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης (από 34,8% της συνολικής δαπάνης για την υγεία το 2011 σε 28,4% το 2014). Η μείωση αυτή ήταν αποτέλεσμα θεσμικών παρεμβάσεων. Αποτέλεσμα της μεγάλης μείωσης των δαπανών του δημοσίου στο φάρμακο ήταν η μετατόπιση της δαπάνης στον ιδιωτικό τομέα (δηλαδή τον ασθενή). Ο μέσος όρος μηνιαίας δαπάνης ανά νοικοκυριό για την υγεία το 2014 παρουσίασε μείωση κατά 21% σε απόλυτα μεγέθη σε σχέση με το 2009, όμως το ποσοστό δαπανών για την υγεία στο σύνολο των δαπανών του νοικοκυριού ήταν υψηλότερο του 2009. Αυτό οφείλεται στην αυξημένη συμμετοχή του ασθενή στη δαπάνη.

Η τρίτη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ (2016) δεν μπόρεσε να λύσει τα προβλήματα του κλάδου του φαρμάκου. Δεδομένου ότι η υγεία είναι δημόσιο αγαθό θα έπρεπε τα γενόσημα φάρμακα να διατίθενται δωρεάν ή εάν δεν είναι αυτό δυνατό να επανέλθουμε στις συμμετοχές προ του 2009. Και μάλιστα η συμμετοχή αυτή των ασθενών στη φαρμακευτική δαπάνη να έχει και εισοδηματικά κριτήρια, έτσι ώστε να μην επιβαρύνοντα όλοι το ίδιο. Αυτό όμως απαιτεί την ύπαρξη Εθνικής Φαρμακοβιομηχα-νίας.

Διακίνηση φαρμάκων
Η διακίνηση των φαρμάκων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ελεύθερη. Παρατηρείται δε το φαινόμενο κάποια φάρμακα να εισάγονται στις Ελληνικές φαρμακαποθήκες και την επόμενη μέρα να εξάγονται, πιθανόν και στη χώρα προέλευσης, λόγω διαφοράς τιμής μεταξύ Ελλάδος και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η έκταση του φαινομένου είναι τέτοια που δημιουργείται τεχνητή έλλειψη πολλών φαρμάκων με επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και μάλιστα σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού όπως π.χ. οι καρκινοπαθείς των οποίων η δόση του φαρμάκου δεν μπορεί να καθυστερεί. Εντονότατη είναι η έλλειψη που παρατηρείται αυτές τις ημέρες δεδομένου ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έδειξε μειωμένα αντανακλαστικά με αποτέλεσμα τη διαμαρτυρία πλέον όχι μόνο του κόσμου αλλά και συλλογικών οργάνων. Θα πρέπει να απαγορευτεί δια νόμου η επανεξαγωγή φαρμάκων ανεξάρτητα οδηγιών της ΕΕ**. Τεχνητή έλλειψη φθηνών φαρμάκων έχει παρατηρηθεί σε περιπτώσεις εμφάνισης νέων σκευασμάτων τα οποία είναι ακριβότερα και πρέπει να προωθηθούν. Και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει οι μεθοδεύσεις αυτού του τύπου να διώκονται. Επίσης θα πρέπει να παταχθεί η ανακοστολόγηση του ιδίου φαρμάκου μέσω αλλαγής συσκευασίας (π.χ. κουτί που έχει 100 χάπια αποσύρεται και διοχετεύεται στην αγορά το ίδιο φάρμακο με την ίδια τιμή με συσκευασία που περιέχει 30 χάπια). Υπάρχουν δε και οι περιπτώσεις όπου η βιομηχανία Ελληνική και διεθνής αποσύρει παλαιά σκευάσματα απλώς και μόνο διότι η τιμή τους θεωρείται πολύ χαμηλή (ασύμφορη οικονομικά) παρά το γεγονός ότι τα φάρμακα αυτά εξακολουθούν να είναι χρήσιμα στον ασθενή. Εδώ φαίνεται πάλι η αναγκαιότητα ύπαρξης Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας μιας και τον ιδιωτικό τομέα τον ενδιαφέρει μόνο το κέρδος.

Νομοθεσία σχετικά με το Ιδιοκτησιακό/εργασιακό  καθεστός των φαρμακείων                                                                                                 

Μέχρι την έναρξη της κρίσης το 2010 το επάγγελμα του φαρμακοποιού ήταν : ελληνικό, οικογενειακό, με ίδια κεφάλαια, συνυφασμένο με το πτυχίο του Φαρμακοποιού. Ο νόμος προέβλεπε ένα φαρμακείο ανά 1500 κατοίκους. Επί Υπ. A. Λοβέρδου έγινε ένα ανά χιλίους κατοίκους. Αυτή τη στιγμή ο Νομός Θεσσαλονίκης έχει > 1300 φαρμακεία δηλ. περισσότερα από όσα έχει όλη η Αυστρία. Συνεπώς δεν υπήρχε καμία περαιτέρω ανάγκη απελευθέρωσης του ιδιοκτησιακού καθετώτος. Δυστυχώς το ΠΔ 64/2018 επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε την πόρτα στο μεγάλο κεφάλαιο (οποιοσδήποτε μπορεί να ανοίξει φαρμακείο αρκεί στο μετοχικό κεφάλαιο να υπάρχει φαρμακοποιός με 33%) παρά τις αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου το οποίο θεωρεί επικίνδυνη για την υγεία και τα συμφέροντα των αρρώστων την παρουσία μη φαρμακοποιών μέσα στα φαρμακεία (19.5.2009/ υποθέσεις C-531/06 και C-171/07). Ο νόμος πρέπει να αλλάξει, όπως πρέπει να αλλάξει και ο νόμος που ελέγχει τις συστεγάσεις φαρμακείων (ανεπαρκής, δυνατότητα κατευθυνόμενης συνταγογράφησης σε περιπτώσεις συστέγασης με ιατρούς).  Σα να μην έφτανε αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το άρθρο 160 §1, του Νόμου 4600, ΦΕΚ 43 Α, 9.3.2019 (Ρυθμίσεις Φαρμακείων και ζητημάτων Δημόσιας Υγείας)  έδωσε την άδεια, επίσημα για πρώτη φορά,  ο φαρμακοποιός να προβαίνει στη διενέργεια εποχικού εμβολιασμού και στη χορήγηση αντιτετανικού ορού και χαρακτήρισε τα φαρμακεία Μονάδες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Με βάση το νόμο αυτό οι εμβολιασμοί θα γίνονται μετά από σχετική πιστοποίηση που θα χορηγείται από τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο (ΠΦΣ). Ο νόμος αυτός αποτελεί ένα ακόμη σκαλοπάτι υποβάθμισης της υγείας των Ελλήνων που έχει αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια αλλά επιταχύνθηκε την εποχή των μνημονίων με τη συνεργασία και συμβολή των Ευρωπαίων «ετέρων». Με το  άρθρο αυτό παραπέμπεται ο Έλληνας στον ιδιωτικό τομέα, που όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει, και αποτελεί έμμεσα αλλά σαφώς ομολογία ότι σοβαρή Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας δεν πρόκειται να δούμε στην Ελλάδα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.  Ο ΣΥΡΙΖΑ με το νόμο αυτό έλυσε το πρόβλημα της ΝΔ η οποία δεν θέλει να ακούσει για ανάπτυξη δημόσιας ΠΦΥ στην Ελλάδα. Τα e-shops είναι η μάστιγα της εποχής: Εξεφτελίζουν τις τιμές των παραφαρμάκων (για να μπορούν να είναι βιώσιμα) αλλά και την ανθρώπινη προστιθέμενη αξία. Πρέπει να απαγορευθούν όλα τα e-shops που έχουν τη λέξη pharma / φάρμα και χρησιμοποιούν τον πράσινο σταυρό (αντιποίηση επαγγέλματος).

Θα πρέπει να απαγορευθεί δια νόμου η εισαγωγή φαρμάκων και η επανεξαγωγή τους λόγω διαφοράς τιμών μεταξύ Ελλάδος και άλλων χωρών.

Θα πρέπει να παταχθεί η τεχνητή έλλειψη φαρμάκων για να προωθηθούν άλλα φάρμακα ακριβότερα.

Θα πρέπει να παταχθεί η ανακοστολόγηση του ιδίου φαρμάκου με αλλαγή συσκευασίας.

Τα e-shops ή πρέπει να κλείσουν ή να είναι συνδεδεμένα με φαρμακείο διαπιστευμένο από τον ΠΦΣ.

Η Ελληνική νομοθεσία που αφορά το «φάρμακο», όπως αναπτύχθηκε από το 1991 μέχρι σήμερα, με την επέμβαση των Ευρωπαίων δανειστών την τελευταία δεκαετία, επιτρέπει την διακίνηση μαύρου χρήματος (ξέπλυμα).              

 Θα πρέπει να υπάρξει επανεκτίμηση του συνόλου της νομοθεσίας που αφορά το φάρμακο από το 1991 μέχρι σήμερα και επανίδρυση της Ελληνικής Βιομηχανίας Φαρμάκου και Αναλωσίμων Υλικών και της Κρατικής Φαρμακαποθήκης για το συμφέρον του Ελληνικού λαού.

Γεώργιος Βέργουλας  MD PhD

τ. Διοικητής του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ

τ. Διοικητής του Νοσοκομείου Ειδικών Παθήσεων Θεσσαλονίκης

* 26.1.2020 Βασίλης Κικίλιας Υπ. Υγείας: ‘‘Κάποιοι μίλησαν για 400 φάρμακα που λείπουν από τον την αγορά. Ο ΕΟΦ έχει αναφέρει 27 φάρμακα’’.
28.1.2020 Γιάννης Δαγρές μέλος ΔΣ του Παν Φαρμα. Συλλ.: ‘‘Οι κωδικοί που έχουν παντελή έλλειψη έχουν φτάσει κάποια στιγμή τους 350 με 400 και αυτοί (κωδικοί)  με μερική έλλειψη είναι άλλοι τόσοι’’.

**Δεν υπάρχουν εξαγωγές, αλλά ενδοκοινοτικές πωλήσεις… Δηλαδή είναι νόμιμες… ένα φάρμακο όπου εισάγεται στην Ελλάδα από μια πολυεθνική εταιρία μπορεί να πουληθεί είτε σε ιδιωτικό φαρμακείο είτε σε φαρμακαποθήκη. Από τις φαρμακαποθήκες στη συνέχεια μπορεί να πουληθεί νόμιμα είτε σε ιδιωτικό φαρμακείο στην Ελλάδα είτε πάλι νόμιμα στο εξωτερικό. Πάντα με βάση τους κανόνες και την νομοθεσία της κάθε χώρας… Όλα αυτά μπορούν να γίνουν εφόσον είναι καλυμμένος ο Έλληνας πολίτης με το φάρμακο… Υπάρχουν φήμες για την ύπαρξη  εταιρειών-αποθηκών στο εξωτερικό  όπου γίνεται μεταποίηση των συσκευασιών των φαρμάκων για να μπορούν να τα προωθήσουν. Αυτές τις πωλήσεις, μπορούν να τις κάνουν μόνο φαρμακαποθήκες. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν αποθήκες που το 100% του τζίρου τους είναι αποκλειστικά από τέτοιες πωλήσεις. Επίσης, τα ιδιωτικά φαρμακεία που συνεργάζονται με της αποθήκες αυτές… στέλνουν τα υπό εξαφάνιση φάρμακα και αρχίζει το παιχνίδι…

Υ.Γ. 1 Αναρωτιέμαι … οι πολυεθνικές εταιρείες φαρμάκου με τους εν ελλάδι διευθυντές τους τι ρόλο παίζουν;… δεν ξέρουν; ….μήπως συνεργάζονται και αυτές με αποθήκες και φαρμακεία που κάνουν μόνο “εξαγωγές”…

……..ποιος είναι ο ρόλος των συνεταιριστικών φαρμακαποθηκών που …..ελέγχονται από τους φαρμακευτικούς συλλόγους;

……..από ποιόν ή με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να ελεγχθούν οι αποθήκες χωρίς να υπάρξουν νομικά εμπόδια;;

Υ.Γ.2 Κάποτε πρέπει να τελειώσει η απίστευτα χρονοβόρα και κουραστική διαδικασία υποβολής δικαιολογητικών  (χαρτομάνι) των φαρμακοποιών στον ΕΟΠΥΥ που είναι τελείως άχρηστη μιας και έχουν ήδη καταγραφεί ηλεκτρονικά τα στοιχεία του φαρμάκου, του φαρμακοποιού και του  ασθενούς.

Θεσσαλονίκη 5.2.2021