Το νεοφιλελεύθερης έμπνευσης πολιτικό σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας είναι προ των πυλών

Η συνέχιση του ασφυκτικού πλαισίου των μνημονίων που επέβαλαν οι ¨δανειστές και το ιερατείο της ΟΝΕ¨  και με την κυβέρνηση του Σύριζα, μπορεί τυπικό να έκλεισε τον κύκλο του τον Αύγουστο του 2018, όμως  τα οικονομικά δεινά για την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δε φαίνεται να έχουν τέλος.

Αυτό που θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε στο άρθρο αυτό είναι εάν το προτεινόμενο σχέδιο και η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, ειδικά στην οικονομία είναι  και σε ποια έκταση διαφορετικό από εκείνο του Σύριζα..

Είναι σαφές ότι, ως προς τους γενικούς στόχους, δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά, διότι το πλαίσιο των δανειστών είναι σαφώς προσδιορισμένο αλλά και  δεσμευτικό, κάτι που επιβεβαίωσαν και επικαιροποίησαν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, το καλοκαίρι του 2015 με το 3^ο μνημόνιο και τος 222 ψήφους σε αυτό.

Εκείνο όμως που πρόκειται να αλλάξει -και είναι προφανές από τις διακηρύξεις του προέδρου της ΝΔ  και των στελεχών της-,  είναι το ισχυρό προβάδισμα που πρόκειται να δώσει, -με απόλυτη προτεραιότητα  όπως τονίζει συχνά η ΝΔ,  στην παραπέρα αποκρατικοποίηση – ιδιωτικοποίηση ευρύτατων τομέων της οικονομίας.

Αυτό έγινε φανερό και κατά την προεκλογική περίοδο των Ευρωεκλογών και Δημοτικών –Περιφερειακών εκλογών, όπου τομείς των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών -όπως υποστήριζαν στελέχη της,  πρέπει να περάσουν, με διάφορες μορφές ή απευθείας στον έλεγχο της  ιδιωτικής οικονομίας.

Το βασικό αφήγημα και επιχείρημα  του οικονομικού σχεδίου της Ν.Δ -που φαίνεται να κερδίζει  ισχυρό εκλογικό έδαφος, καθώς πρόσφατα υπερψήφισαν  οι εκλογείς,  είναι τομείς όπως το Νερό, η  ίδρυση  μη κρατικών- ιδιωτικών Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων,  η ιδιωτικοποίηση ορισμένων  δημόσιων Νοσοκομείων, το εναπομείναν δίκτυο παραγωγής των μονάδων της ΔΕΗ,  η ιδιωτικοποίηση των σκουπιδιών των μεγάλων πόλεων  και η πράσινη οικονομία γενικότερα,  από την κεντρική και περιφερειακή διοίκηση να περάσουν στον Ιδιωτικό τομέα.

Επιπλέον προτείνουν πως πρέπει να αποχωρήσει το κράτος και η αυτοδιοίκηση από επιμέρους τομείς της κρατικής και δημοτικής φροντίδας και πρόνοιας για να παραχωρηθούν στους ιδιώτες, με το βασικό επιχείρημα, ότι κοστίζουν ακριβότερα ως υπηρεσίες, στο Κράτος, τον Δήμο και εντέλει στους ίδιους τους δημότες και πως η ιδιωτική πρωτοβουλία θα είναι πιο αποτελεσματική και οικονομικά συμφέρουσα!

Αυτή είναι μια πράγματι ειδοποιός  βασική διαφορά που προτάσσει η Ν.Δ στο πρόγραμμά της, στην προσπάθειά της  για την γενικευμένη εμπλοκή των επιχειρηματιών –  με διευκολύνσεις διαφόρων μορφών, δίχως δεσμεύσεις των ιδίων -ως προς το εργασιακό περιβάλλον, τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και το κοινωνικό κόστος, να μπαίνουν σε δεύτερη ή τρίτη προτεραιότητα.

Το ¨οικονομικό σχέδιο –θαύμα¨ που προτείνει η Ν.Δ,  και όπως επαίρεται θα ¨απογειώσει την ανάπτυξη¨, αφού πρώτα  φιλελευθεροποιήσει πλήρως -με τις παρεμβάσεις των εκτεταμένων  ιδιωτικοποιήσεων  της οικονομίας- που μαζί με την ¨απελευθέρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, με την παραπέρα ελαστικοποίηση τους¨,  είναι η βασική οικονομική και πολιτική φιλοσοφία του προτεινόμενου σχεδίου της, που όπως υποστηρίζουν ¨θα απογειώσει την…. ανάπτυξη¨.

Είναι αλήθεια ότι τέτοια σχέδια ενίοτε πετυχαίνουν ως προς τους δείκτες της οικονομίας όταν  εφαρμόζονται σε κοινωνίες που έχουν χάσει κάθε ελπίδα και προσανατολισμό, διότι  τα πολιτικά υποκείμενά του έχουν  μεταβληθεί συνειδητά και δίχως να αντιλαμβάνονται τα  κρίσιμα κοινωνικά επίδικα της συγκυρίας. Διότι πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την εμμονή του Σύριζα  με την τετραετή πολιτική του-ειδικά στην οικονομία- ότι δήθεν υλοποιούσε το  προοδευτικό και εναλλακτικό σχέδιο, από αυτό της Ν.Δ

Πως  όμως είναι δυνατόν σε μια χώρα που η επί 10ετία  συντελείται η φτωχοποίηση σημαντικών κοινωνικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, που  έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλης έκτασης  μείωση των λαϊκών εισοδημάτων – επίσημα μόλις σε 6 χρόνια  έχει απωλέσει η χώρα το 25% του ΑΕΠ-, αρνητικά μεγέθη που έκαναν ορατή την εμφάνιση μεγάλων και νεόπτωχων τμημάτων της Ελληνικής κοινωνίας.

Αν μάλιστα σε αυτό προστεθούν  οι 500.000  νέων –με υψηλές και εξειδικευμένες σπουδές- που εγκατέλειψαν  τη χώρα, τότε δυσκολεύεται να αντιληφθεί κανείς το ¨ισχυρό κοινωνικό έδαφος¨ στο οποίο βρήκαν για να εκφραστούν αυτές οι τάσεις του εκλογικού σώματος,  που όπως φαίνεται έχουν μεταστραφεί, όπως δείχνουν οι πρόσφατες εκλογές,  για την παραπέρα παράδοση του δημόσιου –κοινωνικού πλούτου, στους ιδιώτες και τα μονοπωλιακά συγκροτήματα με το προτεινόμενο οικονομικό  πρόγραμμα της ΝΔ??

Όμως από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα διότι, οι προοδευτικές,  ριζοσπαστικές και εναλλακτικές προτάσεις όχι μόνο δεν έχουν διατυπωθεί από κανένα πολιτικό κόμμα, κίνημα, η συλλογικότητα, που να προτείνουν με την απαιτούμενη συνεκτικότητα το ριζοσπαστικό ρεαλιστικό -μεταβατικό- φιλολαϊκό πολιτικό σχέδιο, που να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.

Αντίθετα , το προτεινόμενο επιθετικό σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων που προτείνει η ΝΔ και πληθώρα νέο συντηρητικών εκδοχών, ανάμεσά τους δυστυχώς και ο Σύριζα, -με επιμέρους διαφοροποιήσεις-, υπηρετούν και βαθαίνουν την οικονομική εξάρτηση με την παραπέρα υπονόμευση  της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας.

Γιαυτό δεν θα πρωτοτυπήσουμε εάν κάνουμε την εύκολη πολιτική εκτίμηση, πως οι Ευρωεκλογές που προηγήθηκαν  στις 26 Μαΐου, με τις επαναληπτικές εκλογές  που ακολούθησαν  στους Δήμους και τις Περιφερειακές ενότητες της χώρας,  επιβεβαίωσαν  από τον πρώτο γύρο, τνη αναμενόμενη σαρωτική ήττα της διακυβέρνησης του Σύριζα, που εξελίσσεται σε στρατηγική ήττα του συνόλου της Αριστεράς,  των κοινωνικών και προοδευτικών  δυνάμεων.

Εκείνο όμως που με έκπληξη μας διαπιστώνουμε είναι ότι ενώ όλοι  διέβλεπαν την ¨δια γυμνού οφθαλμού¨ επερχόμενη μεγάλη ήττα του Σύριζα, τα υψηλόβαθμα κυβερνητικά και κομματικά του στελέχη  –πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν αντιλαμβάνονταν την επερχόμενη σαρωτική εκλογική ήττα της κυβέρνησης!

Γίνεται φανερό ότι η ταχύτατη ¨απομάκρυνσή τους¨ από την κοινωνική πραγματικότητα μαζί με την ενσωμάτωσή τους  στο κράτος και την διαχείριση του, καθώς  και τα προβλήματα που οι ίδιοι με την ακολουθούμενη νέο -συντηρητική  πολιτική τους, επέτειναν στην  αποξένωσή τους  από την κοινωνία.

Έτσι παρά τις αιχμηρές κριτικές και επισημάνσεις της πρώτης περιόδου, γινόταν αδύνατον να  αντιληφθούν  και να αποδεχθούν τις μεταστροφές και μεταλλάξεις  τους από τις βασικές προεκλογικές και προγραμματικές δεσμεύσεις.

Φαίνεται ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ¨ως ατομικότητες  αλλά και ως μερικό σύνολο¨ της κοινωνίας, αλλά και της Αριστεράς, είχαν πολύ πριν την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας,  ¨φαίνονταν να ήσαν έτοιμοι από καιρό¨, να υπηρετήσουν  τις νεοσυντηρητικές και νεομνημονιακές πολιτικές, φτάνοντας  εύκολα σχετικά στην υπογραφή της συνέχισης της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης του λαού και της χώρας.

Ήταν ζήτημα χρόνου πλέον και είχαν δρομολογηθεί μακρόπνοα σχέδια αλλά και πολιτικές επιλογές, που στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού, με διάφορα αντιλαϊκά άλλοθι, αλλά και ωμά ψέματα να παρατείνουν το καθεστώς της επιτροπείας και της ασφυκτικής εξάρτησης, που είχαν επιβάλει  με τα δύο προηγούμενα μνημόνια τους οι δανειστές.

Δυστυχώς ο σύριζα σε αυτό το σχέδιο είχε διαλέξει από πολύ νωρίς πολιτική πλευρά.

Η πολιτική της  μη ρήξης από το ξεκίνημα του, με την διατήρηση στο εσωτερικό  άθικτα τα ζητήματα της οικονομικής και θεσμικής διαπλοκής, επέλεξε – εξ΄ αρχής- να πάει σε δύο πρώτους ¨αναγκαίους συμβιβασμούς¨, δίνοντας τα εχέγγυα στους ¨έξω αλλά και τους μέσα¨,  ότι είναι έτοιμος για τον κρίσιμο πολιτικό συμβιβασμό..

Οι πολιτικές επιλογές, στο συμβολικό  αλλά και ουσιαστικό επίπεδο είχαν  ¨ιστορικό και μακρόπνοο στρατηγικό συμβιβασμό¨ οι οποίες ήταν αναμενόμενο να εξελιχθούν  σε στρατηγική ήτα, με απρόβλεπτες συνέπειες  για το λαό και τη χώρα.

Οι νέοι επιτελείς του Σύριζαι πρόταξαν την πολιτική ¨της στρουθοκαμήλου¨ θεωρώντας ότι διέθεταν εσαεί και apriori  το μεγάλο δήθεν ιστορικό απόθεμα, το ¨ηθικό πλεονέκτημα¨ που το χρέωσαν στην αριστερό, λες και αυτό θα τους απάλλασσε από κάθε συμβιβασμό και αλαζονεία εσαεί, εξαπατώντας συνειδητά σημαντικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, ενώ τώρα είναι φανερό ότι πρόκειται να υποστούν τα επίδικα αυτής της πολιτικής τους.

Η άνοδος του Σύριζα μπορεί να γέννησε ελπίδες για μια προοδευτική και ριζοσπαστική προοπτική και πορεία,  που γρήγορα όμως εξελίχθηκε σε τραγωδία, όμως η πτώση του Σύριζα θα είναι εκκωφαντική και φαίνεται να ολοκληρώνεται με δυσβάσταχτους κοινωνικούς και πολιτικούς όρους.

Από την ανάληψη της διακυβέρνησης  και έως τον Αύγουστο του 2018 επιχείρησαν να διαχειριστούν την ¨εκλογική και πολιτική αιμορραγία¨ που εμφανέστατα αντιμετώπιζαν και  10 μέρες πριν τις πρόσφατες Ευρωεκλογές και στην Αυτοδιοίκηση της 26^ης  Μάϊου -αποφάσισαν -επειδή πίστευαν- ότι η επιδοματική πολιτική τους θα ανέκοπτε την μεταστροφή του εκλογικού σώματος! Μόνο που  είχε κυλήσει ήδη πολύ νερό στο μύλο της…. Ν.Δ.

Έτσι οι Ευρωεκλογές  με τις επαναληπτικές  που ακολούθησαν την 2^η Κυριακή στους Δήμους και της Περιφέρειες της χώρας,  έφεραν την σαρωτική κυριαρχία της Ν.Δ.

Η επιστροφή  της Ν.Δ και η πιθανότατη αυτοδυναμία της στις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές της 7^ης  Ιουλίου απειλή να γίνει ο εφιάλτης για το λαό και την χώρα.

Η σαρωτική κυριαρχία της Δεξιάς στο σύνολο, της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου καθιστά τους πολίτες έρμαια στις ¨Θατσερικού¨ τύπου νεοφιλελεύθερες ορέξεις της Ν.Δ.

Είναι φανερό πλέον ότι απειλείται η χώρα με την πλήρη κυριαρχία της Δεξιάς σε ολόκληρο το φάσμα της οικονομικής, κοινωνικής και της θεσμικής εκπροσώπησης –δίχως θεσμικές και κοινωνικές αντιστάσεις – με κίνδυνο να εφαρμόσει  ¨το κράτος της δεξιάς¨ παντού.

Το ¨ανάθεμα στον Σύριζα¨ και στις αντιλαϊκές πολιτικές που εφάρμοσε είναι εύκολο να αποδοθεί, δεν απαλλάσσει όμως  το ερώτημα, τι ποιοτικά  διαφορετικό πρέσβευαν όλες εκείνες οι δυνάμεις -που από το καλοκαίρι του 2015-  αλλά και εντεύθεν, αντιτάχθηκαν ή πρότειναν ως εναλλακτική και προοδευτική  κατεύθυνση,  για την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος, αντλώντας τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα  από τον ¨στρατηγικό συμβιβασμό¨  στον οποίο σύντομα οδηγήθηκε η διακυβέρνηση του Σύριζα?

Στο σύνολό τους και δίχως καμιά εξαίρεση , οι ¨προοδευτικές αντιμνημονιακές¨ δυνάμεις συνέχισαν για όλη την επίμαχη περίοδο της 4ετούς συντηρητικής και μνημονιακής διακυβέρνησης αρκέστηκαν, να καταγγέλλουν ως ασυνεπή και μη αριστερή τη μεταστροφή και μετάλλαξη  του Σύριζα με τον πολιτικό συμβιβασμό και την ¨ιδεολογική συνθηκολόγηση του¨  και ως εκεί!

Για ολόκληρη την περίοδο, από το ιστορικό καλοκαίρι του 2015, -με τους ωμούς εκβιασμούς και τις απειλές του ξένου και εγχώριου παράγοντα, στο 63% του Ελληνικού λαού να λέει ΟΧΙ-, φτάσαμε σταδιακά, από υποχώρηση σε υποχώρηση κα τώρα αντιμετωπίζουμε το φάσμα της ήττας δίχως επιστροφή- για να βρεθεί ο ελληνικός λαός   μπροστά στην απειλή της επανόδου της Ελληνικής δεξιάς με τους επαχθέστερους όρους.

Είναι φανερό ότι για την επόμενη μακρά περίοδο βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες αναταραχές και φουρτούνες, δίχως να φαίνεται προς το παρόν η δυνατότητα ανάσχεσης -έστω μερικής προοδευτικής  ανασύνθεσης-  του λαϊκού παράγοντα..

Η  αναμενόμενη νέα εκλογική ήττα στις επικείμενες Βουλευτικές εκλογές της 7^ης Ιουλίου θα είναι όπως όλα δείχνουν μη αναστρέψιμη,  ενώ οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις είναι ανίκανες και ανέτοιμες στο σύνολό τους να  απαντήσουν στην νέα και αντιδραστικότερη ισχυροποίηση της εξάρτησης.

Απαιτείται ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης της 7^η Ιουλίου,  η δημοκρατική  συμπόρευση των ριζοσπαστικών και πατριωτικών δυνάμεων που θα θέτουν στο κέντρο του ¨κοινωνικού και πολιτικού προτάγματος ¨ την δυναμική αντιπαράθεση με την Ν.Δ, ως κύριο φορέα του νεοφιλελέύθερου σχεδίου για τη χώρα.

• Η σύγκρουση και ρήξη (που την αποκλείουν οι κυρίαρχοι πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μαζί και ο Σύριζα), γίνεται προαπαιτούμενο, όχι όμως ως αυτοσκοπός ή ως αυτάρεσκη σύγκρουση με τους ¨ολιγαρχίες της ΟΝΕ¨, αλλά ως όρος επιβίωσης της χώρας.
• Η επιβολή των σκληρών αποικιακού τύπου δεσμεύσεων με τα πρωτογενή ετήσια πλεονάσματα του 3,5 για πολλά έτη, σε συνδυασμό με την αύξηση των φορολογικών συντελεστών και την εκτεταμένη έμμεση και άμεση φορολογία, μαζί με την διαρκή από-επένδυση, έχουν καθηλώσει την ανεργία σε πολύ υψηλά επίπεδα, το λαό στην φτωχοποίηση και μεγάλα τμήματα ¨της μεσαίας τάξης¨ στην γενικευμένη κοινωνική ανασφάλεια.
• Η Ελλάδα αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί, -με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές που επιλέχτηκαν από τα βασικά κέντρα της ΟΝΕ & Ε.Ε-,  ως προωθημένο παράδειγμα αντίστοιχων πολιτικών που εφαρμόζονται στον Γ’ Κόσμο και στην Ανατολική Ευρώπη.
• Η ανασύνταξη και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας είναι όρος για την επιβίωση της χώρας τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση  της οικονομίας και των προνομιακών πλεονεκτημάτων  που διαθέτει (ακόμα) η χώρα μας, πρέπει να γίνει στοχευμένα και στη βάση ενός μεσο-μακροπρόθεσμου σχεδίου που θα δίνει προτεραιότητα:

1. στον πρωτογενή τομέα,
2. στον τουρισμού, με την ριζική αναβάθμισή του,
3. την θεσμική και οικονομική ενίσχυση της συνεταιριστικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
4. την κεντρική και ριζοσπαστική αναδόμηση του κράτους και της διοίκησης συνολικά.

• Στο υφιστάμενο οικονομικό πλαίσιο, της νομισματικής ένωσης του Ευρώ, οι νέο-αποικιακής πολιτικές που το συνοδεύουν πρέπει να μεταστραφούν άμεσα διότι λειτουργούν  ως μέγγενη  και τροχοπέδη.  Η Ελληνική κοινωνία και συνολικότερα η χώρα  καλούνται ταχύτατα να αναδιαταχθούν στην κατεύθυνση των παραπάνω προτεραιοτήτων που επειγόντος καλείται να εφαρμόσει,  Η άμεση οικονομική χρηματοδότηση  του μεταβατικού  παραγωγικού σχεδίου οικονομικής ανόρθωσης  των βασικών τομέων και προτεραιοτήτων της οικονομίας με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Ως εκ τούτου πρέπει να καταστούν ευδιάκριτα τα πολιτικά όρια και οι επιλογές αυτής της πολιτικής προοπτικής,  που θα αποτελέσουν πιθανότατα -όχι τελεσίδικά – ως αρνητικό το ενδεχόμενο αποτρεπτικό τον παράγοντα,  ώστε να προκληθούν  συγκρούσεις που θα αρνούνταν  την χρηματοδότησή της χώρας και του ΕΘΝΙΚΟΥ παραγωγικού σχεδίου της οικονομίας, σε προοδευτική κατεύθυνση, με εναλλακτική λαϊκή προοπτική.

Αυτό  πιθανότατα να μας οδηγήσει σε συγκρούσεις ακόμα  και ρήξη με το διευθυντήριο της  ΟΝΕ, για την οποία θα πρέπει να είμαστε κατάλληλα  προετοιμασμένοι αλλά και έτοιμη ως λαός.

Τέλος απαιτούνται να διατυπωθούν  εναλλακτικές πολιτικές,  στους τομείς του  δημοκρατικού εκσυγχρονισμού και ανασχεδιασμού της κεντρικής διοίκησης, βαθιάς θεσμικής και δημοκρατικής  ανασυγκρότησης, της Δημόσιας διοίκησης, της Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για να προχωρήσει δίχως γραφειοκρατική υπονόμευση, το σχέδιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Όλα αυτά είναι αναγκαίο να εξεταστούν στο νέο  πλαίσιο των  γεωστρατηγικών επιλογών και προτεραιοτήτων  της χώρας και να ληφθούν σοβαρά υπόψιν οι ασφυκτικές πολιτικές που επιβλήθηκαν στις απαιτήσεις του βορειοατλαντικού παράγοντα και των ΗΠΑ.  Πολιτικές που με την συνεχή διολίσθησή μας οδήγησαν σε επικίνδυνους σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου και την αποφυγή της εμπλοκής της χώρας  από  τέτοιους  επικίνδυνους σχεδιασμούς.

Οι διαδικασίες σταδιακής αποδέσμευσης, από το ΝΑΤΟ και την ΟΝΕ, δεν μπορεί να εξαγγέλλονται ως εύκολη και άμεση προοπτική, δίχως να διαμορφώνονται σταθερά οι εσωτερικοί ισχυροί κοινωνικοί και  πολιτικοί συσχετισμοί στη χώρα, που θα επιβάλλουν τις αναγκαίες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες,  ώστε να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή στήριξη του από τον λαϊκό παράγοντα για να επιτύχουν.

Απαιτείται  ο νέος επανασχεδιασμός με τις αναγκαίες γεωστρατηγικές συμμαχίες που θα βοηθήσει να ανακτηθούν σημαντικές επιλογές, με πρώτη  ην ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της χώρας

Θεσσαλονίκη 3 Ιουνίου 2019.