ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΣΤΕΙΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ

Δεν είχε συμπληρωθεί ούτε ένας χρόνος από την ανάδειξη της πρώτης κυβέρνησης της “Αλλαγής”, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, και οι φορείς του παλαιοδεξιού καθεστώτος, οι οποίοι εκφραζόταν μέσα από την “Νέα Δημοκρατία”, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κλίμα κατά των αλλαγών και των εκκαθαρίσεων, – χρησιμοποιώ ενσυνείδητα τον όρο -, σε όλα τα επίπεδα της καταδυναστευόμενης ελληνικής κοινωνίας από το “κράτος της Δεξιάς”.

Και, όπως, συμβαίνει πάντοτε σε αντίστοιχες περιπτώσεις, “φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης”, στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός λαός και, κυρίως, το λαϊκό κίνημα. Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, βουλευτής της προδικτατορικής ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και βουλευτής της “Νέας Δημοκρατίας” του Γεωργίου Ράλλη εκείνη την περίοδο αρθρογραφούσε τακτικότητα στον δεξιό τύπο κατά της νέας σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ο συγκεκριμένος πολιτικός, πατέρας του σημερινού υπουργού Mιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, σε κάποια φάση της μετέπειτα πορείας του είχε δηλώσει ότι δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού σύνθεση της βουλής χωρίς έναν εκπρόσωπο της οικογενείας του – από συστάσεως ελληνικού κράτους. Δεν μπορώ να ελέγξω τούτο το δεδομένο, ούτε άλλωστε αυτό έχει κάποια σημασία για τους προβληματισμούς μου. Το πρόβλημα της οικογενειοκρατίας είναι γνωστό στην ελληνική πολιτική σκηνή, οπότε δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε τούτο τον ισχυρισμό. Εξάλλου ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης “αγωνίστηκε” αργότερα για να συμπεριληφθεί ο υιός του, ελέω πατρός, στα ψηφοδέλτια της “Νέας Δημοκρατίας”. Δεν πρόκειται για κάτι ξένο προς τα παλαιοκομματικά ελληνικά ήθη, οπότε δεν έχουμε παρά να πιστέψουμε τον Ιω. Βαρβιτσιώτη.

Δεν είμαι σίγουρος αν θα πρέπει να λάβουμε τοις μετρητοίς και την αναφορά γερμανικής εφημερίδας, όπου σε ένα άρθρο-παρουσίαση του έργου της σημερινής κυβέρνησης και μια φωτογραφία του Κ. Μητσοτάκη στο πλατύσκαλο του Μαξίμου με την αναφορά στην “λεζάντα” της, ότι ο συγκεκριμένος είναι γόνος της “παλαιότερης πολιτικής δυναστείας στην Ελλάδα”. Προφανώς αυτό δεν το κατέβασαν οι Γερμανοί από το κεφάλι τους, αλλά μάλλον κάποιος, στην κατ΄ ιδίαν συζήτησή τους, θα δήλωσε γόνος της παλαιότερης πολιτικής δυναστείας στην Ελλάδα. Αλλά θεωρώ ότι ο όρος δυναστεία δεν απέχει πολύ από την πολιτική πραγματικότητα του τόπου μας ή, καλύτερα, από αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται διάφορες οικογένειες στην Ελλάδα ως πολιτική, αντίληψη που εδράζει στην βασική πεποίθηση ότι τούτο το κράτος είναι κάτι σαν περιουσιακό τους στοιχείο – τους ανήκει!

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε το εξής κοινό χαρακτηριστικό: επειδή θεωρούν ότι το κράτος είναι εκλογικό λάφυρο και αναλόγως συμπεριφέρονται, καταλογίζουν και στους αντιπάλους τους ανάλογες προθέσεις. Ακόμη και όταν αυτές δεν υπάρχουν. Η συμπεριφορά του Κ. Μητσοτάκη και οι αντιδράσεις των συνεργατών και των βουλευτών του κόμματός του, σε σχέση με τις υποκλοπές, μου θύμισαν τη σφοδρότητα με την οποία επέκριναν οι “Δεξιοί”, την κυβέρνηση της “Αλλαγής” στα νηπιακά της βήματα. Σε ένα άρθρο του με τον προπαγανδιστικό τίτλο “Ο εκπασοκισμός του Κράτους κίνδυνος για τη δημοκρατία”, στην εφημερίδα της Αθήνας “Μεσημβρινή” (14 Ιουλίου 1982) “περιγράφει” ο αρθρογράφος και βουλευτής της αντιπολίτευσης Ιωάννης Βαρβιτσιώτης την πολιτική κατάσταση ως εξής:

“Και ποτέ άλλοτε, κομματικοί αντίπαλοι μιας Κυβερνήσεως, δεν διώχθηκαν τόσο μαζικά, τόσο ανελέητα, τόσο βάναυσα. Η παρατήρηση για >κατάργηση των φακέλων<, εξάλλου, θα μπορούσε να προκαλέσει μόνο ειρωνικά σχόλια. Γιατί για πρώτη φορά εκατομμύρια Ελλήνων έχουν φακελωθεί από το ΠΑΣΟΚ. Και χωρίς πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων της κλαδικής ή τοπικής επιτροπής του Κινήματος, είναι σχεδόν αδύνατο, όχι μόνο να προσληφθεί κανείς, αλλά και να ικανοποιηθεί οποιοδήποτε αίτημά του.

Η επίταση του εκπασοκισμού του Κράτους, αντιπροσωπεύει, ίσως, το μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία, αλλά και το κρισιμότερο πολιτικό μας πρόβλημα. Πως θα εκφρασθεί ελεύθερα, δημοκρατικά και κυριαρχικά η βούληση του λαού μας, όσο το Κράτος αυτό θα λειτουργεί, θα πιέζει και θα απειλεί να νοθεύσει ακόμα και τα αποτελέσματα; Η λαϊκή αντίδραση μπορεί, ασφαλώς, να ματαιώσει παρόμοια σχέδια. Αλλά πρέπει να είναι πολύ έντονη για να εξουδετερώσει τον ιστό της πασοκικής αράχνης, που εξακολουθεί να πλέκεται γύρω μας”.

Οι “Δεξιοί” δεν ζούσαν τότε σε άλλο κράτος, όπως δεν ζουν και σήμερα, απλώς ζουν στη δική τους αντιδημοκρατική  πραγματικότητα. Αυτή τους βολεύει, με αυτήν βολεύονται. Τότε όρθωναν ανάστημα ενάντια σε κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού της χώρας, τώρα κουλουριάζονται σαν τα φίδια και δε βγάζουν τσιμουδιά για την παρακρατική εκτροπή μέσω των παρακολουθήσεων. Η Δεξιά ήταν ανέκαθεν και με το κράτος και με το παρακράτος. Και ας φλυαρούν τώρα οι γόνοι περί αντικρατισμού. Οι εξαιρέσεις στην ελληνική μεταπολεμική ιστορία οφειλόταν στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα και των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. (Χωρίς να σημαίνει ότι δεν σαγηνεύτηκε και η άλλη πλευρά από ανάλογες πρακτικές, αλλά αυτή προσέκρουε στην δημοκρατική ευαισθησία των φίλων της). Και βασικό όπλο της ήταν πάντοτε η προπαγάνδα, η σπίλωση των αντιπάλων, οι εξαγορές, η νόθευση, η τρομοκρατία των πολιτών. Όλα αυτά για τα οποία κατηγορούσε τότε ο πατήρ Βαρβιτσιώτης μία κυβέρνηση, η οποία δεν είχε καν συμπληρώσει ένα έτος στην εξουσία.

Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι οργανωτικός γραμματέας της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ (www.sopro.gr)