ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

Δεν υπάρχει συλλογικό “ηθικό πλεονέκτημα”. Η ηθική στάση στη ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και μια αναμέτρηση του καθενός με τον εαυτό του, τις αξίες του και τις ηθικές προσταγές, οι οποίες ανακύπτουν σε κάθε συγκυρία, σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Και είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να συμβαδίζει πάντοτε κάποιος συγχρονισμένος με το αξιακό του σύστημα. Πάντοτε προκύπτουν διάφορα προβλήματα “συγχρονισμού”, άλλοτε μικρότερα, άλλοτε μεγαλύτερα, ενίοτε και ανυπέρβλητα. Αναδύεται κάποτε εκείνη η στιγμή που αναρωτιέσαι: και τώρα τι;

Υπό τούτη την έννοια είναι πάντοτε επισφαλής και σε καμία περίπτωση δεν είναι συνετή, η βεβιασμένη κρίση για πράξεις και λόγους δημοσίων προσώπων. Ωστόσο, είναι κάποια πράγματα που, κατά τη λαϊκή έκφραση, “βγάζουν μάτι”, είναι ολοφάνερα, αυταπόδεικτα. Στην περίπτωσή μας, η φωτογραφία, “μιλάει από μόνη της”. Ο πατριδοκάπηλος κλόουν σε σφιχτό εναγκαλισμό με τον αντιρρησία συνείδησης και αρνητή στράτευσης.

Ο Νίκος Καρανίκας, παρότι αποτέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα στόχο αηθέστατων δημόσιων επιθέσεων των μισθωμένων νεοδημοκρατικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε μια προσπάθεια να πληγεί η δημόσια εικόνα όλων των ανθρώπων της Αριστεράς, όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει ακόμη και σήμερα να είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της χώρας αγνοούν την ύπαρξή του. Η χυδαία αντιμετώπιση των ανθρώπων της ευρύτερης Αριστεράς, ή ότι αντιλαμβάνεται ως Αριστερά, το μισθωμένο διαδικτυακό επιτελείο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά και διάφοροι ακροδεξιοί “εθελοντές”, συνεχίζουν και σήμερα τον “επικοινωνιακό ανταρτοπόλεμο”, όπως και όταν στοχοποιούσε τον άνθρωπο, Νίκο Καρανίκα. Τώρα εναντίον άλλων δημοσίων προσώπων από το χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, τα οποία κρίνονται για τον έναν ή τον άλλο λόγο περισσότερο ευάλωτα στις δημόσιες επιθέσεις. Η πασίγνωστη πρακτική της αγέλης να επιτίθεται στον αδύναμο, τώρα και στην ψηφιακή εκδοχή της. Πάνε χρόνια που η ελληνική φασιστίζουσα συνείδηση ψηφιοποίησε με μεγάλη επιτυχία τις δημόσιες πρακτικές της.

Ο Νίκος Καρανίκας, αποδέκτης της βιαιότητας των ψηφιοποιημένων φασιστικών πρακτικών, ένα θύμα δηλαδή της σκληρής Δεξιάς, έκρινε σκόπιμο να απαλλάξει τον ακροδεξιό τσαρλατάνο από κάθε σχέση με την Ακροδεξιά και τις πρακτικές της. Δικαίωμά του. Ναι, το εννοώ! Ο κάθε άνθρωπος είναι υπόλογος στη συνείδησή του για αυτά που λέγει και πράττει. Σε αυτό το σημείο δεν βρίσκω τίποτε μεμπτό στην συμπεριφορά του. Αρκεί να πιστεύει όντως όλα όσα δήλωσε για τον πανύβλακα. Εδώ ακούμε και βλέπουμε άλλα και άλλα, η ανόητη κρίση ενός παλιού γνώριμου από την “πιάτσα” της Θεσσαλονίκης θα μας ενοχλούσε; Θα δούμε πολλά ακόμη και θα ακούσουμε περισσότερα…

Αλλά εάν δεν πιστεύει όσα δήλωσε περί “παρεξηγημένου” πολιτικού προσώπου είναι τρισάθλιος, διότι προσπαθεί να εξαγοράσει καθεστώς ασυλίας,  από τις επιθέσεις του μισθωμένου επιτελείου της ακροδεξιάς και του μητσοτακισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, “ξεπλένοντας” δημοσίως τον ακροδεξιό κλόουν,  wannabe… διακορευτή της υποτιθέμενης αριστερής ηγεμονίας !

Εκείνο, ωστόσο, το οποίο δημιουργεί ερωτηματικά είναι η εκκωφαντική σιωπή των κομματικών συντρόφων του. Δεν έχω ιδεί καμία δημόσια τοποθέτηση για το γεγονός ότι ο σύντροφός τους μοιράζει “συγχωροχάρτια” στους  “παρεξηγημένους” Ακροδεξιούς της κυβέρνησης. Και δεν έχω ακούσει για κάποια προσφυγή στα όργανα του κόμματος. (Ευελπιστώ ότι κάτι θα έχει γίνει, έτσι για την τιμή των όπλων). Η πολιτική είναι  πάντοτε μια υπόθεση του συγκεκριμένου.

Ουαί υμίν… ηθικοί πλεονέκτες!

Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι οργανωτικός γραμματέας της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ