Η ιστορική μετεξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Ποιοι διαγκωνίζονται και την εκπροσωπούν!

Τι ακριβώς πρεσβεύει σήμερα η επονομαζόμενη ‘σοσιαλδημοκρατική στροφή’ για την οποία εγκαλείται ο Σύριζα που σαφώς έχει προσχωρήσει ώστε όπως του επισημαίνεται, «να ξεχάσει να αναπολεί  την επιστροφή του στις αρχές της ¨Ριζοσπαστικής Αριστεράς¨»?

Με αυτό το ερώτημα εγκαλείται γενικά από πολλούς  δημοσιολόγους και πολιτικούς αναλυτές -εντός και εκτός του Σύριζα-, σχετικά με την υφιστάμενη ¨βίαιη μετεξέλιξή -μετάλλαξη¨ του χώρου αυτού,  διάλογος που όπως φαίνεται αναπτύσσεται, ενόψει και του επικείμενου συνεδρίου του.

Είναι αλήθεια  ότι στον Σύριζα – και του επικείμενου προσυνεδριακού διαλόγου που θα ακολουθήσει- αναζητούν τεχνηέντως και ως «εδραιωμένος» κομματικός οργανισμός- μια νέα εσωτερική ισορροπία, με ένα νέο modus vivendi, (στην πολιτική αποδίδεται ως ¨άτυπη συμφωνία ομάδων), ανάμεσα σε αυτούς που επιμένουν ακόμα (?) στη διατήρηση των αρχών  -διακηρυκτικά τουλάχιστον- με το αναγκαίο και απαραίτητο  «ρετουσάρισμα» (retusáro -ομαι : διορθώνω με το χέρι  για να καλύψω ατέλειές ή  να  κάνω την τελική επεξεργασία για τη διόρθωση  ατελειών στη μορφή ενός κειμένου κτλ.). έναντι εκείνων  οι οποίοι παραμένουν λεκτικά τουλάχιστον, υπέρμαχοι  των ¨πολιτικών συγκρούσεων και ρήξεων¨ όπως διατείνονται.

Παρακολουθώντας κανείς ως¨ αντικειμενικός παρατηρητής¨ την εξελικτική πορεία του Σύριζα,  μπορεί σχετικά εύκολα να προσδιορίσει τις «πολιτικές ορίζουσες» του χώρου, την ταχύτατη ανάδειξη και μετεξέλιξή, έως την μετάλλαξή και προσαρμογή  του, ως ό εν δυνάμει πολιτικός χώρος που θέλει και επιδιώκει να αποτελέσει τον βασικό  πόλο, του υπό διαμόρφωση χώρου, που καταλάμβανε μέχρι πρόσφατα ιστορικά το ΠΑΣΟΚ, ως «νέος πολιτικός αλλά και θεσμικός πυλώνας» στην πολιτική σκηνή, της ¨σοσιαλδημοκρατίας¨ στην Ελλάδα.

Ο κύκλος αυτός – για το ΠΑΣΟΚ τυπικά αλλά και ουσιαστικά – έκλεισε πριν από  καιρό, όταν το κόμμα αυτό, μετά την εσωτερική μακρόχρονη διαπάλη (αρχική περίοδος) και την μετέπειτα ¨25ετή κυβερνητική  θητεία του,  με διάφορες μορφές ή και συμμαχίες, παρέμεινε  στην κυβερνητική εξουσία ως αυτοσκοπός.  Για τη μεγαλύτερη ομάδα των στελεχών του αυτό αποτελούσε αυθύπαρκτο γεγονός που ταυτίζονταν με την προσωπική ανέλιξη και πολιτική ύπαρξή τους, που αρκούσε αποκλειστικά και μόνο η παρουσία τους στους κυβερνητικούς και υπουργικούς θώκους (π.χ. περίπτωση Βενιζέλου) – για να το οδηγήσουν -μετά από σαρωτικές και  διαδοχικές ήττες στην αυτοακύρωση, μέχρι την τυπική κατάργησή του.  

Αυτή η περίοδος είναι φανερό ότι έκλεισε, -τυπικά- όταν  είδαμε την ¨κατάρρευση του αστικού μπλοκ εξουσίας¨, το οποίο άρχισε να κλυδωνίζεται σοβαρά, με τα δύο κόμματα ΝΔ &ΠΑΣΟΚ από κοινού δεν μπόρεσαν -εκλογικά και πολιτικά- να πλησιάσουν  τα ποσοστά του 50% του εκλογικού σώματος! (με χαμηλότερο ποσοστά για τη ΝΔ στο 29%  & του ΠΑΣΟΚ στο 12%, στις εκλογές 2012), για να υποχρεωθούν κάτω από τις υποδείξεις των «εσωτερικών αναγκών τους» και των  «εγχώριων αναγκαιοτήτων», αλλά και τις υποδείξεις  του ¨ευρωπαϊκού ιερατείου¨ να συγκυβερνήσουν.

Έκτοτε η διαφαινόμενη ¨ανοικτή κρίση εκπροσώπησης¨ του ¨αστικού μπλοκ εξουσίας¨ έπρεπε να αποκατασταθεί ταχύτατα.

Αυτό πραγματοποιήθηκε σχετικά εύκολα και αναίμακτα για τη Ν.Δ και τη Δεξιά,  παρά την ισχυρή πριμοδότηση της Χ.Α από τους εγχώριους κύκλους που την πλειοδότησαν στο αρχικό στάδιο -ως εγχείρημα με ισχυρό συντηρητικό ανάχωμα-, στην ανερχόμενη ριζοσπαστικοποίηση και ως αντάλλαγμα την εκλογική συνεργασία με ένα¨ σοβαρό τμήμα της ΧΑ, με την παραδοσιακή δεξιά¨ , όπως διατείνονταν πρόσωπα όπως οι κ.κ. Μπ. Παπαδημητριου, Μπαλτάκος  κ.ά,  ενώ ο έτερος πυλώνας του¨ αστικού μπλοκ¨ το ΠΑΣΟΚ, διαφαινόταν επιταχυνόμενα να καταρρέει -όπως τελικά και έγινε- και πλήρωσε δυσανάλογα το πολιτικό και κομματικό κόστος, με την διάλυσή του!

Η μετέπειτα υφιστάμενη ¨μετάλλαξη¨ ενός περιορισμένου, στενού πυρήνα ιστορικών στελεχών, τα οποία -είχαν και έχουν- ισχυρούς δεσμούς με το κράτος και τη δημόσια διοίκηση, -με την πολιτική και εκλογική παρουσία τους ως ΚΙΝΑΛ- επιβεβαιώνει απλώς ακριβώς αυτή την αναπόφευκτη νομοτέλεια…

Σήμερα είναι ευρέως πολιτικά αποδεκτό ότι το ΚΙΝΑΛ αποτελεί την συμπληρωματική δύναμη, -που τυπικά τουλάχιστον από το 2012- ως η συνεπής συμμαχική εκλογική και πολιτική δύναμη προς στη ΝΔ, με την «συστημική δεξιά» να έχει ανασυνταχθεί και να επανακάμπτει διευρύνοντας την πολιτική  επιρροής της προς το «πολιτικό κέντρο».

Η ισχυρή τάση ενσωμάτωσης που εμφανίζει ο χώρος του ΚΙΝΑΛ, με πλειάδα στελεχών -του άλλοτε ιστορικού ΠΑΣΟΚ-, με πιο έκδηλη την παρουσία  του πρώην γραμματέα του κινήματος Μ. Χρυσοχοϊδη και εκλεκτού υπουργού των κυβερνήσεων του κ. Σημίτη,  με «ισχυρές συμπάθειες» των Αμερικανών, αλλά  και νεότερων στελεχών του, να αποτελούν σήμερα  τους υπουργούς της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη. (Πιερρακάκης υπουργός ψηφιακής διακυβέρνησης κ.ά), που μας το επιβεβαιώνουν περίτρανα.

Η ¨νέα εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας¨ βρήκε τον ιδιοκτήτη της!

Ο Σύριζα αποτελεί ήδη τον μεγάλο κερδισμένο και το αφεντικό του ιστορικού  χώρου που εξέφραζε ¨το κίνημα αλλαγής¨, μετά (όμως) τα ισχυρά πολιτικά διαπιστευτήρια που έδωσε με την κυβερνητική του θητεία, -στο εγχώριο οικονομικό και παρασιτικό κατεστημένο-, μαζί βέβαια με τις απαραίτητες εγγυήσεις που προσυπέγραψε  προς τους ευρωπαϊκούς κύκλους, για να πάρει την έγκριση της Γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, με αντάλλαγμα να παραμείνει στην διακυβέρνηση της χώρας…

Δεν υπήρχε «ούτε μία στο εκατομμύριο» ο Σύριζα και η κυβέρνησή του να παραμείνουν στην διακυβέρνηση της χώρας, εάν αυτός δεν υπέγραφε το 3^ο μνημόνιο, μαζί με την έκδηλη απαίτηση του «εγχώριου και ξένου κατεστημένου» να αποβάλλει σύντομα τα ριζοσπαστικά και πολιτικά του προτάγματα..

Το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015 με το 63% απλώς επιτάχυνε αυτή την προσαρμογή του.

Αυτό και έγινε!

Τα ισχυρά ¨ανταλλάγματα¨  δόθηκαν προς την ηγετική του ομάδα αλλά και πολλούς επαγγελματίες καιροσκόπους -τους οποίους διέθετε ήδη- και στους οποίους μαζικά προσήλθαν για να προστεθούν αρκετά πολιτικά στελέχη που προερχόμενα από το   καταρρέον ΠΑΣΟΚ.  Αυτά ήταν αρκετά ώστε να καταλάβει την κεντρική πολιτική δύναμη, -ως κύριος εκφραστής του παραπαίοντως  χώρου της ελληνικής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας, που ήδη είχε κατρακυλήσει σε μονοψήφια εκλογικά ποσοστά!

Γίνεται φανερό αλλά και αδιαμφισβήτητο πολιτικά  ότι ο Σύριζα – ως αξιωματική αντιπολίτευση στην Βουλή έχει εδραιωμένη (τυπικά) τη θέση του, ως η βασική σοσιαλδημοκρατική δύναμη , που όμως θα πρέπει να ¨πορευτεί πολιτικά και ιδεολογικά¨  με την απαραίτητη ¨επικαιροποίηση των προταγμάτων¨  στο επικείμενο συνέδριό του, ως «η υπεύθυνη  θεσμικά»  πολιτική δύναμη της χώρας.

¨Όπου ακούς πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει¨.

Οι ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν διέξοδο και προοπτική «εκτός των οριοθετήσεων που επιβλήθηκαν από τους κύκλους της ΟΝΕ και Ε.Ε, με τα διαδοχικά μνημόνια», στα οποία ενέδωσαν την πολιτική υποστήριξη με την ταύτισή τους αφειδώς και  εξαρχής οι συντηρητικές δυνάμεις, είτε ακόμα υποχρεώθηκαν να τα αποδεχθούν και να τα αναγνωρίσουν -ως αναγκαίο κακό αλλά και ικανή συνθήκη-, αυτο-εγκλωβιζόμενες οι κοινωνικές δυνάμεις που στήριξαν «το σχέδιο του  Σύριζα», που προτάθηκε σε ένα ισχυρό οικονομικό και ασφυκτικά ελεγχόμενο πολιτικά περιβάλλον εξάρτησης, με ανταλλάγματα  τους μικρούς και ελεγχόμενους, ψευδεπίγραφους ¨βαθμούς ελευθερίας¨ (γνωστή  ρήση του Συριζα των 53! ) που οι ¨προοδευτικότεροι¨ εξ αυτών διατείνονταν..

Όλοι όσοι σήμερα αρνούνται τους συντηρητικούς και αυταρχικούς μονόδρομους  του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα και την Ε.Ε και πιστεύουν στην ανάγκη για μια εναλλακτική, ριζοσπαστική προοπτική της χώρας, ενταγμένη σε μια νέα, ελπιδοφόρα πορεία για το λαό και τη χώρα, καλούνται -σήμερα κιόλας- να διατυπώσουν την συνεκτική πολιτική και προγραμματική τακτική που απαιτείται ώστε να πορευτούν «στοιχισμένες»  οι ριζοσπαστικές, αντινεοφιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις στη χώρα.

Οι διάσπαρτες, ασυντόνιστες, προοδευτικές, ριζοσπαστικές  κοινωνικές δυνάμεις είναι «υποχρεωμένες» να καταθέσουν προοδευτικό σχέδιο μεταβατικών ριζοσπαστικών πολιτικών στον ελληνικό λαό και  να ετεροκαθοριστούν από το σχέδιο του Σύριζα, ο οποίος προβάλλεται ως ο κύριος προοδευτικός πόλος ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, απέναντι στην σαρωτική και άκρως επιθετική νεοφιλελεύθερη Δεξιά του Κυρ. Μητσοτάκη, -που προκλητικά και με περίσσιο θράσος πολιτεύεται και κυβερνά σε συνθήκες πανδημίας-,  κατεδαφίζοντας όλα τα οικονομικά, κοινωνικά  και δημοκρατικά  δικαιώματα του ελληνικού λαού.

«Οι καιροί ού μενετοί»!  (Θουκυδίδης)

Μετάφραση: Οι ευκαιρίες δεν περιμένουν!