Η δημοκρατία βασίζεται στην στράτευση των πολιτών

Η Ελληνική Δημοκρατία και οι πολίτες της υπέστησαν μέγιστη ταπείνωση εξ αιτίας της αφέλειας με την οποία αντιμετώπισε η τότε ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τη σύγκρουση με τις καθεστωτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στους πρωταγωνιστές εκείνης της θλιβερής συγκυρίας συγκαταλέγεται και ο Γιάνης Βαρουφάκης. Η αφέλεια και η προχειρότητα του οποίου, καθ΄ όλη τη διάρκεια της αντιπαράθεσης με τον σκληρό συντηρητικό πυρήνα της Ε.Ε., έγινε κάτι περισσότερο από εμφανής. (Επ΄ αυτού κάποια άλλη στιγμή)

Φυσικά, δεν ευθύνεται για αυτό αποκλειστικώς μόνο ο Γ. Βαρουφάκης, αλλά αυτός ήταν εκείνος που εξέφρασε με θεαματικό τρόπο την αστόχαστη στάση της ελληνικής διπλωματίας και πολιτικής και τροφοδότησε, ψυχή τε και σώματι, την ευρωπαϊκή ενημερωδιασκέδαση (infotainment) με την εξωτική καρικατούρα ενός υποτιθέμενου “αντίβαρου” προς τον κυρίαρχο του όλου παιχνιδιού Γερμανό στο αναπηρικό αμαξίδιο.

Η αφέλεια στην πολιτική είναι άκρως επικίνδυνη υπόθεση. Δυστυχώς ο Γιάνης Βαρουφάκης συνεχίζει να πολιτεύεται με την ίδια επικίνδυνη αφέλεια, επενδυμένη και πάλι με την ίδια πολιτική αυταρέσκεια και τον ίδιο αχαλίνωτο ναρκισσισμό και στο κρίσιμο ζήτημα της άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αναφέρομαι στην απαράδεκτη θέση του ιδίου και του κόμματός του για κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας των πολιτών. Τα προβαλλόμενα επιχειρήματα είναι πρόχειρα, ανεπεξέργαστα και δεν “αναμετρώνται” με όλες τους τις συνέπειες.

Κατά πρώτον η γενικευμένη μορφή επαγγελματοποίησης του στρατού είναι αντιδημοκρατική και αντίκειται στην βασική αρχή κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος, ότι η υπεράσπισή του, από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, επαφίεται στους πολίτες του. Από την αρχαιότητα ως τον σύγχρονο κόσμο και τις θεωρήσεις του Διαφωτισμού είναι οι πολίτες εκείνοι, οι οποίοι επιφορτίζονται με το βάρος της υπεράσπισης της δημοκρατικής πολιτείας. Ο μισθοφορικός στρατός είναι ξένος προς την ιδέα της δημοκρατίας και του πολίτη.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης ως γνήσιος και συνεπής μεταπράτης διανοητής, σε μια εξαρτημένη χώρα της ημιπεριφέρειας επικαλείται παραδείγματα μητροπολιτικών κέντρων ως πρότυπα, στην προκειμένη περίπτωση χωρών οι οποίες έχουν καταργήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία:  ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία. Δεν χρειάζεται να βασανίσουμε και πολύ τούτη την επιχειρηματολογία, για να διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για μια δικολαβίστικη πρακτική, για ένα τέχνασμα επιβολής, διότι και στις τρεις αυτές χώρες συντρέχουν ιστορικοί λόγοι, οι οποίοι οδήγησαν στην κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Στην Γερμανία, μάλιστα, για προφανείς λόγους δεν ήταν υποχρεωτική η στράτευση στην Μπούντεσβερ (“Bundeswehr”) από την εποχή της ίδρυσής της, ενώ στις άλλες δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας συμβαδίζει με την ουσιαστική κατάργηση του δημοκρατικού ελέγχου των πολιτών επί των αποφάσεων της κυβέρνησης στο κρίσιμο ζήτημα της πραγματοποίησης ή όχι ενός πολέμου.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης με περισσή αφέλεια παρακάμπτει τη δημοκρατική ρίζα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, ωσάν να είναι η Ελλάδα, ιμπεριαλιστική χώρα πρώτης γραμμής και διεξάγει πολέμους πέρα από τα σύνορά της και οι πολίτες της έχουν παραχωρήσει τη διασφάλιση των δικαιωμάτων  τους σε μισθοφόρους κάθε κοπής. Από τη θεωρητική παράδοση του Διαφωτισμού θα επικαλεστώ εδώ τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ο οποίος διέβλεπε σε αυτές τις εξελίξεις παραχώρησης των ευθυνών για τη διασφάλιση της ασφάλειας μιας δημοκρατικής χώρας σε μισθοφόρους, τις απαρχές του τέλους της δημοκρατικής πολιτείας. Φυσικά για τους πολίτες της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, το πρότυπο όλων των δημοκρατικών προτύπων, μια τέτοια παραχώρηση ήταν αδιανόητη.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης προφασίζεται δύο πράγματα για να θεμελιώσει την πρότασή του: από τη μία επικαλείται την αποτελεσματικότητα και το αξιόμαχο του στρατεύματος και από την άλλη το δικαίωμα κάποιων πολιτών να αρνηθούν την υποχρεωτική στράτευση. Και τα δύο είναι εκ του πονηρού. Η δημοκρατία δύναται να διασφαλίσει συγχρόνως αποτελεσματικό και αξιόμαχο -το πιο αξιόμαχο ίσως από άλλα πολιτεύματα και υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα στην ιστορία- στράτευμα και τα δικαιώματα μεμονωμένων πολιτών, οι οποίοι για τους δικούς τους συνειδησιακούς ή άλλους λόγους δεν θέλουν να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία. Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει καμία αντίφαση. Η αντίφαση βρίσκεται στην ιδεολογική αφέλεια του λαλίστατου οικονομολόγου.

Με τις προτάσεις του αυτές ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για ακόμη μεγαλύτερο ακρωτηριασμό της δημοκρατίας, για τη  μεταφορά αρμοδιοτήτων και υποχρεώσεων από τους πολίτες σε κάποιους δήθεν επαγγελματίες του είδους. Δυστυχώς σε αυτό το κρίσιμο σημείο ο Γιάνης Βαρουφάκης και το κόμμα του λειτουργούν παραπληρωματικά στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα και στον τεχνολαϊκισμό της κυβέρνησης του Κ.Μητσοτάκη.

Ένα άνευ προθέσεως δεκανίκι… στη γενικότερη νεοφιλελεύθερη πολιτική  “ιδιωτικοποιήσεων”!

Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι οργανωτικός γραμματέας της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ (www.sopro.gr )