Δε θα εγκλωβιστούμε σαν το χάμστερ στο κλουβί

Η πολιτική κακομοιριά και η έλλειψη γενναιοδωρίας ευδοκιμεί στην πολιτική καθημερινότητα διαφόρων μικρο-ομάδων, οι φίλοι των οποίων διαγκωνίζονται για την κατοχύρωση του υπαρκτού ή και φανταστικού πολιτικού συμβολικού κεφαλαίου, το οποίο προσφέρουν νεοφυή και επίκαιρα κοινωνικά ενδιαφέροντα και προβλήματα. Τούτο το γεγονός, σε συνάρτηση με διάφορες ιδεοληπτικές προσλήψεις της πραγματικότητας και του κοινωνικού γίγνεσθαι, καθιστά προβληματική, ενίοτε και αδύνατη, ακόμη και την υποτυπώδη συζήτηση μεταξύ τους επί συγκεκριμένων ζητημάτων. Για ευρύτερες συγκλίσεις ούτε καν γίνεται λόγος.

Τούτο οφείλεται σε μια μικροαστική αντίληψη “υπεργολαβίας” και “ιδιοκτησίας” ενός οποιουδήποτε ζητήματος, η οποία είναι ενδημική σε όλους αυτούς τους χώρους, -όχι μόνο σε αυτούς, αλλά και σε μεγαλύτερους του ευρύτερου χώρου των λεγόμενων κοινωνικών κινημάτων και των αντίστοιχων πολιτικών φορέων τους -, και αποτελεί σημείο διαρκούς τριβής και διαχωρισμού από όμορες ή, ακόμη και, σχεδόν ταυτόσημες ομάδες. Σε αυτή τη συνθήκη αναφύεται ένα είδος πολιτικού και ιδεολογικού ναρκισσισμού, το οποίο μεν διατηρεί την ομάδα “καθαρή”, αλλά την εγκλωβίζει στο σύνδρομο του χάμστερ. Ακατάσχετη κίνηση εκτόνωσης μέσα στο κλουβί της εκάστοτε ιδεοληψίας. Είναι φανερό ότι υπό παρόμοιες περιστάσεις ούτε συζήτηση και διάλογος, ούτε και συγκρούσεις και συνθέσεις μπορούν να υπάρξουν.

Όσο πιο κοντά βρίσκονται οι διάφορες ομάδες τόσο πιο λυσσαλέα και άκομψη είναι η προστριβή μεταξύ τους. Η ουσία ενός προβλήματος αντικαθίσταται από πολιτικό “κουτσομπολιό”, πρακτικές ενοχοποίησης και, φυσικά, πρακτικές στιγματισμού φορέων και προσώπων.

Η εκτενής εισαγωγή στο παρόν άρθρο ήταν αναγκαία ως επεξήγηση για να γίνει κατανοητό το περιεχόμενο της κριτικής μου, η θέση από την οποία ασκείται αυτή και η προοπτική εντός της οποίας εντάσσεται. Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο στάθηκε μια παρατήρηση συντρόφου σε ένα σχόλιο, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, επί της προσπάθειας σύγκλισης και συνεργασίας της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ με άλλους δύο πολιτικούς φορείς, την ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και το ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ. Πιο συγκεκριμένα: η επισήμανση αφορούσε του,- αγνώστου σε εμένα, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει-, δημοσιογράφου Γιάννη Ευσταθίου. “Εκ προοιμίου” δηλώνω ότι κάθε δημόσια κριτική είναι χρήσιμη, ακόμη και η αστοχέστερη, όταν γίνεται καλοπροαίρετα. Και τίποτε να μην προσφέρει επί της ουσίας, φανερώνει τον τρόπο του σκέπτεσθαι του εκάστοτε επικριτή.

Προσπάθησα, λοιπόν, να αντιληφθώ το περιεχόμενο της ανάρτησης του κ. Γιάννη Ευσταθίου, αλλά δεν προέκυψε τίποτε ουσιαστικό, όσον αφορά το θέμα της, δηλαδή τη συνεργασία των τριών κομμάτων. Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο εδράζει σε έναν τύπο ενοχικού κώδικα, ο οποίος χρησιμοποιείται σε συγκεκριμένους χώρους για να στιγματίζονται πρόσωπα και καταστάσεις, να αλληλοπεριχαρακώνονται ομάδες και άτομα και να λειτουργούν διάφοροι ως τοποτηρητές μιας κάποιας “καθαρότητας”. Ακριβώς δηλαδή το αντίθετο, το οποίο επιχειρείται από την ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ και τα άλλα δύο κόμματα.

Η “κριτική” θα ήταν ευπρόσδεκτη, αν είχε ουσιαστικό περιεχόμενο. Ο κ. Ευσταθίου, δεν γνωρίζει καν πρόσωπα και πράγματα, πέρα από αυτά του περιγύρου του, και αποφαίνεται μειωτικά για τα πάντα που σχετίζονται με αυτή τη συνεργασία. Και επειδή δεν υπάρχουν αιτιάσεις επί του συγκεκριμένου, καταφεύγει στον προσδιορισμό των τριών φορέων, μέσω διαφόρων “κλισέ” και αγενειών. Δεν θα μιλήσω για λογαριασμό της ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και του ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, οι σύντροφοι μπορούν να το κάνουν άριστα για τον εαυτό τους. Ούτε και να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους επιλέξαμε να συνεργαστούμε με τους συγκεκριμένους φορείς, δηλώνω, ωστόσο, ότι κρίναμε θετική την ενδεχόμενη συνεργασία, εξετάζοντας τις πολιτικές, κοινωνικές και ηθικές πτυχές της. Υπό αυτή την έννοια δυσαρεστούμαστε και με το “φθηνιάρικο τσουβάλιασμα” των συνεργατών μας και της  αυθαίρετης “χορήγησης” πιστοποιητικών πολιτικών και κοινωνικών φρονημάτων. Σε αυτούς και σε εμάς.

Όσον αφορά την ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, θέλω να σημειώσω ότι η “ετικέτα”, του τύπου ανήκει στο “λεγόμενο πατριωτικό σοσιαλιστικό χώρο”, είναι εντελώς άστοχη, όχι διότι δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως πατριώτες, αλλά παραπέμπει σε άλλες συνάφειες τις οποίες υπερβαίνει, κατά πολύ, το εγχείρημα μας. Ο κ. Ευσταθίου και όσοι σκέφτονται μονοδιάστατα θα πρέπει να συνηθίσουν, και θα τους αναγκάσουμε με τον καιρό να αντιληφθούν, ότι η πραγματικότητα είναι εξαιρετικά σύνθετη και οι εκάστοτε πολιτικές απαντήσεις στα διάφορα ζητήματα οφείλουν και αυτές να είναι σύνθετες. Ειδάλλως είναι καταδικασμένος ένας πολιτικός χώρος ή ένα κοινωνικό κίνημα να εγκλωβιστεί στο κλουβί της ιδεοληπτικής εμμονής, νομίζοντας ότι είναι η εμπροσθοφυλακή κάποιας σύγχρονης πρωτοπορίας, τρέχοντας σαν το χάμστερ στο κλουβί του, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, απλώς για να εκτονωθεί. Η “παρά φύση” “σύμπραξη” των τριών κομμάτων την οποία “διαγιγνώσκει” ο κ. Ευσταθίου είναι προϊόν της δικής του ελλειμματικής πρόσληψης της πραγματικότητας και τίποτε παραπάνω.

Οι συνεργασίες ποτέ δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά πάντοτε είναι αναγκαίες…