ΓΙΑ ΤΟ “ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ”

του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη.

Είναι καλό να περιμένεις και να τοποθετείσαι νηφάλια, τολμηρά και

καθαρά για θέματα που έχουν τόσο μεγάλη ιστορική σημασία όσο και

παρούσα αξία.

Για τον λόγο αυτό έκανα, με δυσκολία είναι αλήθεια, υπομονή ως προς

αυτά που διάβασα σε αναρτήσεις για το «Πολυτεχνείο». Δεν μετανιώνω.

Νηφάλια, τολμηρά και καθαρά συνεισφέρω λοιπόν τα εξής πολύ απλά:

1. Το «Πολυτεχνείο» εκφράζει την κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα

ενός λαού που έχει την ιστορική ευλογία να ζει στη γωνιά του πλανήτη

που γέννησε τη Δημοκρατία (το πόσο την αξιοποιούμε είναι άλλο ζήτημα).

2. Η εξέγερση των φοιτητών στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα,

σε όλην την Ελλάδα συνέβαλε τα μέγιστα στο να ανατραπεί η Χούντα των

Συνταγματαρχών, η οποία πρόλαβε δυστυχώς να προσβάλει τη ζωή, την

ελευθερία και την ίδια την ιστορία μας.

3. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η φοιτητική εξέγερση ταυτίζεται με

την πορεία όσων εκ των εξεγερμένων συνέχισαν να είναι πολιτικά

ένεργοι. Ούτε βεβαίως ταυτίζεται απλώς και μόνο με το φοιτητικό

κίνημα. Η φοιτιώσα νεολαία έδωσε το έναυσμα, δημιούργησε την πλατφόρμα

για να αναδειχθεί για πρώτη φορά με τόση γενίκευση και ένταση στο

εσωτερικό της χώρας ο παλλαϊκός αγώνας για δημοκρατία – εργάτες,

διανόηση, νεολαία συστρατεύθηκαν κάτω από την πιο απλή, την πιο

αληθινή, την πιο δύσκολη συνάμα διεκδίκηση: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.

4. Ως εκ τούτου αποτελεί ανοησία να κρίνει κανείς την ουσία του

«Πολυτεχνείου» με βάση τις επιλογές μεμονομένων, ελαχίστων που,

πράγματι, δεν τιμούν την ιστορία τους με τις μετέπειτα επιλογές τους.

5. Αντιστοίχως αποτελεί λυπηρή μικρότητα (για να μην το χαρακτηρίσω

αλλιώς…) να αμφισβητεί κανείς τους «νεκρούς του Πολυτεχνείου» με

βασικό επιχείρημα ότι κανείς δεν δολοφονήθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο.

Λες και, ακόμη κι αν δεχτούμε ως υπόθεση ότι αυτό ισχύει, έχει καμία

σημασία το που και όχι το γιατί έπεσε μια φοιτήτρια, ένας εργαζόμενος,

μια μαθήτρια, ή ένας απλός πολίτης.

6. Το «Πολυτεχνείο» λοιπόν ζει, όχι γιατί επιβιώνουν βιολογικά οι

γενιές των Ελλήνων που το «φτιάξανε», αλλά γιατί επιβιώνει το σύνθημά

του.

7. Οι δε «ήρωες του Πολυτεχνείου» ζούν κι αυτοί και παλεύουν ηρωικά

σήμερα και για όσο ακόμη χρειαστεί να παλέψουν για ψωμί, για παιδεία,

για ελευθερία. Αυτό είναι το επίτευγμα των γενιών του «Πολυτεχνείου»:

ένας σημαντικός σταθμός σε εναν συνεχή αγώνα. Ακόμη κι αν εμείς, ή οι

επόμενοι, ή οι επόμενοι των επομένων κουραστούμε να διεκδικούμε την

ουτοπία μας, γιατί ακόμη κι έτσι θα έχουμε κερδίσει πολλά!

Υ.Γ.: Πολλοί εκ των διαδικτυακών φίλων μου επέλεξαν να αναπαράξουν

μηνύματα και δημοσιεύματα που προσβάλλουν τη μνήμη, το παρόν και το

μέλλον της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Δεν τους

διαγράφω, όχι από αδυναμία, αλλά γιατί θέλω να διαβάζουν και τα δικά

μου κείμενα, ευελπιστώντας ότι κάποιοι –ες θα καταλάβουν.