Οικονομική πολιτική για (τα) πανηγύρια

Του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη, Αν. Καθηγητής Κοσμήτορας Σχολής ΟΠΕ, ΑΠΘ

Η πρόσφατη συμφωνία του Eurogroup επισφραγίζει μια πορεία νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού και συγκρότησης ειδικής οικονομικής ζώνης σε μια περιοχή με ιδιαίτερα γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά και συμβολισμούς. Επιπρόσθετα, καθορίζει το πλαίσιο που θα διασφαλίζει τη διατήρηση αλλά και την επέκταση αυτού του σχεδίου για τις επόμενες δεκαετίες, δένοντας πισθάγκωνα τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Οι επικοινωνιακές τακτικές και οι εύστοχοι βερμπαλισμοί μπορεί να είναι χρήσιμοι στην πολιτική επικαιρότητα, συχνά όμως οδηγούν στη γελοιοποίηση της πολιτικής και την πρόκληση της κοινωνίας.

Τα περί τέλους των μνημονίων δεν είναι παρά κακόγουστα αστεία.

Αφενός τα μέτρα απομείωσης του λαϊκού εισοδήματος, τα οποία υποτίθεται ότι πάρθηκαν προς αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, όχι μόνο δεν αναιρούνται αλλά επεκτείνονται (εκ νέου προσαρμογή των συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου). Αφετέρου, οι τριμηνιαίες αξιολογήσεις που προβλέπονται καταρχήν έως και το 2022 θα αποτελούν, κατά το το σύνηθες, τις ευκαιρίες για την προώθηση «αλά κάρτ» (και όχι προσυμφωνημένων) εισοδηματικών ρυθμίσεων.

Όσο δε για τη συνολική επίπτωση της πολυθρύλητης δεκαετούς περιόδου χάριτος και της αντίστοιχης επιμήκυνσης των κεφαλαίων που αντλήθηκαν από τον EFSF, αυτή είναι πολύ χαμηλότερη του 1% της συνολικής αποτίμησης του ελληνικού δημόσιου χρέους συνυπολογισμένων εκτός του δανειακού κεφαλαίου και των προβλεπομένων τόκων εξυπηρέτησής του.

Μόνος πραγματικός σκοπός της η δημιουργία ενός «χρηματοπιστωτικού μαξιλαριού», το οποίο βεβαίως θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο για τη διασφάλιση της ομαλής πληρωμής των τοκοχρεωλυσίων και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως εργαλείο για μια έστω οριακή δημοσιονομική χαλάρωση. Αυτή αποκλείεται διασφαλισμένα, καθώς η ελληνική κυβέρνηση και οι πιστωτές μας δέσμευσαν τη χώρα σε έναν ανιστόριτο και βλακωδώς μακροχρόνιο ζουρλομανδύα περιοριστικής πολιτικής – 3,5% δημοσιονομικά πλεονάσματα ως το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060 (!), παραβλέποντας την εκθετικά εξελισσόμενη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και το ιδιαιτέρως ασταθές διεθνοοικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.

Για να δικαιολογηθεί όμως επικοινωνιακά η συγκεκριμένη επιλογή και κυρίως για να «διευκολυνθεί» η Διοίκηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αλλά και του ΔΝΤ (ας σημειωθεί ότι έπεται η έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους στο πλαίσιο της αναφοράς που κάνει το Ταμείο για όλα τα κράτη-μέλη του), οι ιθύνοντες της προχθεσινής συμφωνίας, Έλληνες και Ευρωπαίοι, προέβησαν σε μια ακόμη καινοφανή λεξιπλασία, τη «βραχυχρόνια βιωσιμότητα»! Μάλιστα κύριοι.

Τεράστια επιτυχία – δεν ξέρουμε αν το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, αλλά διασφαλίσαμε ότι για τα επόμενα δέκα έτη θα μπορεί να εξυπηρετείται…

(Πηγή: https://marketpost.gr)