Ο “Λιγνάδης” ήταν προγραμματικό σχέδιο

ΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ δεν ήταν καλά από την αρχή. Εδώ και καιρό διατύπωσα με σχετική βεβαιότητα, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι άτομο πολύ χαμηλών  δυνατοτήτων. Δεν ήταν αυτή η ακριβής διαπίστωση, αλλά δε θέλω να την επαναλάβω, προσβάλει το θεσμό της πρωθυπουργίας, τη χώρα και όλους μας. (Βλ. και το άρθρο μου, “Ένας πρωθυπουργός ξεφτισμένο διαφημιστικό περιτύλιγμα”, επίσης για τη γενικότερη συνάφεια και το άρθρο μου,  “Κυνισμός αντί για ενοχή”).

ΜΕΤΑ τα πρόσφατα γεγονότα μπορούμε να ισχυριστούμε και κάτι ακόμη: είναι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που άγεται και φέρεται από τις αντιδράσεις  του κοινού και τις επιλογές των συμβούλων του. Και κάτι ακόμη χειρότερο, ο κακομοίρης αυτός άνθρωπος ψεύδεται διαρκώς για να καλύψει την πολιτική γκάφα του. Η υπόθεση του Δ. Λιγνάδη αποδεικνύεται γκάφα ολκής, διότι ο συγκεκριμένος εξέφραζε ένα ολόκληρο προγραμματικό σχέδιο. Το τελευταίο εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους παραμένει η Λίνα Μενδώνη ακλόνητη στη θέση της. Και αυτή και μαζί της ο πρωθυπουργός ήταν ενημερωμένοι για το περιεχόμενο αυτού του προγράμματος, το στήριζαν και το υποστήριζαν με κάθε μέσο και τρόπο.

ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ του στον ανακριτή ο φερόμενος ως παιδοβιαστής άθελά του ξεδίπλωσε μέσα σε πέντε αράδες αυτό το προγραμματικό σχέδιο για τον “πολιτισμό” και το “θέατρο”: “… Δε μου συγχωρήθηκε η αγάπη μου στην Πατρίδα, στην Ιστορία και στο ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε στην παράσταση “Πέρσες” την οποία είχα σκηνοθετήσει εγώ στην Επίδαυρο, η οποία προβλήθηκε σε παγκόσμια μετάδοση μέσω live streaming και στην υπόκλιση φίλησα το ομοίωμα του Παρθενώνα. Γι΄ αυτό το λόγο μου έγινε bulling “από τα αριστερίζοντα media”. Αν προσθέσουμε εδώ και μια άλλη σειρά που προηγήθηκε (“… στην κατάργηση της μέχρι τότε “Πειραματικής Σκηνής” που ήταν προσανατολισμένη στην αποδόμηση και στον μοντερνισμό και στη θέση της την ίδρυση της Ερευνητικής Σκηνής για το  Αρχαίο Θέατρο”) έχουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο πρόγραμμα για το μέλλον του θεάτρου. Δεν είναι τυχαίες διάφορες δημόσιες αναφορές του προφυλακισμένου ηθοποιού-σκηνοθέτη στην “Ιστορία”, η οποία θα κρίνει το έργο του και άλλα παρόμοια ιδεολογικά γλυκανάλατα.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Λιγνάδης κρίθηκε, από την Λ. Μενδώνη και τον Κ. Μητσοτάκη, κατάλληλος για να περάσει στο θέατρο εκείνο το πρόγραμμα, το οποίο στο μυαλό τους αντιπροσωπεύεται αυτό το οποίο στο χώρο της ακροδεξιάς και της υπερσυντηρητικής Δεξιάς αποκαλείται “ηγεμονία της Αριστεράς”. Ο Δημήτρης Λιγνάδης επιλέχθηκε ακριβώς για αυτό. Φαίνεται από το νέο προσανατολισμό του θεάτρου προς το “ελληνοκεντρικό”: και η κατάργηση της Πειραματικής Σκηνής και το σκηνοθετημένο κιτς του φιλιού με το ομοίωμα του Παρθενώνα δείχνουν με σαφήνεια προς αυτή την κατεύθυνση. Τα συμπλέγματα κατωτερότητας και ο βαθύτερος επαρχιωτισμός των υποτιθέμενων ελίτ της συντηρητικής δεξιάς και των όψιμων συνοδοιπόρων της αναζήτησαν καταφύγιο στην οπισθοδρόμηση σε “επικαιροποιημένες” εκδοχές του “ελληνοχριστιανισμού”.

Η ΑΚΛΟΝΗΤΑ αίσθηση παντοδυναμίας ως την τελευταία στιγμή, έκαναν τον Δ. Λιγνάδη να εμφανίζεται αλαζονικά στο προσκήνιο και να προσβάλλει τους πάντες και τα πάντα, παρά τις σκληρές κατηγορίες οι οποίες του αποδίδονταν. Και όλοι και όλες αναρωτιόταν και αναρωτιούνται για αυτό ακόμη και τώρα από που τους “κρατάει”, αφήνοντας συγχρόνως την φαντασία τους να καλπάσει. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας διατυπώθηκαν μια σειρά ακραίες σκέψεις και υπονοήθηκαν διάφορα. Αλλά τα πράγματα φαίνεται πως είναι πιο απλά και κινούνται στη σφαίρα του πολιτικού και των συμβάσεών του. Και είναι αυτό το προγραμματικό σχέδιο “Δημήτρης Λιγνάδης”, το οποίο συνδέει τον υπόδικο για παιδοβιασμό με τον Κ. Μητσοτάκη  και την Λ. Μενδώνη, όπως συνδέει η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου τον Κ. Μητσοτάκη με τον Μ. Χρυσοχοΐδη… Είναι αυτό το σχέδιο που εξηγεί και την επιλογή εκτός διαγωνισμού του Δ. Λιγνάδη σε μια τέτοια διευθυντική θέση. [Προσωπικώς θεωρώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι επιλογές θα πρέπει να γίνονται με αποκλειστική ευθύνη των πολιτικών προϊσταμένων, όπως έγινε και στην περίπτωση του Δ. Λιγνάδη, και όχι μέσω διαφόρων δήθεν αντικειμενικών διαδικασιών “αξιοκρατίας”. Τώρα γνωρίζουμε ποιος είναι υπεύθυνος και από ποιον θα αναζητήσουμε ευθύνες].   Αλλά στην περίπτωση του Δ. Λιγνάδη ο περίφημος “δόλος της ιστορίας” επεφύλασσε σε όλες και όλους μας και αυτή τη θλιβερή ιστορία με τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και τους παιδοβιασμούς και τα άλλα εγκλήματα, τα οποία συνδέονται με αυτή την γενικότερη κατάσταση.

ΚΛΕΙΝΩ με μια ακόμη παρατήρηση: από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε αυτή η ιστορία ο πρωθυπουργός και η υπουργός Πολιτισμού ψεύδονται ασυστόλως. Τούτο δεν φαίνεται μόνο από εκείνες τις περιπτώσεις, όπου έχουμε συγκεκριμένα στοιχεία δημόσιας ψευδολογίας, αλλά και από τη λογική των πραγμάτων…

“Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια”, λέει ένα γνωμικό του γερμανικού λαού… σε λίγο θα αρχίσει να ξετυλίγεται το περιτύλιγμα και να πέφτουν τα “επικοινωνιακά” φτιασίδια…