Κατσαρίδες, τρωκτικά και ο Χίτλερ στην Αθήνα

“…την σέβομαι και την αγαπώ, είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, αξιοπρεπής και ηθικός”.

Κώστας Μπακογιάννης (δήμαρχος Αθηναίων για την Αλεξία Έβερτ)

Δεν φανταζόμουν ότι θα ασχοληθώ πάλι με το συγκεκριμένο δημοσιογράφο. Και αυτό διότι έχω μια αλλεργία προς τους αντισημίτες. [1] Ας όψεται, όμως, η πρώην αντιδήμαρχος Αθηναίων Αλεξία Έβερτ (εξακολουθεί και παραμένει στη θέση της δημοτικής συμβούλου) με τις δηλώσεις της περί “τρωκτικών” και “κατσαρίδων”. [Βλ. σχετικά το άρθρο μου Η ένοχη σιωπή της Ν.Δ. για τα τρωκτικά και τις κατσαρίδες] Αναφέρομαι στην “κριτική” στα σχόλια της αντιδημάρχου για τη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην επέτειο του Πολυτεχνείου από τον δημοσιογράφο Άρη Χατζηστεφάνου. Το επίμαχο κείμενο φέρει τον τίτλο “Κατσαρίδες και τρωκτικά. Από τον Χίτλερ στο Δήμο Αθηναίων” (θα μπορούσε να είναι και τίτλος θεατρικής επιθεωρήσεως του Μάρκου Σεφερλή) και ευρίσκεται στην ιστοσελίδα red line με ημερομηνία ανάρτησης 20 Νοεμβρίου 2020.

O Άρης Χατζηστεφάνου θέλει να συνδέσει τους χαρακτηρισμούς της Αλεξίας Έβερτ με το χιτλερικό ναζισμό και τις πρακτικές απανθρώπισης και κτήνωσης που μετέρχεται για να εξοντώσει τους Εβραίους. Αλλά ως στρατευμένος προπαγανδιστής, ο ίδιος γνωρίζει σε τι είδους νεφέλωμα κινείται, διευρύνει τους στόχους της ναζιστικής πολιτικής της απανθρώπισης για να συμπεριλάβει στα θύματά της και τους κομμουνιστές. Τότε και τώρα. Αφού αρχικώς παραπέμψει στο ναζιστικό αντισημιτικό έντυπο Der Sturmer κάνει ένα νοητικό άλμα και καταλήγει στην ακόλουθη διατύπωση: “Για χρόνια ναζιστικά έντυπα σε όλη την Ευρώπη συνήθιζαν να παρομοιάζουν τους εχθρούς τους (συνήθως Εβραίους και κομμουνιστές) με κατσαρίδες και ποντίκια”. Τούτη η συμπερίληψη των διωκόμενων κομμουνιστών στην κατηγορία των διωκόμενων Εβραίων είναι εντελώς αυθαίρετη, αλλά εξυπηρετεί τις προθέσεις του Άρη Χατζηστεφάνου.

Εξηγούμαι: Οι χιτλερικοί, ποτέ μα ποτέ, δεν μεταχειρίστηκαν τους γερμανούς κομμουνιστές, όπως τους Εβραίους. Κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την παραλογία του φυλετικού τους λόγου. Θεωρούσαν τον κομμουνισμό εφεύρημα των Εβραίων, μια κλασική αντισημιτική κοινοτοπία σε πολλούς λαούς της εποχής, μετά την επικράτηση του μπολσεβικισμού στην τσαρική Ρωσία, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι οι γερμανοί ή οι βρετανοί ή οι σκανδιναβοί κομμουνιστές συμπεριλαμβανόταν στην ίδια φυλετική κατηγορία με τους Εβραίους. Οι κομμουνιστές δεν ήσαν “βάκιλος”, όπως ήταν οι Εβραίοι κατά την διατύπωση του ίδιου του φύρερ Αδόλφου Χίτλερ, ούτε συγκαταλέγονταν στην κατηγορία “της ανάξιας να ζει ζωής” (παιδιά με σύνδρομο Down κλπ.).

Το επίμαχο άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου, που υποτίθεται πως σκιαγραφεί εν συντομία τη διαδρομή από τον Αδόλφο Χίτλερ στο δημαρχιακό μέγαρο της Αθήνας, είναι μια συρραφή άσχετων ισχυρισμών, με σκοπό να πιστωθεί η φράση της Αλεξίας Έβερτ στη γενεαλογία του διαχρονικού αντικομουνισμού της οικογενείας Έβερτ. Κάτι σαν ένα είδος διαχρονικής ιδεολογικής συλλογικής ευθύνης, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά: από τη μία η αντικομουνιστική οικογένεια Έβερτ και από την άλλη οι κομμουνιστές θύματά της. Σημειώνει σχετικώς: “Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα η ρητορική των ναζιστών, των μετα-ναζιστών (sic!) και των φιλοναζιστών έχει βελτιωθεί μόνο ελάχιστα”. Και αυτό διότι η Αλεξία Έβερτ χρησιμοποίησε την ίδια γλώσσα με τους ναζιστές. Τούτο είναι αληθές, η ρητορεία περί “τρωκτικών” και “κατσαρίδων”, ανήκει στην ιδιόλεκτο της απανθρώπισης που χρησιμοποίησε ο ναζισμός και χρησιμοποιούν οι νεοναζιστές. Αλλά γιατί να προέρχεται τούτη από την γονεϊκή κουλτούρα, από τον περίγυρο της οικογένειας Έβερτ, και όχι από την κοινωνική πραγματικότητα των τελευταίων ετών; Απάντησα σε τούτο το ερώτημα στο άρθρο μου για την “Ένοχη σιωπή της Ν.Δ. για τα τρωκτικά και τις κατσαρίδες”. Δεν επανέρχομαι. Ως τόσο η αναφορά στη ρητορική των ναζιστών είναι η μισή αλήθεια σε αυτή την ιστορία και γίνεται για λόγους προπαγάνδας, όχι εξήγησης, κατανόησης και κριτικής στο συμβάν.

Επιδίωξη του συντάκτη του άρθρου είναι να ταυτοποιήσει το διαχρονικό αντικομουνισμό της οικογένειας Έβερτ με τους χαρακτηρισμούς της αντιδημάρχου του δήμου Αθηναίων. Και το “επιτυγχάνει” αυτό μέσα από διάφορες αλχημείες συγχέοντας τις πολιτικές διώξεις των κομμουνιστών με τα θύματα του φυλετικού προγράμματος των ναζιστών. Και αφού ανακηρύξει τους κομμουνιστές δια της επαναλήψεως, για να το εμπεδώσουν οι αναγνώστες και ο αναγνώστριες του, “ισότιμα” θύματα με τα θύματα του φυλετικού προγράμματος, προχωράει στο προσφιλές ζήτημα του ακροδεξιού και αριστερίστικου ιστοριο-λαϊκισμού των ημερών μας: στον εμφύλιο πόλεμο και στη μετεμφυλιακή πολιτική τάξη πραγμάτων.

Και εδώ ο δημοσιογράφος είναι ιδιαίτερα ευρηματικός, εφόσον παραθεωρεί τις καταδίκες κάποιων ναζιστών ως κανόνα στη γερμανική κοινωνία (δυτική και ανατολική), αναμασάει για την ελληνική εξέλιξη το γνωστό στερεότυπο, “στην Ελλάδα, αντίθετα οι συνεργάτες των ναζί δεν τιμωρήθηκαν ποτέ αλλά μετά τον εμφύλιο στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό και την νεαρή (sic!) αστική τάξη της χώρας”. Κάπου εδώ οι άθλιοι συνειρμοί του αριστερού δημοσιογράφου απογειώνονται για να φτάσουν στο στόχο τους.

Στο πλαίσιο μιας “μαρξιστικής” ανάλυσης συντροφιάς πρωτοετών φοιτητών και συζητήσεων στα ουζερί και στα ταβερνεία ο Άρης Χατζηστεφάνου καταγράφει τους “υπηρέτες” της νεαρής ελληνικής αστικής τάξης της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου: “Έτσι ένας από τους πιο επιφανείς υπηρέτες της, ο Άγγελος Έβερτ, που διετέλεσε διοικητής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας κατά τη διάρκεια της Κατοχής (η οποία υπαγόταν απευθείας στα SS), μπόρεσε να διατηρήσει τη θέση του και μετά την αποχώρηση των ναζιστικών δυνάμεων”. Κρατήστε δύο στοιχεία από την αναφορά του προπαγανδιστή: “υπαγόταν απευθείας στα SS” και “αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων”.

Σιγά- σιγά αρχίζει να ξεδιπλώνεται ο στόχος του αρθρογράφου: να αποδοθεί διαχρονική οικογενειακή συλλογική ευθύνη στην πρόταση της Αλεξίας Έβερτ.

Σύμφωνα με το χονδροειδέστατο αφήγημα ο Άγγελος Έβερτ “αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα σε αυτό που συχνά αποκαλούμε συνέχεια του κράτους” και, επιπλέον, “έκανε τα πρώτα του βήματα στην αστυνομία του φασίστα δικτάτορα Μεταξά”, σε μια εποχή κατά την οποία “βρισκόταν σε εξέλιξη το δολοφονικό πογκρόμ εναντίον των ελλήνων κομμουνιστών”. Και η εξιστόρηση καταλήγει στο ρόλο του παππού της πρώην αντιδημάρχου της Αθήνας στα Δεκεμβριανά. Και μετά το αφήγημα συνεχίζεται με την αντικομουνιστική παράδοση του Μιλτιάδη Έβερτ. Επειδή ως τόσο η δεινότητα στη χρήση της γλώσσας από τον Άρη Χατζηστεφάνου υπερβαίνει κατά πολύ τις δικές μου ικανότητές στο συντακτικό, αποφεύγω να συνοψίσω το λόγο του και τον παραθέτω ακέραιο προς ανάγνωση: “Όσο για το γιό του (σ.σ. του Άγγελου Έβερτ), Μιλτιάδη Έβερτ, φλέρταρε για χρόνια με την παρακρατική ακροδεξιά οργάνωση ΕΚΟΦ (ο ίδιος αρνούνταν ότι υπήρξε επισήμως μέλος της) πριν περάσει και αυτός από το μεγάλο πλυντήριο της Δεξιάς που μετατρέπει τους τσεκουροφόρους τύπου Βορίδη, σε αξιοσέβαστα στελέχη του κόμματος που ελέγχουν οι δυναστείες Καραμανλή και Μητσοτάκη”.

Παρατηρείστε την τελευταία πρόταση. Είναι ένα master piece της υπεραπλούστευσης. Η βασική τεχνική της προπαγάνδας είναι η απλούστευση. Οι χιτλερικοί υποστηρίζει ένας σύγχρονος μελετητής του φαινομένου ήσαν “ιδιοφυίες στην απλούστευση”. Και ο Άρης Χατζηστεφάνου απλουστεύει με μεγάλη μαεστρία και προπαγανδιστική μανία. Aller Achtung… Κόβει και ράβει το παρελθόν και το παρόν στα στενά όρια των ιδεοληπτικών επιθυμιών του.

Όλα συνηγορούν πλέον ότι το “κρίμα” βρίσκεται στην παράδοση της οικογένειας και όχι στο πληκτρολόγιο του tablet της Αλεξίας Έβερτ. Ο δημοσιογράφος χαριτολογεί με το επίτευγμά του: “Ποιος να το έλεγε η Αλεξία Έβερτ θα θυμούνταν τώρα τις κατσαρίδες του Der Sturmer: Αυτή η οικογένεια δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα”.

Αυτές οι υπεραπλουστεύσεις αποτελούν κίνδυνο για την πολιτική καθημερινότητά μας και είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα βαρβαρότητας της ημιμόρφωσης.

Αιτιολογώ τη σκληρή μομφή μου: α) ουδείς φέρει ευθύνη για όσα έπραξε ή δεν έπραξε η οικογένειά του, δεν υπάρχει διαχρονική συλλογική ευθύνη, β) αυτό ισχύει και αντιστρόφως, οι προηγούμενοι δεν φέρουν ευθύνη, υπό συγκεκριμένη έννοια, για όσα πράττουν οι μεταγενέστεροι, είναι ανόητο λοιπόν να αποδίδονται ευθύνες στον Άγγελο Έβερτ για όσα δήλωσε η εγγονή του, γ) δεν υπάρχει καμία σχέση του λεξιλογίου της απανθρώπισης με τους κομμουνιστές δ) καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για την ανάδυση της απανθρωπίας στην ελληνική κοινωνία και να μην κρυβόμαστε πίσω από έναν ψευδεπίγραφο αντιφασισμό: προσφιλής πρακτική στους χώρους της ευρύτερης Αριστεράς, ο Χατζηστεφάνου αντλεί και αυτός από τούτον τον κοινό παρονομαστή, και να προσπαθούμε να αποδώσουμε την άνοδο του νεοχιτλερικού φαινομένου στις οικογενειακές καταβολές των ηγετικών στελεχών του, διότι αυτό δεν μπορεί να συγκαλύψει τις ευθύνες και της Αριστεράς, όλων των εκδοχών, για την ιδεολογική και πολιτική άνθιση της ακροδεξιάς ρητορείας (και πρακτικής) του μίσους (είναι κρίσιμο ζήτημα ιδεολογικής ηγεμονίας και ουδείς δικαιούται να εθελοτυφλεί αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους και πρόσκαιρες “νίκες”) και ε) χρειαζόμαστε να δημιουργήσουμε νέα αποθέματα εντιμότητας και θάρρους στο δημόσιο λόγο, για να ανυψωθεί και η γενική γνώση και το γενικό ήθος των πολιτών, για να μη μπορεί να ηθικολογεί ο κάθε ημιμορφωμένος τζαναμπέτης Αριστερός, τη στιγμή που μέμφεται δημοσίως μια ολόκληρη οικογένεια αποκρύπτοντας βασικές πληροφορίες, όπως π.χ. τη σχετική με τον Άγγελο Έβερτ, – τον υποτιθέμενο συνεργάτη των SS, διότι αυτό καταλαβαίνει από την προπαγανδιστική γραφή του συντρόφου συντάκτη ο μέσος αναγνώστης/στρια από τη νύξη ότι η αστυνομία της Αθήνας “υπαγόταν απευθείας στα SS” (εξίσου δόλια είναι και η αναφορά, “μετά την αποχώρηση των ναζιστικών δυνάμεων”) – , και αφορά στο γεγονός ότι τιμήθηκε από το ίδρυμα Γιάντ Βασσέμ του Ισραήλ ως “Δίκαιος των Εθνών”. Τόσο τσιρικιτζίδες είναι οι Ισραηλινοί και οι Εβραίοι γενικώς, που επιβράβευσαν ηθικά έναν συνεργάτη των SS;

Και η αριστερή ανοησία και η αθλιότητα πρέπει να έχει κάποιο όριο…

Όποιοι/ες ενδιαφέρονται για τη συγκεκριμένη συνάφεια και τη διαμάχη περί αντισημιτισμού της Αριστεράς με το συγκεκριμένο δημοσιογράφο μπορούν να διαβάσουν το άρθρο, Όμηρος Ταχμαζίδης: Το κακό αυθυπνωτίζεται και ο αντισημίτης αυτοεπιβεβαιώνεται, όπου και οι άλλοι τίτλοι άρθρων.

Σημείωση: Το κείμενο αυτό είναι το τρίτο από μια σειρά επτά άρθρων επί του συγκεκριμένου θέματος. Τα δύο που προηγήθηκαν και είναι αναρτημένα στο Διαδίκτυο έχουν τους τίτλους: Η ένοχη σιωπή της Ν.Δ. για τα τρωκτικά και τις κατσαρίδες και Τρωκτικά, κατσαρίδες, κερκοπίθηκοι και το “ακραίο κέντρο”.