Μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία… τίποτα δεν τελειώνει.
Ο γερμανικός ¨οικονομικός εθνικισμός¨ σε αγαστή συνεργασία με τον «εξόφθαλμο τουρκικό επεκτατικό εθνικισμό», επιχειρούν να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα μεγάλο «ιστορικό συμβιβασμό», για την επίλυση των διεκδικήσεων της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Η Γαλλία -με επικεφαλής έναν συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο πρόεδρο, τον Ε. Μακρόν- με συνεχείς δηλώσεις του (22/9/20 και 1/10/20) έκανε σαφές με τις προωθημένες δηλώσεις του, τις οποίες ακούμε έως τώρα για πρώτη φορά από ηγέτη ευρωπαϊκής χώρας, να στιγματίζει αλλά και να εναντιώνεται (λόγω συμφερόντων της ασφαλώς), στην αυξανόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Μιλώντας ανοικτά και για πρώτη φορά, «για την ανάγκη υπεράσπισης των ανατολικών συνόρων της Ε.Ε», που απειλούνται από την επιθετική πολιτική της Τουρκίας, απέναντι σε 2 μέλη της Ε.Ε -την Κύπρο και την Ελλάδα-, συνομιλεί ταυτόχρονα τηλεφωνικά τα τελευταία 24 άρα με τον Τούρκο πρόεδρο. (Αλήθεια ξέρουμε ποιος τηλεφώνησε πρώτος αναζητώντας τον άλλο?), για να αναθέσει τελικά στο πλαίσιο του γαλλογερμανικού άξονα να εκπροσωπηθεί από την κ. Μέρκελ οι κοινές θέσεις τους στην σύνοδο που ακολούθησε.
Να επισημάνουμε ότι τέτοιες δηλώσεις, όπως αυτές που μόλις πρόσφατα έκανε ο κ. Μακρόν δεν διατυπώθηκαν ποτέ στο παρελθόν από καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ούτε ακόμα από τα άλλα συντηρητικά, είτε σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ούτε τέλος από τους Πράσινους ή την ευρωπαϊκή αριστερά κάθε εκδοχής στην Ε.Ε.
Η πολύ αναμενόμενη σύνοδος της Ε.Ε. η οποία -η οποία μόλις ολοκληρώθηκε, μετά από μια αναβολή ώστε να προετοιμαστεί η υπαναχώρηση όλων απέναντι στις κυρίαρχες απαιτήσεις των Γερμανών για να υπερισχύσουν οι απαιτήσεις της- πραγματοποιήθηκε τελικά, στις 1 & 2 Οκτωβρίου όπου υιοθετήθηκε η γνωστή απαίτηση των γερμανικών κύκλων με επικεφαλής την κυρία Μέρκελ, να μην υπάρξει καμιά κύρωση εναντίον της Τουρκίας.
Έτσι, όχι μόνο δεν υπήρξαν κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας αλλά δεν αποφασίστηκε κάποιος αυτόματος μηχανισμός -που επί 1 μήνα προπαγάνδισαν οι Έλληνες αξιωματούχοι και κάθε λογής δημοσιολογούντες από τα ασφυκτικά και μονόπλευρα ΜΜΕ υπερ. της κυβέρνησης της ΝΔ… Απεναντίας, ευθύς μόλις έληξε η σύνοδος της Ε.Ε έγιναν δηλώσεις ακόμα και από τον Έλληνα Πρωθυπουργό, για την προώθηση και αναβάθμιση των σχέσεων Ε.Ε-Τουρκίας!
Η ελληνική πολιτική ελίτ, αυτή που κυρίως συνασπίζεται γύρω από την ΝΔ, όντας οι «αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της χώρας» με την ευρύτερη ελληνική ακροδεξιά -εντός και εκτός της ΝΔ-, θεωρούν ότι μπορούν να διαπραγματεύονται τις τύχες της χώρας κατά το δοκούν, δίχως να είναι υποχρεωμένες να απολογηθούν στον ελληνικό λαό, ούτε νοιώθουν πολιτικά την ανάγκη ότι πρέπει να ενημερώσουν το πολιτικό σύστημα και τις θεσμικές του εκφράσεις.
Ίσως διότι θεωρούν ότι το κυρίαρχο αφήγημα και «της δεξιάς αλλά και της αριστεράς υπό την ευρεία έννοια», ταυτίζεται και εξαντλείται -με τις μικροδιαφορές του φυσικά πάντα, -πλην του ΚΚΕ ασφαλώς, αλλά για τελείως άλλους λόγους- στην σταθερή και στρατηγική επιλογή του ¨κυρίαρχου εθνικού αφηγήματος της χώρας¨ ότι, ¨η παραμονή της χώρας -με κάθε θυσία, για ποιους άραγε (?)-στην ΟΝΕ, Ε.Ε αλλά & στο ΝΑΤΟ¨, αποτελούν τον στρατηγικό μονόδρομο για τη χώρα!
Όμως στη ζωή αλλά και στην πολιτική ιδίως, δεν υπάρχουν ¨μονόδρομοι¨.
Οι υπερασπιστές και υποστηρικτές αυτών των απόψεων έχει διαφανεί διαχρονικά ότι είναι βαθύτατα συντηρητικοί αλλά και πολιτικά ιδιοτελείς!!
Οι εγχώριες υπερπατριωτικές κορώνες και οι ψευδεπίγραφοι πατριωτισμοί είναι το απαραίτητο ιδεολόγημα των συντηρητικών κύκλων, για τις συνεχείς υποχωρήσεις τους οι οποίες οδηγούν στην παραπέρα εξάρτηση της χώρας, στο πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Είναι καιρός πλέον να διαφανή αλλά και να διατυπωθεί με σαφήνεια η εναντίωση μας στη συντηρητική στρατηγική πολιτική με τον σαφή διαχωρισμό της προοδευτικής στρατηγικής, η οποία υπηρετείται τα τελευταία 70 χρόνια, με την κυρίαρχη συντηρητική στρατηγική του δόγματος ¨η Ελλάδα ανήκει στη Δύση¨!
Απαραίτητη διευκρίνιση, ο τίτλος του σημειώματος είναι η ελεύθερη μετάφραση του «the show does not end until the fat lady sings». Έκφραση που χρησιμοποιήθηκε την εποχή που ο χαρακτηρισμός «χοντρή» δεν αποτελούσε εμφανισιακά ρατσισμό. ¨Χοντρή κυρία¨ αποκαλούσαν τότε τη σοπράνο της όπερας: Διότι τα παραπανίσια κιλά συνέβαλλαν στα φωνητικά προσόντα – ή έτσι τουλάχιστον ισχυριζόντουσαν εκείνα τα χρόνια για τις σοπράνο της όπερας της κλασικής μουσικής. Συνεπώς, η όπερα δεν τελειώνει αν δεν τραγουδήσει την άρια η ευμεγέθης αοιδός.
Δημήτρης Τεμουρτζίδης
