Η Τουρκία του Ταγίπ Ερτογάν και η απειλούμενη στρατηγική της προς την Ελλάδα

Τι συμβαίνει στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο?

Να τι γράφει μόλις πρόσφατα η Washington Post σε άρθρο της με τίτλο,  «Ποιος θα σταματήσει την ρεβανσιστική πολιτική του Ερντογάν;»… και με υπότιτλο

«Ο Τραμπ είναι παραιτημένος»…

«Για πρώτη φορά μετά την Οθωμανική Αυτοκρατορία ο τουρκικός στρατός έχει επεκτείνει την περιφερειακή του επιρροή σε τόσο μεγάλο βαθμό» γράφει με…προφανή έκπληξη η Washington Post και συνεχίζει.

«Τουρκικά στρατεύματα βρίσκονται στη Συρία, το Κατάρ, το Ιράκ, τη Σομαλία ,στα Βαλκάνια, τη Λιβύη, όπου άλλαξαν κιόλας την ισορροπία δυνάμεων και την εξέλιξη του εμφυλίου πολέμου. Και τώρα η Άγκυρα ρίχνει τις δυνάμεις της στη Μεσόγειο και το Αιγαίο» σημειώνει η αμερικανική εφημερίδα και προσθέτει:

«Ο Ερντογάν κρατάει ένα ρεβανσιστικό τσεκούρι για να προωθήσει τα γεωοικονομικά συμφέροντα της Τουρκίας».

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει άραγε με τις διαπιστώσεις αυτές;

Το ερώτημα είναι όμως ποιος μπορεί να αφοπλίσει τον Ερντογάν; Αλλά και ποιος θέλει να το κάνει;…

Η απάντηση μπορεί να πει κανείς ότι έρχεται από τις πρόσφατες δηλώσεις του πρώην υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας κai “θεωρητικού του νέο Οθωμανισμού” όπως λέγεται και νυν προέδρου του νεοσύστατου κόμματος ¨το Μέλλον της Τουρκίας¨, Future Party, Αχμέτ Νταβούτογλου. Να πως απαντάει σε πρόσφατη συνέντευξη του 3/9/20 για την κρίση στην Ανατ. Μεσόγειο, την Ελλάδα και την Ε.Ε. όπου έξυπνα ποιων την αντιμετωπίζει ενιαία, ως προς ¨τα ανατολίτικα παζάρια που ορθώς προτείνει¨ ότι πρέπει να κάνει έξυπνα η χώρα του..

«Χρειάζεται ένα νέο στρατηγικό όραμα για να κερδίσει η κάθε πλευρά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν έχουμε συναντήσει ποτέ (στην ιστορία εννοεί) ένα παράδειγμα όπου το ένα μέρος κέρδισε και το άλλο να έχασε. Η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο μπορεί να βγει εκτός ελέγχου. Δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν κατανοεί τις βασικές στρατηγικές ανάγκες της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο … Οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να καταλάβουν ότι είναι για την Τουρκία ζωτικής και στρατηγικής σημασίας οι ανάγκες της στην ανατολική Μεσόγειο».

Άς έρθουμε όμως τώρα στη παρουσίαση των τελευταίων γεγονότων και εξελίξεων που προηγήθηκαν πριν φτάσουμε στην σημερινή κρίση.

Διανύουμε ίσως την πιο ¨θερμή¨ περίοδο σε διάρκεια στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, με συνεχής τις προκλήσεις από τα διαδοχικά και επιθετικά λεκτικά επεισόδια σε πράξεις, από τους  γείτονες μας.

Απαρχή αλλά και κορύφωσή της κρίσης που διανύουμε έχει φανερό της στόχο να οδηγηθεί η χώρα μας σε τετελεσμένα μετά από έναν διάλογο, με ατζέντα θεμάτων που θεωρεί ότι πρέπει να αποτελούν αυτά που αντιλαμβάνεται η Τουρκία ως θέματα για να επιλυθούν.

Διάλογο όμως προωθούν και ηγετικοί κύκλοι της Ε.Ε. με πρωτοβουλία των Γερμανών αλλά και φιλοτουρκικών Νατοϊκών κύκλων με επικεφαλής τον γραμματέα της συμμαχίας, οι οποίοι επιδιώκουν ώστε μετά από εύλογες συζητήσεις- διαπραγματεύσεις, να προκύψει ένας συμβιβασμός και μια συμφωνία που να ικανοποιεί και την Τουρκία,  για τα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και του Αιγαίου ειδικότερα.

Τι ακριβώς γίνεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτήν την γεωπολιτική κρίση;

Η Ε.Ε ¨απειλεί με κυρώσεις¨ την Τουρκία εδώ και μήνες, αλλά ο χρόνος περνάει και πηγαίνουμε από σύνοδο σε σύνοδο, γιατί απλά είναι διαφορετικά τα συμφέροντα των χωρών μελών-κυρίως των ηγετικών δυνάμεων της Ευρώπης στην περιοχή και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό ακόμα και στους εγχώριους ¨ultra ευρωπαϊστές¨, ότι δεν πρόκειται εύκολα ¨να συνετίσουν¨ την Τουρκία δίχως σοβαρά ανταλλάγματα.

Είναι διαπιστωμένο επίσης ότι, τα «ενδιαφερόμενα μέρη» στην κρίση αυτή δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα και επιδιώξεις διότι κυριαρχούν οι διμερείς σχέσεις και τα συμφέροντά τους , ενώ από την άλλη πλευρά είναι ολοφάνερες και ξεκάθαρες οι επιδιώξεις της Τουρκίας.

Όμως ¨όλοι συμφωνούν και προτρέπουν σε διάλογο¨!

Το αντεπιχείρημα που προβάλλουν είναι, ¨δηλαδή τι θέλετε  να κάνουμε πόλεμο με τον Ερτογάν?  λένε οι ¨ρεαλιστές και φιλειρηνιστές μαζί και οι εθνομηδενιστές¨, ενώ οι εγχώριοι ακροδεξιοί και πολεμοκάπηλοι κύκλοι πλειοδοτούν και φαντασιώνονται μέχρι και αναβίωση.. ¨ με τη νέα μεγάλη ιδέα¨!

Αυτοί που σίγουρα είναι οι απόλυτα κερδισμένοι και από αυτήν την κρίση ενώ τρίβουν τα χέρια τους -πριμοδοτώντας την ως ένα βαθμό με μεγάλες δόσεις τυφλού εθνικιστικού πατριωτισμού-, είναι τα τηλεοπτικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, διότι πρόκειται απόλυτα να επωφεληθούν οικονομικά και δευτερεύοντος πολιτικά και να κερδίσουν ασύλληπτα ποσά από μίζες στους  λογαριασμούς τους στις off sore, που όπως είναι ήδη γνωστό ότι διαθέτουν. (λέγεται ότι είναι 15.000 χιλιάδες οι off sore που διαθέτουν ήδη οι Έλληνες σε ¨εξωχώριες¨ τέτοιες εταιρείες.

Αυτό το ¨ετερόκλητο μπλοκ¨ έχει την τελευταία περίοδο ¨ξεσαλώσει¨ βομβαρδίζοντας και πιέζοντας την κοινή γνώμη να αποδεχθεί, μια ¨νέα αγορά του αιώνα¨ στα εξοπλιστικά  στρατιωτικά προγράμματα, για να αντιμετωπισθεί δήθεν έτσι η Τουρκική επιθετικότητα.

Το μπλοκ αυτό των υποστηρικτών δεν είναι ενιαίο, αλλά σχετικά ετερόκλητο και το  αποτελούν κατά κανόνα, πρώην απόστρατοι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί  που έχουν συνήθως απευθείας ή εμμέσως σχέσεις και συμφέροντα, – καθόλα νομιμοφανή- ακόμα ως έμμισθοι ή και άμισθοι σύμβουλοι (με το αζημίωτο πάντα)  που ως άτυποι μεσολαβητές, με επιχειρήσεις μεσαζόντων και σε αγαστή συνεργασία κατά κόρον με τις στρατιωτικές βιομηχανίες, (των ΗΠΑ αλλά και άλλων χωρών, παραγωγής σύγχρονων οπλικών συστημάτων, όπως την Γαλλία , την Γερμανία, την Ρωσία έως το ..Ισραήλ). διαχειρίζονται τεράστια και ασύλληπτα αφορολόγητα (συνήθως) ποσά.

Απαραίτητο συμπλήρωμα  αυτού του ετερόκλητου μπλοκ -που κοινό τους γνώρισμα είναι ο ¨εθνικιστικός πατριωτισμός με μπόλικη δόση πολεμοκαπηλιάς¨-, ώστε να εμπεδωθεί από την κοινή γνώμη -ως οι υπερευαίσθητοι υπερπατριώτες που αγωνιούν για την εθνική ακεραιότητα της χώρας.  Για να είναι μάλιστα οικονομικά  αποτελεσματικοί, έχουν ισχυρή διασύνδεσή (με οικονομικά ανταλλάγματα πάντα), με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που συνδέουν τις σχέσεις τους απευθείας ή εμμέσως με τα στρατιωτικά και  βιομηχανικά ξένα συμφέροντα.

Κάτι αντίστοιχο γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια με αντίστοιχες Φαρμακευτικές Εταιρείες και βιομηχανίες με ασύλληπτα ποσά να διακινούνται παγκοσμίως όπως και στη χώρα μας. (βλέπε το παγκόσμιο σκάνδαλο της βιομηχανίας NOVARTIS κ. ά).

Όλοι μαζί  οι κύκλοι αυτοί συνθέτουν ένα πανίσχυρο λόμπι με διεθνής διασυνδέσεις και   επικουρούνται ¨υποχρεωτικά¨ από εγχώριους και τυχάρπαστους δημοσιογράφους, πολιτικούς δευτέρας διαλογής, ιδιοκτήτες ΜΜΕ και πάσης λογής ¨οικονομικούς δολοφόνους¨ οι οποίοι είναι κυνικοί……. «να σκοτώσουν ακόμα και τη  μάνα τους»!  όπως έλεγε ένας παλιός και αείμνηστος δημοσιογράφος συχνά-πυκνά δημόσια.

Αρκεί μόνο να κερδοσκοπούν, αδιαφορώντας προκλητικά ακόμα και για το ενδεχόμενο να προκαλέσουν στρατιωτική εμπλοκή ή σύρραξη με απρόβλεπτες ανθρώπινες απώλειες, πλην της οικονομικής καταστροφής της χώρας.

Η Τουρκία του Τ. Ερτογάν  είναι φανερό στους πιο καλόπιστους κύκλους ότι έχει ¨απαφαλίσει¨ από την διπλωματική λογική και τον ρεαλισμό που ισχύει στις διεθνής σχέσεις και κινείται ανεξέλεγκτα προβάλλοντας ως μεγαλομανείς στόχους της Οθωμανικής περιόδου που διακηρύσσει δημόσια και με κάθε ευκαιρία. Ότι πρόκειται να τους πραγματοποιήσει και πολύ σύντομα μάλιστα!

Θεωρεί ότι την εξυπηρετεί θαυμάσια η παγκόσμια γεωπολιτική αστάθεια και συγκυρία,  αλλά και η νέα μετάβαση που χαρακτηρίζει την ιστορική φάση που διανύουν οι διεθνής ισορροπίες…

Για τη χώρα μας που ειδικότερα δέχεται το πρώτο κύμα αυτής της επεκτατικής πολιτικής των ¨νέο-Οθωμανών της Άγκυρας¨ οι εξελίξεις  διαμορφώνονται επικίνδυνα.

Είναι σε όλους μας γνωστό αλλά και ολοφάνερο ότι, η Τουρκία με την εθνικιστική ρητορική του κ. Ταγίπ Ερτογάν, «εργαλειοποιώντας¨ το προσφυγομετανασττευτιό -επιδίωκε εξ αρχής και συνεχίζει τώρα αναβαθμισμένα να προωθεί- την καλοσχεδιασμένη στρατηγική της κλιμακούμενης έντασης και πίεσης, με απώτερο στόχο την αλλαγή του status quo στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου αλλά και της Ανατολικής Μεσογείου.

Αυτήν την στρατηγική της ¨κατευθυνόμενης  πίεσης¨,  χειραγωγώντας θαυμάσια το προσφυγο-μεταναστευτικό αρχικά, επέλεξε η Τουρκία να την εντάξει από την πρώτη στιγμή στην νέα στρατηγική της και γιαυτό δεν είναι ούτε τυχαία ούτε συγκυριακή- αλλά εντάσσεται σε ένα σχεδιασμό έτσι ώστε να την μεταφέρει κατά το δοκούν -όπως έκανε πρόσφατα.

Εκμεταλλευόμενη το ισχυρό και δίκαιο αίτημα της διεθνής προοδευτικής κοινής γνώμης  και την υπαρκτή απαίτηση  αλλά και ανάγκη των προσφύγων και μεταναστών, να μετακινούνται για λόγους πολεμικών συγκρούσεων ή ανθρωπιστικής κρίσης (που οι μεγάλες δυνάμεις κατά κανόνα δημιουργούν!), με την αυθύπαρκτη ανάγκη της επιβίωσης  μεγάλων πληθυσμών,  με την ελεύθερη διέλευση τους από τα χερσαία σύνορα μας προς την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

Μόλις πρόσφατα -πριν 8 μήνες- ξεκίνησε την πίεση με κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή κατά μήκος του ποταμού Έβρου- και όχι τυχαία στο τεράστιο  εύρος  των θαλάσσιων συνόρων που θα της ήταν ευκολότερο -όπως έκανε έως πρόσφατα-, διότι εκεί προφανώς ισχύει ακόμα (?) η συμφωνία της με την Ε.Ε. και οι δεσμεύσεις που ¨προσωρινά¨ απέσπασε από την Ε.Ε.

Συμφωνία η οποία ξεκίνησε  για το μεταναστευτικό και υπογράφηκε αρχικά το 2016, που  μετά από διαδοχικές φάσεις, -με τα γνωστά παζάρια της Τουρκίας- αποκομίζοντας μεγάλα οικονομά κονδύλια αλλά και υποσχέσεις από την Ε.Ε.

Ήδη, πάνω από 8 δις ευρώ έχουν εκταμιευθεί έως τώρα προς την Τουρκία γιαυτό. (υπενθυμίζεται ότι η συμφωνία αυτή ΕΕ.-Τουρκίας εξαιρούσε τα χερσαία σύνορα του Έβρου).

Έτσι ξεκίνησε να ξεδιπλώνεται ο νέος στρατηγικός σχεδιασμός της Τουρκίας, -που με ελεγχόμενο τρόπο αλλά και με ισχυρό πλεονέκτημα στα χέρια της τα μεταναστευτικά κύματα- κατάφερε πέραν των οικονομικών κονδυλίων που ήδη απέσπασε- να αλλάξει σταδιακά την ατζέντα και να  οδηγήσει -μετά τον Δεκέμβριο του 2019  και εντεύθεν- σε μια κλιμάκωση της κρίσης προς την Ελλάδα και την Κύπρο.

Αφού πρώτα κατηύθυνε περί τους 5.000 έως 10.000 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες  στα χερσαία σύνορά μας στον Έβρο, προκαλώντας μια κρίση με μια στρατηγική ρελάνς με απρόβλεπτες συνέπειες αλλά και ενδεχόμενα  σοβαρά στρατιωτικά επεισόδια στα σύνορα, κλιμάκωσε τελευταία την κρίση  σε ¨προωθημένο επίπεδο¨ με την γνωστή επεκτατική στρατηγική της,  την οποία  ονομάζει  mavi vatan (γαλάζια πατρίδα).

Η Τουρκία δεν παραιτήθηκε ποτέ, ούτε για μια στιγμή από την πολιτική της εντεινόμενης πίεσης προς την Ελλάδα και δια μέσου αυτής προς την Ε.Ε, ενώ συνεχίζει με συνέπεια την στρατηγική της ¨ελεγχόμενης αλλά και κλιμακούμενης κρίσης¨ προς την Ελλάδα και όχι μόνον προς αυτήν.

Ασκώντας τους τελευταίους θερινούς μήνες  τεράστια πίεση  προσπαθεί να επιβάλει και να επαναδιαπραγματευθεί  τους νέους  όρους για μια ελεγχόμενη και ετεροβαρή συμφωνία της Ε.Ε. – Τουρκίας  που στρατηγικό  στόχο και επιδίωξη  της έχει να ¨αποκαταστήσει¨ τα υπαρκτά και σε βάρος της αρνητικά ιστορικά δεδομένα που προέκυψαν  από τη  διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σύντομο βάθος χρόνου.

Γιαυτό και στην ημερήσια διάταξη της Τουρκικής πολιτικής σκηνής -ανεξαρτήτως κομμάτων- προτείνεται η αλλαγή ή τροποποίηση  των συνθηκών που υπεγράφησαν πριν 100 και 70 χρόνια, με τους Δυτικούς και την Ελλάδα, όπως το καθεστώς του Αιγαίου και των νησιών,  που υποχρεώθηκε να υπογράψει η νεοσύστατη τότε Δημοκρατία της Τουρκίας, από τους Νεότουρκους και τον Κεμάλ.

Η Τουρκία αλλά και ο Τ. Ερτογάν  ειδικότερα θεωρούν ότι, η συγκυρία είναι πολύ ευνοϊκή και ¨ως ιστορική  την ευκαιρία¨ για την ίδια όπως παρουσιάζεται, ώστε να ¨αποκαταστήσει τις αδικίες που υπέστη από τους Ιμπεριαλιστές¨, με τις ετεροβαρείς συμφωνίες που αναγκάστηκε να υπογράψει τότε με τις μεγάλες δυνάμεις, όπως η Συνθήκη της Λοζάνης, καθώς και οι μεταγενέστερες συμφωνίες, για την απόδοση των νησιών της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα από τους Δυτικούς (Ιταλία & Αγγλία)

Με την πρόσφατη κλιμάκωση που σταθερά επιδιώκει, της δίνεται η δυνατότητα  -όπως θεωρεί πάντα η ίδια – ότι μπορεί να θέσει αλλά και να επιβάλλει την ατζέντα (όλων) των θεμάτων αυτών, που θέλει να επανατοποθετήσει στην διαπραγμάτευση της με την Ελλάδα αλλά και δια μέσου αυτής τα συμφέροντά της με την Ε.Ε, στην Ανατ. Μεσόγειο, με τους πλεονεκτικούς όρους που η ίδια θεωρεί ότι τώρα διαθέτει…

Όπως ήδη προαναφέρθηκε, ξεκίνησε και ξεδιπλώνει την στρατηγική της τα τελευταία χρόνια προκαλώντας  ανοικτή κρίση που εξελίσσεται ως εντεινόμενη, μετά την υπογραφή του Τουρκο-Λυβικού μνημονίου και της συμφωνίας που υπέγραψε.

Η χώρα μας κινήθηκε -πολύ καθυστερημένα για μια φορά ακόμα πληρώνοντας με τίμημα τις σοβαρές παραχωρήσεις  που έκανε με τις συμφωνίες τις οποίες προχώρησε με την Αίγυπτο αλλά και την Ιταλία- απαντώντας με μια -μερική έστω διευθέτηση της ΑΟΖ- στην θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης με την Αίγυπτο,  για να ¨διεμβολίσει¨, την Τουρκο-Λυβική συμφωνία, ενώ πρόσφατα επέκτεινε στο Ιόνιο τα χωρικά ύδατα σε 12 ναυτικά μίλια.

Η Τουρκία εξέλαβε όλες αυτές τις  κινήσεις και ενέργειες ως απολύτως εχθρικές και ως αλαζονική και ανέλεγκτη καθώς εμφανίζεται τελευταία, αυξάνει τώρα ακόμα πιο επικίνδυνα την ρητορική των τελευταίων εβδομάδων, μιλώντας ευθέως με εξαιρετικά υποτιμητικό τρόπο για την χώρα μας αλλά και με την γλώσσα του τραμπούκου!.

Συνεχίζει να δημιουργεί νέα τετελεσμένα -με την παράταση της παρουσίας των ερευνητικών σκαφών της -με νέες και αλλεπάλληλες  NAVTEX  που εκδίδει στην περιοχή με το πλήθος των στρατιωτικών σκαφών συνοδείας της- σε αμφισβητούμενες θαλάσσιες περιοχές, (που αποτελούν την υφαλοκρηπίδα της χώρας μας,  η οποία όμως δεν έχει οροθετηθεί), αλλά και με συνεχείς προκλήσεις  στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ειδικότερα στην Κύπρο.

Πρέπει να το επαναλάβουμε ξανά και ξανά:  Η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετική ρητορική της και με συνεχής προκλήσεις και εντεινόμενη την ένταση στο Αιγαίο, επιδιώκει έναν συνολικό διακανονισμό των ζητημάτων με την Ελλάδα αλλά και δια μέσου αυτής και με την Ε.Ε.

Η Ε.Ε και η σύνοδος της που ορίστηκε να πραγματοποιηθεί στο τέλος Σεπτεμβρίου, με  πρωτοβουλία της Γερμανίας -που ασκεί και την προεδρίας στην Ε.Ε αυτήν την περίοδο- στέλνουν αντιφατικά μηνύματα προς την Τουρκία  και επιδιώκουν να την κατευνάσουν, από την φιλοπόλεμη και εχθρική ρητορική του Τ. Ερτογάν.

Απώτερος  στόχος της παραμένει  βέβαια να αποτελέσει τον βασικό εταίρο και παίκτη για την μελλοντική συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή με τις ανταγωνίστριες χώρες, όπως είναι οι ισχυρές χώρες της Ε.Ε…

Τούτων δοθέντων αυτό που επιβάλλεται να μας διαχωρίσει από την ενδοτική, εθνικιστική και καιροσκοπική  λογική των εγχώριων συντηρητικών κύκλων που εδρεύουν κυρίως στην κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και των υπολοίπων κομμάτων του νέο συντηρητικού χώρου πρέπει να είναι σαφή, συγκεκριμένη και ευδιάκριτη  διότι άλλως θα πλειοδοτούμε άθελά μας στην ρητορική της εθνικιστικής υστερίας, από έναν ¨γνήσιο ριζοσπαστικό προοδευτικό πατριωτισμό¨ που έχει ανάγκη η χώρα.

Ποια όμως θα μπορούσε να είναι ¨η προοδευτική  εναλλακτική στρατηγική της χώρας μας¨ -που θα την ¨οριοθετούσε από την ακολουθούμενη συντηρητική στρατηγική της υποταγής και περιχαράκωσης¨ ?

Είναι γνωστό ότι ¨οι κυρίαρχοι κύκλοι του εγχώριου κατεστημένου¨ εδώ και 70 χρόνια έχουν ουσιαστικά αναθέσει την  γεωστρατηγική ένταση αλλά και οικονομική προοπτική της χώρας στα σχέδια του Δυτικού παράγοντα και ειδικότερα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών.

Αυτή η κεντρική επιλογή που αποτελεί αυθύπαρκτο παράγοντα (και) από την γέννηση του νεοελληνικού κράτους, ως ισχυρό στοιχείο εξάρτησης  που την διαπερνά σε όλα τα επίπεδα,  δεν μπορεί εύκολα ¨να τροποποιηθεί ούτε και να αλλάξει¨.

Τα βασικά και ισχυρά ιδεολογικά  χαρακτηριστικά που την συγκροτούν εδράζονται, στον κυρίαρχο ενδοτισμό προς τις εκάστοτε ισχυρές ξένες δυνάμεις, τα σοβαρότατα και ισχυρά στοιχεία ραγιαδισμού που μας κληροδότησε η Οθωμανική υποδούλωση των 400 χρόνων  (γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της αναμαρτησίας το 2021),  και η μετέπειτα ταύτιση της ανεξαρτησίας μας από μια νέα οικονομική και πολιτική εξάρτηση μας από τους ξένους, την έκδηλη ανικανότητα αλλά και την αδυναμία της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, να αναπαράγει την παρουσία της με συνέχιση της ισχυρής εξάρτησης , (μόλις πρόσφατα υπέγραψε διαδοχικά μνημόνια υποθηκεύοντας για άλλα 99 χρόνια τη χώρα)!, αναζητώντας πάντοτε προστάτες και ταυτίζοντας με αντάλλαγμα την επικυριαρχία και υποταγή της ¨στους εκάστοτε ξένους και μεγάλους προστάτες της¨.

Σε αυτό το περιβάλλον της έντασης και της κλιμακούμενης κρίσης με την Τουρκία, η χώρα καλείται -κάτω από την πίεση των εξελίξεων-, να προχωρήσει σε αναβάθμιση της αμυντικής εξοπλιστικής ικανότητας -όπως επίσης το επιδιώκουν  εκμεταλλευόμενοι όπως πάντα και οι  ¨ετερόκλητοι κύκλοι¨- για να κερδοσκοπήσουν αδίστακτα\.

Μπορεί κάποιος επαρκώς και συγκεκριμένα να αμφισβητήσει την ανάγκη αυτή?

Νομίζω ότι υποχρεούμαστε ως προοδευτικοί πολίτες και συλλογικοί προοδευτικοί και γνήσια πατριωτικοί φορείς -στους οποίους συμμετέχουμε- να αντιτάξουμε την πιο συμφέρουσα από στρατηγική και οικονομική άποψη προοπτική για τη χώρα.

Διότι όπως ομολογείται (?) η χώρα μας θα πρέπει να αποκτήσει -σύντομα μάλιστα- νέα αναβαθμισμένα στρατιωτικά και εξοπλιστικά συστήματα¨, που όπως όλα δείχνουν θα κοστίσουν νέα τεράστια και πανάκριβα οικονομικά βάρη -ως εξοπλιστικές δαπάνες, για τον Ελληνικό λαό.

Αποτελεί μήπως αυτό τη μοναδική πολιτική για να αντιμετωπίσει κανείς μια σύγχρονη εγνωσμένη επιθετική απειλή?

Θεωρώ πως όχι!

Η προηγούμενη τεράστια εξοπλιστική δαπάνη που ονομάστηκε ¨αγορά του αιώνα¨, και  η οποία ανακοινώθηκε τις 6 Μάρτη του 1985 από τον τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου εξαγγέλθηκε θεαματικά  ‘ως την περιβόητη «αγορά του αιώνα», για να ολοκληρωθεί από τις  κυβερνήσεις των κ.κ. Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή 15 χρόνια αργότερα.

Δυστυχώς δεν χρειάστηκαν όμως ούτε καν να εκπνεύσουν το ¼  του αιώνα, για να εξελιχθεί σε ένα τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο και φιάσκο που μέσα από απίθανες μίζες και ασύλληπτη κατάχρηση δημόσιου χρήματος και κακοδιαχείρισης που αποκαλύφθηκε εν μέρη, αλλά που όμως ποτέ δεν αποδόθηκαν στο σύνολό τους σε όλους, αλλά και σε όλες τις κυβερνήσεις η ευθύνη που αναλογούσε, όπως και στις κυβερνήσεις της ΝΔ.

Έτσι εντέχνως  περιορίστηκαν οι ποινικές ευθύνες σε ελάχιστους πολιτικούς (πλην των κ.κ. Άκη Τσοχατζόπουλου και του Γιάννη Παπαντωνίου, υπουργών αμύνης στην κυβέρνηση του κ. Κ. Σημίτη), που διέλυσαν και διέσυραν πολιτικά  ένα ιστορικό κόμμα και πυλώνα του πολιτικού συστήματος, του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ..

Σε αυτό το ζοφερό και επικίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας και της περιοχής  περιβάλλον, καλούμαστε ως  προοδευτική, ριζοσπαστική και πατριωτική πολιτική πρόταση να εξετάσουμε την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, για να διατυπώσουμε την εναλλακτική μας πολιτική προοδευτική στρατηγική, η οποία πρέπει να κινείται σε δύο γενικούς άξονες και κατευθύνσεις.

Α. Θα πρέπει  όταν μιλάμε για την Τουρκία, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ή να ξεχνάμε τα εξής βασικά δεδομένα για τη χώρα αυτή που είναι τα εξής:

1. η χώρα αυτή τελεί υπό ένα αυταρχικό αντιδημοκρατικό καθεστώς ¨ιδιότυπης συνταγματικής δικτατορίας¨, που έχει ήδη τουλάχιστον 80.000 πολιτικούς κρατούμενους ως φυλακισμένους και 10.000 εξαφανισμένους!, ενώ μετά το ¨επιχειρηθέν¨ πραξικόπημα εναντίον του Ταγίπ Ερτογάν το καλοκαίρι του 2016, απολύθηκαν και διώχθηκαν από το Τουρκικό Δημόσιο πάνω από 180.000 χιλιάδες δημόσιοι λειτουργοί. (εκπαιδευτικοί, στρατιωτικοί, δικαστές και δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και ιδιωτικοί! )
2. γίναμε μόλις πρόσφατα μάρτυρες αυτού του ακραίου φασίζοντος αυταρχισμού προς τους προοδευτικούς πολίτες, όπως μέλη του μουσικά συγκροτήματα (Yoroum) με την φυσική εξόντωση των μελών του όπως επίσης μόλις  πρόσφατα τον θάνατο δημοκρατών δικηγόρων, που προσπαθούν να υπερασπιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, που καταπατώνται βάναυσα στη χώρα αυτή.
3. η χώρα αυτή είναι εισβολέας στην Κύπρο, στο Ιράκ και στη Συρία, τη Λιβύη, ενώ χρηματοδοτεί και εκπαιδεύει Τζιχαντιστές.
4. έχει καταφανώς και προκλητικά «εργαλειοποιήσει» τα εκατομμύρια των προσφύγων και μεταναστών και ως εκ τούτου αποσπά σημαντικά χρηματικά ποσά από την Ε.Ε, ασκώντας παράλληλα τεράστια πίεση προς την χώρα μας, επιδιώκοντας ταυτόχρονα τώρα  με την κλιμάκωση της κρίσης στη συνολική αναθεώρηση του status της περιοχής.. .
5. γίνεται φανερό ότι οι εταίροι και φίλοι μας στην Ε.Ε αλλά και εκτός αυτής, πρέπει να μην παραβλέπουν ή να αποσιωπούν πρόδηλα να την αντιμετωπίζουν ως χώρα δημοκρατική αλλά με άλλα «αντιδημοκρατικά δεδομένα»  που ισχύουν και είναι εδραιωμένα στη χώρα αυτή.
6. τέλος η Τουρκία είναι μια χώρα που παραβιάζει μόνιμα τις διεθνείς συνθήκες με επιθετικό τρόπο γιατί επιδιώκει, -όχι μόνο την ανασύσταση με όρους προτεκτοράτων στην περιοχή εμβέλειά της- την ανασύσταση της ¨νεο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας¨, με εμφανή την επιδίωξη της ανάληψης ηγεσίας του Σουνιτικού Ισλάμ, που μαζί με το ¨πυρηνικό¨ Πακιστάν, την χρηματοδότη το Κατάρ, και τους ισχυρούς δεσμούς της με τις παρευξείνιες μουσουλμανικές πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ,  να αποτελέσει τον ισχυρό γεωστρατηγικό και οικονομικό ανερχόμενο πόλο στην περιοχή.
7. έχει ήδη στην κατεύθυνση αυτή προτείνει σε φιλικές χώρες της επιρροής της, την συγκρότηση «ισλαμικού στρατού» κατά του Ισραήλ, «ισλαμικού δηναρίου και ισλαμικής αναπτυξιακής τράπεζας».

8. η Ε.Ε αλλά και τα Ευρωπαϊκά κράτη χωριστά πρέπει να αντιληφθούν πως εάν η Τουρκία καταφέρει να ηγηθεί του Σουνιτικού Ισλάμ, με την στήριξη του Πακιστάν, και των υπολοίπων θα δημιουργήσει σοβαρότατο πρόβλημα  και ισχυρότατο αντίβαρο στην Ευρώπη. Οι  μετανάστες και πρόσφυγες που φιλοξενεί στη χώρα της αποτελούν την ¨πρώτη ύλη¨ για τα ατελείωτα «ανατολίτικα παζάρια» με στρατηγικές στοχεύσεις..
9. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να επανεξετασθούν και να αντιληφθούν -ειδικά από τις χώρες της Ε.Ε. ότι η περαιτέρω ισχυρή ενίσχυση της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας δεν αποτελεί απλώς έναν ακόμη ανταγωνιστή, στις εξαγωγές εξοπλισμών (που μπορεί και  να εξοπλίζει ακόμα και Τζιχαντιστές όπως στο πρόσφατο παρελθόν), αλλά και ένα δυνητικό πυρηνικό αντίπαλο.
10. Είναι φανερό ότι μια Τουρκία αυτοτελώς δρούσα στην περιοχή και με ισχυρά στηρίγματα, που θα αντλεί ρευστότητα και κεφάλαια από τους ενεργειακούς πόρους της Μεσογείου θα γίνει ασυγκράτητη και ανεξέλεγκτη.
11. Επί της  ουσίας, στο πλευρό της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργείται ταχύτατα μια μεγάλη γεωπολιτική απειλή, που υποχρεούται ειδικά η Ε.Ε να την αντιμετωπίσει άμεσα και όχι κοντόφθαλμα, με «στενόμυαλες πολιτικές» που  διακρατικά και με οικονομικά οφέλη  όπως το αντιλαμβάνεται ειδικά η Γερμανική ελίτ.

Β. Την ανάγκη για την επεξεργασία και διατύπωση μιας μακρόπνοης και πολυδιάστατης εξωτερικής αμυντικής πολιτικής και στρατηγικής, που πρέπει να εκπονηθεί που να οροθετείται από τις βασικές συντηρητικές και μονοδιάστατες  επιλογές και την κυρίαρχη ασκούμενη -επί πολλά έτη- πλην ελαχίστων προσπαθειών πολιτική.

Οι απόπειρες που έγιναν στο παρελθόν για να ακολουθηθεί  στο παρελθόν κάτι ανάλογο απέτυχαν διότι στον πυρήνα τους δεν μπόρεσαν να αμφισβητήσουν επαρκώς και να συγκρουστούν με  το κυρίαρχο  αφήγημα των συντηρητικών κύκλων, της εξάρτησης και υποταγής που είναι ισχυρά εδραιωμένες στη χώρα.

¨ότι η Ελλάδα στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά πρέπει να υποτάσσεται ανέκαθεν στους εκάστοτε ισχυρούς προστάτες της¨,  οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε!

Υπάρχει και άλλος δρόμος!